* Front & back cover images are for illustration purposes only and the price of book is sold separately.
  • Original Book Title: 127 HOURS BETWEEN A ROCK AND A HARD PLACE
  • Availability : Available
  • Translators : RESHMA KULKARNI-PATHARE
  • ISBN : 9789353172626
  • Edition : 1
  • Publishing Year : AUGUST 2019
  • Weight : 0.00 gms
  • Pages : 280
  • Language : Translated From ENGLISH to MARATHI
  • Category : BIOGRAPHY & TRUE STORIES
  • Sub Category : MEMOIRS, DIARIES, LETTERS & JOURNALS
Quantity
Buying Options:
  • Print Books:
ON SUNDAY APRIL 27, 2003, 27-YEAR OLD ARON RALSTON SET OFF FOR A DAY`S HIKING IN THE UTAH CANYONS. DRESSED IN A T-SHIRT AND SHORTS, RALSTON, A SEASONED CLIMBER, FIGURED HE`D HIKE FOR A FEW HOURS AND THEN HEAD OFF TO WORK. 40 MILES FROM THE NEAREST PAVED ROAD, HE FOUND HIMSELF ON TOP OF AN 800-POUND BOULDER. AS HE SLID DOWN AND OFF OF THE BOULDER IT SHIFTED, TRAPPING HIS RIGHT HAND AGAINST THE CANYON WALL. NO ONE KNEW WHERE HE WAS; HE HAD LITTLE WATER; HE WASN`T DRESSED CORRECTLY; AND THE BOULDER WASN`T GOING ANYWHERE. HE REMAINED TRAPPED FOR FIVE DAYS IN THE CANYON: HYPOTHERMIC AT NIGHT, DE-HYDRATED AND HALLUCINATING BY DAY. FINALLY, HE FACED THE MOST TERRIBLE DECISION OF HIS LIFE: BRAKING THE BONES IN HIS WRIST BY SNAPPING THEM AGAINST THE BOULDER, HE HACKED THROUGH THE SKIN, AND FINALLY SUCCEEDED IN AMPUTATING HIS RIGHT HAND AND WRIST. THE ORDEAL, HOWEVER, WAS ONLY BEGINNING. HE STILL FACED A 60-FOOT RAPPELL TO FREEDOM, AND A WALK OF SEVERAL HOURS BACK TO HIS CAR - ALONG THE WAY, HE MIRACULOUSLY MET A FAMILY OF HIKERS, AND WITH HIS ARMS TOURNIQUED, AND BLOOD-LOSS ALMOST CRITICAL, THEY HEARD ABOVE THEM THE WHIR OF HELICOPTER BLADES; JUST IN TIME, ARON WAS RESCUED AND RUSHED TO HOSPITAL. SINCE THAT DAY, ARON HAS HAD A REMARKABLE RECOVERY. HE IS BACK OUT ON THE MOUNTAINS, WITH AN ARTIFICIAL LIMB; HE SPEAKS TO SELECT GROUPS ON HIS ORDEAL AND RESCUE; AND AMAZINGLY, HE IS UPBEAT, POSITIVE, AND AN INSPIRATION TO ALL WHO MEET HIM. THIS IS THE ACCOUNT OF THOSE FIVE DAYS, OF THE YEARS THAT LED UP TO THEM, AND WHERE HE GOES FROM HERE. IT IS NARRATIVE NON-FICTION AT ITS MOST COMPELLING.
अॅरन हा साहसी गिर्यारोहक एकदा कॅन्यनलँड्स या वाळवंटात गिर्यारोहणासाठी गेलेला असताना एका दगडाखाली अडकतो. त्याचा उजवा हात मनगटापासून कोपरापर्यंत चिरला जातो. त्याचा तो जखमी हात दगडाखाली अडकतो. जवळ मोजकंच खाद्य आणि पाणी...अशा परिस्थितीत सुरू होतो वेदनामय संघर्ष...त्या दगडापासून हात सोडवण्यासाठी त्याचे चालू असेलेले विविध प्रयत्न... पूर्वी केलेल्या साहसी मोहिमांच्या मनात दाटलेल्या आठवणी... एका बाजूला प्रचंड वेदना... जवळ असलेल्या व्हिडिओ कॅमेऱ्याद्वारे आपल्या प्रियजनांबद्दल व्यक्त केलेल्या भावना... अॅरनच्या वेदनामय संघर्षाची थरारक, हलवून सोडणारी कहाणी ‘ते १२७ तास...’

No Records Found
No Records Found
Keywords
#ते१२७तास! #अ‍ॅरनराल्स्टन #अनुवादकरेश्माकुलकर्णी-पाठारे #कॅननलॅँड #अनुवादितसत्यकथा #सोन्जा #वुल्फक्रीक #‘ब्लूजॉन #अनुवादितसत्यकथा #पॉलिटिक्सऑफदवूम्ब #जियोलॉजिकटाईम #इन्क्लूड्सनाऊ #एकअनादिअनंतप्रेमकथा #मराठीपुस्तके #मराठीप्रकाशक#ANCHOR #CAMELBAK #CARABINER #DAISYCHAIN #PRAUSIKLOOP #RAPPELLING #WEBBING #HARNESS #SKLLNG #BIKING #HIKING #ARONRALSTON #RESHMAKULKARNI-PATHARE #EKANADIANANTPREMKAHANI #MARATHIBOOKS #ONLINEMARATHIBOOKS #TRANSLATEDMARATHIBOOKS #TBC #TRANSLATEDBOOKS@50%
Customer Reviews
  • Rating StarAnil Kudale

    `ते 127 तास` हे रेश्मा कुलकर्णी- पाठारे यांचं मराठी अनुवादीत पुस्तक नुकतंच वाचून झालं. अमेरिकेतील एक साहसी गिर्यारोहक `अॅरन राल्स्टन` च्या एका मोहिमेतील जीवावर बेतलेल्या 127 तासांचं अंगावर काटा आणणारं वर्णन. यावर आधारित हाॅलिवूड फिल्मही आहे. मरणांति संकटात होणारी मानवी मनाची अवस्था, थरार, आशावाद, शेवटपर्यंत संकंटाशी निकाराने लढा देण्याची विजीगीषू वृत्ती, खूप सारं.... पुस्तकामधे या प्रसंगाच्या वर्णनाबरोबरच अॅरनच्या इतर गिरीभ्रमण मोहिमांबद्दलच्या माहीतीचीही सांगड घातली आहे की ज्यामुळे अॅरनचे एकंदरीत व्यक्तीमत्वही समजते. आता सर्व काही संपलय....ते `बचेंगे तो और भी लडेंगे` या उक्तीचा प्रत्यय देणारं पुस्तक✔🙏 ...Read more

  • Rating StarKIRAN BORKAR

    अँरन हा गिर्यारोहक आहे .अति आत्मविश्वास हा त्याचा दुर्गुणच आहे . त्यामुळे तो अनेक वेळा जिवावरच्या संकटात सापडला आणि नशिबाने वाचलाही.आताही तो कॅनियन बेटावर अतिशय दुर्गम भागात गिर्यारोहणासाठी निघालाय . त्याने आपल्या प्रवासाची माहिती कोणालाच दिली नाही .ा आधी ही त्याने असे केले होते .अचानक काही ठरविणे हा त्याच्या स्वभावाचा भाग होता. त्या भागात फिरताना अचानक तो एका खिंडीत पडला. त्याच्या उजवा हात 800 पौडच्या दगडाखाली अडकला आणि दगड घट्ट बसला . पण त्यापुढचे सहा दिवस त्याच्यासाठी फक्त नरकयातना देण्यासाठी ठरले . अन्न नाही ...पुरेसे पाणी नाही..एक हात दगडाखाली गच्च अडकलेला...आजूबाजूला लोकवस्ती नाही. दिवसा रणरणते ऊन तर रात्री हाड गोठवणारी थंडी.त्यावेळी त्याच्यस भयानक मनस्थितीचे वर्णन अंगावर काटा आणते. वेळ काढण्यासाठी त्याने आपल्या गतजीवनातील आठवणी जागवल्या . स्वतःचे व्हिडीओ शूटिंग केले . फोटो काढले . पण आता शेवटी अन्न पाणी संपल्यावर आपण इथेच अडकून मरणार ही जाणीव झाल्यावर अचानक आणि क्रूर पद्धतीने त्याने स्वतःची सुटका केली. शेवटी 127 तासाने तो मोकळा झाला .या घटनेवरून 127 अवर्स हा चित्रपट 2010 साली प्रदर्शित झाला होता . अंगावर काटा आणणारे आणि जगण्याची प्रेरणा देणारे पुस्तक . © किरण कृष्णा बोरकर ...Read more

  • Rating StarDAINIK SAMANA 22-12-2019

    जीवन-मृत्यूच्या सीमारेषेवरचा जबरदस्त संघर्ष एखाद्या माणसाच्या समोर मृत्यू उभा राहतो आणि तरीही नेटाने तो त्या मृत्यूच्या दाढेतून बाहेर पडायचा अटोकाट प्रयत्न करत असतो. प्रयत्न करत असतानाच तो कधी थकतो, कधी मृत्यूला शरण जाण्याच्या निर्णयाप्रत येतो. त्ाच्या डोळयांसमोर गत जीवनातील अनेक आठवणी तरळायला लागतात, प्रियजनांच्या आठवणीने तो व्याकूळ होतो. अगदी अशीच स्थिती झाली होती अ‍ॅरन राल्स्टन या तरुणाची. तब्बल १२७ तास तो मृत्यूशी झगडत होता. त्याच्या या संघर्षाचा थरारक अनुभव त्याने स्वत:च सांगितला आहे ‘127 Hours between Rock and Hard Place’ या पुस्तकातून. या पुस्तकाचा मराठीत अनुवाद केला आहे रेश्मा कुलकर्णी-पाठारे यांनी. या पुस्तकाचं मराठी शीर्षक आहे ‘ते १२७ तास.’ लहान वयापासून साहसी खेळांची आवड असलेला अ‍ॅरन, वयाच्या विशीपर्यंत गिर्यारोहण, स्कीर्इंग, रॅपलिंग इत्यादी साहसी खेळांमध्ये अगदी निपुण असा खेळाडू बनला. चौदा हजार फुटांचे पर्वत सर करणे हा त्याच्या डाव्या हाताचा मळ होता. आपल्या कामानिमित्ताने किंवा वैयक्तिक आवडीसाठी तो अनेकदा लहान-मोठी पर्वतशिखरे सर करायला जात असे. असाच एकदा तो उताह येथील ब्ल्यू जॉन कॅन्यन खिंडीच्या भटकंतीवर गेला. एरवी आपला सगळा कार्यक्रम आणि आपण कुठल्या मार्गाने जाणार आहोत हे सगळे कुणाला तरी व्यवस्थित सांगूनच सफर करायला निघणाऱ्या अ‍ॅरनने या वेळी मात्र कुणालाच सदर सफरीची माहिती दिली नाही. इतकेच नव्हे, तर आपण ठरवलेल्या मार्गाने न जाता, स्वतःच्या लहरीनुसार मार्ग बदलत सफर करत गेला. काय कारण झाले देव जाणे; पण नेमका याच वेळी नियतीने आपला डाव साधला आणि एका निमुळत्या खिंडीमधून जाताना उजवा हात खिंडीच्या भिंतीमध्ये आणि अचानकरीत्या वरून घरंगळत आलेल्या महाकाय दगडामध्ये अडकला. त्यापुढचे पाच दिवस आणि सात तास, स्वतःला सोडवण्यासाठी काय-काय प्रयत्न केले; त्या प्रयत्नांसाठी आणि एकूणच सदर प्रसंगामध्ये जिवंत राहण्यासाठी आपली शारीरिक व मानसिक शक्ती कशी जतन केली; पुरेशा अन्न-पाण्याअभावी, अगदी स्वतःची लघवी पिऊनसुद्धा जीव कसा तगवला; आणि अखेर, एका बोथट सुरीने आपला सडत चाललेला हात कापून काढून स्वतःची सुटका कशी करून घेतली, याची कथा म्हणजे ‘ते १२७ तास!’ सुटकेनंतर त्याला आपला एक हात कायमचा गमवावा लागला. जीवघेण्या वेदनांना सामोरं जावं लागलं; पण तरीही त्याच्या साहसी मोहिमा चालू राहिल्या. अ‍ॅरनने या पूर्वी केलेल्या साहसी मोहिमांचा तपशील या १२७ तासांमध्ये त्याच्या डोळयांसमोर तरळलेल्या त्या मोहिमांच्या आठवणींतून समोर येतो. प्रियजनांच्या आठवणीने व्याकूळ झालेला अ‍ॅरन, खडकांमध्ये अडकलेला असताना व्हिडिओ शूटिंगद्वारे आपल्या प्रियजनांच्या बद्दलच्या भावना व्यक्त करतो, ते प्रसंग अतिशय भावस्पर्शी झाले आहेत. मधून मधून जीवनाविषयीचं त्याचं चिंतनही प्रकटलं आहे. त्याचं हे चिंतन या पुस्तकाला वेगळ्या उंचीवर नेऊन ठेवतं. तर, अ‍ॅरनचा हा संघर्ष साध्या साध्या गोष्टींसाठी रडणाऱ्या माणसांच्या डोळयांत अंजन घालणारा आणि प्रेरणादायक आहे. त्याने या अनुभवाविषयी केलेलं भाष्य फार महत्त्वाचं आहे. तो लिहितो, ‘ब्लू जॉन कॅन्यनमध्ये माझं अडकणं हा अनुभव मला आध्यत्मिकदृष्ट्या खूप समृद्ध करून गेला. जर मी काळामध्ये परत जाऊ शकलो, तर मी पुन्हा मेगन आणि क्रिस्तीचा निरोप घेऊन पुन्हा त्याच ठिकाणी जाईन, याची मला खात्री आहे. मला तो पर्याय निवडल्याबद्दल कुठलीही खंत नाहीये. आपण या पृथ्वीतलावर येतो ते आपली स्वप्नं साकारायला, आपल्यासाठी नेमून दिलेली कार्यं करायला; जेणेकरून आपण त्याद्वारा इतर लोकांसाठी प्रेरणास्त्रोत ठरू. त्या दैवी कार्यापासून दूर पळण्यापेक्षा, त्याचा मनापासून स्वीकार केलेलं कधीही चांगलं असतं. मग त्यासाठी कुठल्यातरी महत्त्वाच्या गोष्टीचा त्याग करावा लागला, तरी. कारण शेवटी, त्याग करणं हीसुद्धा एका नव्या, जोमदार सुरुवातीची नांदी असते, हो ना?’ तेव्हा चाकोरीबद्ध आणि सुरक्षित जीवनाचा मार्ग सोडून जीवनातील संघर्षाला सामोरे जा, प्रत्यक्ष मृत्यू समोर उभा राहिला तरी घाबरू नका, असा संदेश देणारं हे पुस्तक नक्कीच वाचलं पाहिजे. -अंजली पटवर्धन ...Read more

Write Your Own Review
  • Default typing language is Marathi. To type in English press Ctrl+G key combination
Submit Review
PLEASE SEND YOUR AUDIO REVIEW ON editorial@mehtapublishinghouse.com

Related Books

People Who Bought This Item Also Bought

Latest Reviews

NAGZIRA
NAGZIRA by VYANKATESH MADGULKAR Rating Star
कृष्णा DIWATE

आजच्या पुस्तकाचा विषय माझ्या आवडीचा - जंगलाचा... *जंगल - काय असतं ?* म्हटलं तर फक्त झाडे, नदी-नाले, प्राणी पक्षी यांनी भरलेला जमिनीचा एक तुकडा .... की वन-देवता? की पशु-पक्ष्यांचं घर? की जीवनचक्रातील अति-महत्वाचा घटक? की आपल्यातल्या दांभिकपणाला - दिखव्याला - व्यवहाराला गाळून टाकणारं आणि आपल्यालाही त्याच्यासारखाच सर्वसमावेशक, निर्मळ बनवणारं आणि आपल्यातल्या originality ला बाहेर आणणारं, असं एक अजब रसायन? *जंगल भटक्यांना विचारा एकदा... बोलतानाच त्यांच्या चेहऱ्यावर आणि डोळ्यात जी चमक दिसेल ना, त्यातून फार वेळ वाट न बघता सरळ जंगल गाठण्याची इच्छा न होईल तरच नवल!* आमचा एक मित्र- ज्याने असंच जंगलांचं वेड लावलं आणि अजून एक भटकी मैत्रीण - जिने त्या वेडात भरच घातली..... आणि असे अजून अनेक भटके निसर्गप्रेमी ... आणि मुळातूनच निसर्गाची ओढ , या सर्व गोष्टी माझ्या जंगल -प्रेमासाठी कारणीभूत ठरल्या. *आणि मग अरण्यऋषी श्री. मारुती चितमपल्ली, शंकर पाटील (कथा), डॉ. सलीम अली, जिम कॉर्बेट, व्यंकटेश माडगूळकर इत्यादींनी या निसर्गदेवतेकडे बघण्याची एक वेगळी दृष्टी दिली. त्या सर्वांनाच आजचा हा पुस्तक-परिचय सादर अर्पण!!* कथांसाठी प्रसिद्ध असणाऱ्या लेखकाने हे नागझिरा पुस्तक का बरे लिहिले असावे? मनोगतात ते स्वतः म्हणतात - *"महाराष्ट्रातील एखाद्या आडबाजूच्या जंगलात जाऊन महिना दोन महिने राहावे, प्राणी जीवन, पक्षी जीवन, झाडेझुडे पाहत मनमुराद भटकावे आणि या अनुभवाला शब्दरूप द्यावे हा विचार गेली काही वर्षे माझ्या मनात घोळत होता. काही परदेशी प्राणी शास्त्रज्ञांनी असा उद्योग करून लिहिलेली उत्तम पुस्तके माझ्या वाचण्यात आल्यापासून ही इच्छा फारच बळवली. मी इथे तिथे प्रयत्न करून पाहिले आणि निराश झालो. हे काम आपल्या आवाक्यातले नाही असे वाटले. मग शेल्लरने कुठेतरी लिहिल्याचे वाचले की भारतातील लोक प्राणी जीवनाच्या अभ्यासात उदासीन आहेत, आफ्रिकेच्याही फार मागे आहेत. त्यांना वाटते अशा संशोधनासाठी प्रचंड खर्च करावा लागतो, पाण्यासारखा पैसा लागतो. पण तसे नाही. गळ्यात दुर्बीण, मनात अमाप उत्साह आणि आस्था असली की अभ्यास होतो. मी शक्य तेव्हा एकट्यानेच उठून थोडेफार काम करत राहायचे ठरवले. कधी काझीरंगा, मानस या अभयारण्यावर, कधी नवेगाव-बांधावर तर कधी कोरेगावच्या मोरावर लिहित राहिलो.* *मला चांगली जाणीव आहे की हा प्रयत्न नवशिक्याचा आहे. तो अपुरा आहे, भरघोस नाही. त्यात बऱ्याच त्रुटी आहेत, पण नव्या रानात शिरण्यासाठी पहिल्यांदा कोणीतरी वाट पाडावी लागते. पुढे त्या वाटेने ये-जा सुरू होते. मी लहानशी वाट पाडली आहे एवढेच!"* लेखक आत्ता असते तर त्यांना नक्की सांगितले असते की तुम्ही पाडलेली पायवाट आता जवळ-पास राजमार्ग बनत चालली आहे. आज अनेक वन्य-जीव अभ्यासक, जंगल भटके सुजाण व सतर्क झाले आहेत, जंगले आणि प्राणी वाचले पाहिजेत यासाठी प्रयत्न सुरु आहेत. ह्या प्रयत्नांमागे लेखकासारख्या अनेक वनांचा अभ्यास करून ते आपल्यासमोर आणणाऱ्यांचा मोठा हात आहे. आज पक्षी-निरीक्षक किरण पुरंदरेंसारखे व्यक्ती शहरातील सगळा गाशा गुंडाळून जंगलात राहायला गेलेत ... काय नक्की thought -process झाली असेल त्यांची? फक्त जंगल-भटकंती करताना पाळावयाचे नियम अत्यंत महत्वाचे आहे. मुख्यत्वे-करून कुठल्याही वृक्षांचे, प्राणी-पक्ष्यांचे आपल्या असण्याने कुठलाही त्रास किंवा धोका - हानी संभवू नये, याची काळजी आपल्यासारख्या सुज्ञ भटक्यांनी नक्की घ्यावी. तरच हे भटकणे आनंद-दायी होईल. *भंडारा जिल्यातील नागझिरा हे एक अभयारण्य! फार सुंदर आहे.* हे पुस्तक फक्त लेखकाच्या दृष्टीने त्यांना भावलेलं जंगल आहे का? फक्त जंगलाचं वर्णन आहे का? तर नाही. एक पट्टीचा कथालेखक आणि मानव-स्वभाव चितारणारा लेखक केवळ वर्णन करू शकत नाही. माझ्या मते ही एक प्रक्रिया आहे, त्यांच्या अंतर्बाह्य बदलाची, जी त्यांना जाणवली, अगदी प्रकर्षाने. आणि तोच स्वतःचा शोध त्यांनी आपल्यासमोर मांडण्याचा प्रयत्न केलाय. बाकी प्रत्येकाचं जंगल वेगळं, खरं जंगल नाही तर स्वतःच्या आतलं एक जंगल. ते ज्याचं त्याने शोधायचं, त्यात डुंबायच, विहार करायचा आणि काही गवसत का ते बघायचं .... लेखकानेही तेच केलं... एक स्वगत मांडलं आहे.... आणि त्यातून संवादही साधला आहे. हे पुस्तक ललित म्हणावे की कादंबरी, वर्णन म्हणावे की आत्मकथन, अशा हिंदोळ्यावर हे वाचताना मी सतत राहते. अतिशय आशयपूर्ण गहिऱ्या अर्थाचे लिखाण आहे यात. लेखकाने नागझिरा आणि त्याचे वर्णन कसे केले आहे ते आपण रसिक वाचकांनी हे पुस्तक वाचूनच त्याचा आनंद घ्यावा. ते इथे मी सांगत बसणार नाही, उगाच तुमचं आनंद का हिरावून घेऊ? मी इथे मला भावलेले लेखकच मांडण्याचा अल्पसा प्रयत्न करत आहे, ते ही या पुस्तकाच्या माध्यमातून... पहिल्याच पानावर ते काय लिहितात बघा - *"गरजा शक्य तेवढ्या कमी करायच्या, दोनच वेळा साधे जेवण घ्यायचे, त्यात पदार्थ सुद्धा दोन किंवा तीनच. स्वतःचे कामे स्वतःच करायची. पाणी आणणे, कपडे धुणे अंथरून टाकणे आणि काढणे या साध्या सुध्या गोष्टींसाठी माणसांनी दुसऱ्यावर का अवलंबून राहावे? एकांत, स्वावलंबन आणि प्रत्येक बाबतीत मितव्यय ही त्रिसूत्री पाळून जंगलात पायी भटकायचे, जंगलाच्या कुशीत राहून निरागस असा आनंद लुटायचा या माफक अपेक्षेने गेलो आणि माझा काळ फार आनंदत गेला . रेडिओ, वृत्तपत्रे, वाङ्मय चर्चा, वाचन, कुटुंब, मित्र, दुसऱ्याच्या घरी जाणे येणे, जेवण देणे आणि घेणे यापैकी काहीही नसताना कधी कंटाळा आला नाही. करमत नाही असे झाले नाही. रोज गाढ झोप आली. स्वप्न पडले असतील तर ती सकाळी आठवली नाही. शिवाय मित आहार आणि पायी हिंडणे यामुळे चरबी झडली. एकूणच मांद्य कमी झाले."* हे वाचून आपल्याला नक्की काय हवे असते, आणि रोजच्या रहाटगाडग्यात आपण काय करतो, याची मनातल्या मनात तुलना व्हावी. खरंच काय हवं असतं आपल्याला? आपण सतत प्रेम, शांती, समाधान आणि मनःशांती याच्याच तर शोधात असतो ना? आणि नेमक्या ह्याच सर्व गोष्टी बाजूला पडून आपण नुसते धावतच असतो... कशासाठी?? जीवनाचं तत्वज्ञान हे फार गंभीर नाहीये, अगदी छोट्या छोट्या गोष्टीतून आपण ते समजून घेऊन शकतो. फक्त ती जाण असली पाहिजे. थोडासा थांबून विचार झाला पाहिजे. मनःचक्षु उघडे पाहिजे आणि मुख्य म्हणजे मी कुणीतरी मोठा , हा भाव पहिल्यांदा गाळून पडला पाहिजे. *अगदी तसंच जसं पानगळीच्या मोसमात जुनं पान अगदी सहज गळून पडतं ... नव्यासाठी जागा करून देतं ... जंगल आपल्याला हेच शिकवतं ... न बोलता ... त्याच्या कृतीतून ... आपली ते समजून घेण्याची कुवत आहे का?* शेवटच्या प्रकरणात लेखक परतीसाठी रेल्वे फलाटावर येतो. तेव्हाचचं त्यांचं स्वगत फार विचार करायला भाग पाडतं - *"ह्या दोन तासात करण्याजोगे असे काहीच महत्त्वाचे कार्य नसल्यामुळे मी आरशासमोर बसून दाढी केली, मिशा काढून टाकल्या. सतत अंगावर होते ते हिरवे कपडे काढून टाकले आणि इतके दिवस माझ्या कातडी पिशवीच्या तळाशी परिटघडी राहिलेले झुळझुळीत कपडे चढवून पोशाखी बनलो.`* किती साधी वाक्य आहेत, पण `पोशाखी बनलो` यातून किती काय काय सांगायचे आहे लेखकाला... गहिरेपण जाणवते! मला विचार करायला भाग पाडते. ट्रेक करून गड -किल्ल्यांहून परतताना माझीही अवस्था काहीशी अशीच व्हायची... जाड पावलांनी घरी परतणे आणि पुन्हा निसर्गात भटकायला मिळण्याची वाट पाहणे, याशिवाय गत्यंतर नसायचे. *जंगलांवर , निसर्गावर निस्सीम प्रेम करणाऱ्या आणि त्यांच्या संवर्धनासाठी झटणाऱ्या अनेक वेड्यांमुळे आज आपली वसुंधरा टिकली आहे. पुढील पिढ्यांसाठी तिला असच बहरत ठेवायचं असेल, किमान टिकवायचं जरी असेल तरी आपणही थोडेसे निसर्ग-वेडे व्हायला काय हरकत आहे??* *वृक्षवल्ली आम्हा सोयरे... वनचरे ...* धन्यवाद! जय हिंद!!! ...Read more