* Front & back cover images are for illustration purposes only and the price of book is sold separately.
  • Original Book Title: GOLD FINGER
  • Availability : Available
  • Translators : MADHAV KARVE
  • ISBN : 9788177667677
  • Edition : 1
  • Publishing Year : FEBRUARY 2007
  • Weight : 0.00 gms
  • Pages : 240
  • Language : Translated From ENGLISH to MARATHI
  • Category : FICTION
  • Available in Combos :IAN FLEMING COMBO SET - 3 BOOKS
Quantity
Buying Options:
  • Print Books:
JAMES BOND 007; A PERSONALITY WHOM WE FIND TO BE VERY REAL, EVEN TODAY, RULING THE WORLD, A HERO ENTERTAINING THE BEAUTIFUL LADIES AND AT THE SAME TIME KILLING THE VILLAINS, A SPY. BOND IS ASSIGNED WITH THE TASK OF FINDING THE SUSPECTED `GOLD FINGER`. HE STARTS REVEALING THE SECRET, ONE BY ONE, HE COMES ACROSS THE CLUES WHILE REACHING THE `GOLD FINGER`, WHO IS CRAZY FOR GOLD AS HIS NAME SUGGESTS, BUT HE RULES HIS GOLDEN KINGDOM TOO. HE HAS SET UP A TERRIBLE PLAN WITH THE RUSSIAN SECRET AGENTS, SMARSH. SO TERRIBLE THAT IT WOULD SHATTER AMERICA WITH THE KILLING OF SO MANY. ACCEPTING THE RELATIONS WITH THE TERRORIST ACTIVITIES. ONLY JAMES BOND CAN STOP THIS CALAMITY. A NEW DRAMA BY BOND, FULL OF SUSPENSE, CHECK AND CHECKMATE, TREACHERY AND CONSPIRACY.
जेम्स बाँड ००७ वास्तव वाटावी अशी, आजही जगावर अधिराज्य गाजवणारी व्यक्तिरेखा. सौंदर्यवतींना रमवणारा आणि खलनायकांना ठेचणारा हिकमती योद्धा, हेर. ‘गोल्डफिंगर’ या संशयास्पद असामीचा वेध घेण्याची कामगिरी बाँडवर सोपवली जाते... रहस्याचे धागे उलगडू लागतात... गोल्डफिंगरला सोन्याचं वेड तर असतंच; पण त्याचं असं सोनेरी साम्राज्यच असतं... ‘स्मर्श’ या रशियाच्या खुनशी हेर संघटनेशी संधान असणा-या गोल्डफिंगरनं एक महाकारस्थानही आखलेलं असतं... मोठा नरसंहार होईल, अमेरिका हादरून जाईल एवढं भयावह... आजच्या अतिरेकी कारवायांशी नातं सांगणारं... ही आपत्ती टाळणं शक्य असतं फक्त जेम्स बाँडला! शह-काटशह, कपट-कारस्थानं, रहस्यानं भारलेलं दमदार बाँड-नाट्य... ‘गोल्डफिंगर!’
Video not available
No Records Found
No Records Found
Keywords
"#MARATHIBOOKS#ONLINEMARATHIBOOKS#TRANSLATEDMARATHIBOOKS#TBC#TRANSLATEDBOOKS@5%0 #GOLDFINGER #GOLDFINGER #गोल्डफिंगर #FICTION #TRANSLATEDFROMENGLISHTOMARATHI #MADHAVKARVE IAN FLEMING "
Customer Reviews
  • Rating StarDAINIK SAMANA 29-07-2002

    ऑरिक गोल्डफिंगरची गोष्ट... काळ कितीही बदलू दे; कागदी नोटा, प्लास्टिक नोटा, डेबिट कार्ड, क्रेडिट कार्ड, आणखी सत्राशे साठ प्रकारची ई-कार्डस् निघोत, अखेर सर्वांत मौल्यवान अशा दोन गोष्टी कायमच राहणार आहेत. जमीन आणि सोनं! यातली जमीन ही अचल आहे, स्थिर आह. त्यामुळे तिच्या विनिमयाला अपरिहार्य मर्यादा आहे, पण सोनं? त्याच्या सहज विनिमयामुळे त्याला कुठेही मुक्त वाव आहे. हे अचूकपणे ओळखलं ऑरिक गोल्डफिंगरने. त्याने हळूहळू, क्रमाक्रमाने ब्रिटनमध्ये, किडुक-मिडुक विकत घेणाऱ्या, सोन्याची किरकोळ खरेदी-विक्री करणाऱ्या दुकानांची साखळी सुरू केली. वरकरणी हा अधिकृत धंदा करतानाच तो सोन्याच्या तस्करीकडे वळला. टनावारी सोनं जमा करून शेवटी हा त्याचं करतो काय, असा प्रश्न बँक ऑफ इंग्लंडचा कर्नल स्मिदर्स याला पडला. आणि तिथून हे प्रकरण ब्रिटिश गुप्तहेर खातं एम.आय.५ चा प्रमुख ‘एम’ आणि त्याचा हुशार हस्तक जेम्स बाँड यांच्याकडे येऊन थडकलं. योगायोग असा की, जेम्स बाँड आणि ऑरिक गोल्डफिंगर यांची एक झडप या अगोदर नुकतीच घडून गेली होती, पण आता तर बाँड अधिकृतपणेच गोल्डफिंगरच्या मागावर सुटला. बाँडच्या लक्षात आलं की, ब्रिटनसह अन्य युरोपीय देशांमधूनही जमा केलेलं सोनं अखेर सोव्हिएत रशियात पोहोचतं. म्हणजे गोल्डफिंगर हा साधा तस्कर नव्हे, तर के.जी.बी. या सोव्हिएत गुप्तहेर संघटनेचा अत्यंत धूर्त असा हस्तक आहे. पण एवढं कळेपर्यंत बाँड गोल्डफिंगरचा कैदी बनतो आणि स्वत:च्या मनाविरुद्ध त्याला गोल्डफिंगरच्या एका लोकविलक्षण योजनेत सामील व्हावंच लागतं. ही योजना असते फोर्ट नॉक्स लुटण्याची. अमेरिकेचं सगळं सोनं जिथे कमालीच्या बंदोबस्तात ठेवलेलं आहे ते फोर्ट नॉक्स हे ठाणं लुटण्याची. अतिशय चित्तथरारक अशी ही कथा इयान फ्लेमिंगच्याच शब्दात वाचली पाहिजे. माधव कर्वे यांनी केलेला मराठी अनुवाद उत्तम. मेहता प्रकाशनाची एकंदर निर्मिती, चंद्रमोहन कुलकर्णींचं मुखपृष्ठ दर्जेदार. ...Read more

  • Rating StarDAINIK AIKYA SATARA 4-11-2007

    ‘गोल्डफिंगर’ ही जेम्स बाँड या नायकाच्या हुशारीचा एक देदीप्यमान पैलू दाखवणारी थरारकथा. अमेरिकेचा सोन्याचा साठा ज्या अभेद्य इमारतीत आहे, ज्याच्या संरक्षणासाठी घोडदळापासून चिलखती दळाशी संबंधित सैन्याच्या तुकड्या आणि हजारो माणसे तैनातीत आहेत. त्या ‘फोर्टनॉक्स’वर हल्ला चढवून तेथील पंधरा अब्ज डॉलर्स किमंतीच्या सोन्याच्या विटा हस्तगत करून त्या सुरक्षितपणे तेथून बाहेर काढण्याचा एक अफलातून कट गोल्डफिंगर रचतो आणि त्यात जेम्स बाँडलाही तो जबरदस्तीने सामील करून घेतो. त्या कटाची अफलातून महत्त्वकांक्षी कहाणी... जागतिक सुवर्ण व्यवहाराच्या अंगोपंगाची यथार्थ कल्पना देणारी आणि अमेरिकेने जगातील सर्वांत मोठ्या संचयाच्या संरक्षणासाठी उभारलेली कडेकोट यंत्रणा समजावून देणारी ही कहाणी वाचकाची मती गुंग करते. हा गोल्डफिंगर कोण आहे? जेम्स बाँडची आणि त्याची गाठ कशी पडते? गोल्डफिंगरच्या हुशारीला आणि चातुर्याला जेम्स बाँड कसा पुरून उरतो? हे सगळे तपशील या थरारकथेत मोहक रंग भरतात. उत्कंठा वाढवतात. जेम्स बाँड न्यूयॉर्कला जाण्यासाठी मियामी विमानतळावर येतो; पण ते विमान रद्द झाल्याची घोषणा होते. लाऊंजमध्ये ड्रिंक घेत बसलेल्या जेम्स बाँडपुढे तुम्ही मला ओळखलं नसेल- पण आपण भेटलोय आधी...’ असे म्हणत पन्नाशीतला धनाढ्य अमेरिकन उभा राहतो आणि आधीच्या भेटीचे स्मरण देतो. एवढेच नव्हे तर जेम्स बाँडला एक ऑफर देतो. आज रात्री मियामीतच राहून माझा पाहुणचार घ्या... एका समस्येबाबत मला मार्गदर्शन हवयं. पत्त्यांमध्ये तुम्हाला दुहेरी कॅनॅस्टा हा गेम आवडतो का?... बरोबरीच्या भिडूमध्ये बरीच बरोबरी राहू शकेल असा हा गेम... पण त्यात मला एका आठवड्यात २५ हजार डॉलर्सचा गंडा बसला... माझ्या भिडूकडून माझी फसवणूक होतय असे मला वाटते. ही फसवणूक कशी होतेय हे मला कळत नाही.’ जेम्स बाँड विचारतो, ‘हा भिडू कोण आहे?’ ‘ऑरिक गोल्डफिंगर... ब्रिटीश... नॉसॉचा पासपोर्ट... बेचाळीस वय... अविवाहित ब्रोकरचा व्यवसाय.. खूप श्रीमंत असावा. सोन्याच्या व्यवहारात तो पैसा गुंतवतो. सोनं जगभर फिरवतो. जगातल्या धनाढ्य व्यक्तीत त्याची गणना होते.... पण तरी त्याने मला २५ हजार डॉलर्सला गंडा का घालावा हे मला कळत नाही... तुम्ही ते शोधून काढा. त्यासाठी येथे रहा. ते तुम्ही शोधले तर मी तुम्हाला दहा हजार डॉलर्स देईन.’’ ‘तुमचा प्रस्ताव आकर्षक आहे. उद्या रात्री मला न्यूयॉर्कला पोहोचणे भाग आहे. तुम्ही उद्या सकाळी व दुपारी गोल्डफिंगर बरोबर नेहमीसारखं खेळा... मला तुमच्या प्रश्नाचं उत्तर शोधायला बराच वेळ मिळेल. दुसऱ्या दिवशी कॅबॅना क्लबवर गोल्डफिंगर आणि ड्यू पाँट यांचा गेम सुरू होतो. ड्यू पाँट जेम्स बाँडची ‘न्यूयॉर्कमधील मित्र’ म्हणून ओळख करून देतो. गोल्डफिंगरची एक्सरेसारखी नजर आपला आरपार वेध घेत आहे असे जेम्स बाँडला वाटते. हा आपली प्रचंड सुप्त ऊर्जा कशात वापरत असणार? श्रीमंत होण्यात? असा प्रश्न जेम्स बाँडला पडतो. काही वेळ तो दुरून निरीक्षण करतो़. गोल्डफिंगरला त्याच्या जागेवरून काय दिसत असेल असा प्रश्न तो स्वत:लाच विचारतो... समोरच त्याची हॉटेलमधली रूम असते... बाल्कनी... दार... आणि जेम्स बाँड गोल्डफिंगरच्या त्या खोलीत प्रवेश मिळवतो. कॅमेरा बरोबर असतो. तेथे दुर्बिण घऊन बसलेली एक तरूणी दिसते. ती दुर्बिणीतूद ड्यू पाँटच्या हातातले पत्ते बघून काही सूचना देत असते. जेम्स बाँड तिचे फोटो काढतो... तिला सांगतो, ‘मी तुला काही करणार नाही. तुला घाबरल्याबद्दल सॉरी... तू गोल्डफिंगरला पत्ते सांगणे थांबवलेस तर तो काय करील? खेळ बंद करील?’ ‘नाही. प्लग निघाला किंवा काही तरी झाले तर संपर्क तुटतो. तोपर्यंत तो थांबून राहतो.’ गोल्डफिंगरला मग जेम्स बाँड त्या मायक्रोफोनवरून सांगतो, मी जेम्स बाँड बोलतोय... ड्यू पाँटला तुम्ही आतापर्यंत खूप संपलाय... इथली तरुणी, दुर्बिण, मायक्रोफोन, श्रवणयंत्र - सर्व फोटो मजजवळ आहेत. ते मी एफबीआय वा स्कॉटलंड यार्डला पाठवणार नाही... चेकबुक काढा. त्यावर पन्नास हजार डॉलर्स आकडा लिहा. पस्तीस हजार डॉलर्स ड्यु पाँटकडून मिळवलेले... दहा हजार माझी फी... पाच हजार ड्यु पाँटचा वेळ वाया घालवला म्हणून. चेक व्यवस्थित वटेल असे बघा... रात्रीचे माझे हॉटेल मधील बुकिंग करा... काही गडबड केली तर हे सर्व फोटो व बातमी जगजाहीर होईल...मी माझ्याबरोबर ओलीस म्हणून या तरुणीला माझ्याबरोबर न्यूयॉर्कला नेतोय. गोल्डफिंगरशी जेम्स बाँडचा झालेला हा पहिला सामना. दुसरा सामना होतो. गॉल्फ कोर्सवर फक्त एकाच आठवड्याने. त्यातही गोल्डफिंगर जेम्स बाँडला फसवू पाहतो. पण जेम्स बाँड त्याला रंगेहाथ पकडतो. तिसरा सामना होतो तो जेम्स बाँडला बँक ऑफ इंग्लडमधून गोल्डफिंगरच्या सोन्याच्या खरेदीच्या संबंधातील व्यवहाराची चौकशी करण्याची कामगिरी सोपल्यावर! जेम्स बाँड त्या कामगिरीवर असताना गोल्डफिंगरच्या निवासस्थानाला भेट देतो; तेथील कोरियन व जर्मन सुरक्षा कर्मचाऱयांना न्याहाळतो.... त्या ठिकाणी असणाऱ्या प्रयोगशाळेला भेट देतो... त्या प्रयत्नात गोल्डफिंगर त्याला पकडतो... त्याला ठार मारण्याचा विचार रद्द करून, फोर्ट नॉक्समधील सोन्याचा प्रचंड साठा पळवण्यासाठी उपयोग करून घेण्यासाठी त्याचा वापर करण्याचा घाट घालतो. त्यासाठी डेट्रॉइट, मियामी, शिकागो, लासवेगास, सिसिली येथील प्रमुख माफिया टोळ्यांची मदत घेतो. तुम्हाला एकेक अब्ज डॉलर्सचे सोने मिळेल; अशी ऑफर देतो. ‘ऑपरेशन ग्रँडस्लम’ असे या प्रकल्पाला नाव देतो. जेम्स बाँड ती योजना ऐकून म्हणतो, तू पाण्यात जीमी हे द्रव्य मिसळून फोर्ट नॉक्स परिसरात राहणाऱ्या साठ हजार लोकांना मारणार... पाचशे टन सोने ट्रेनने रशियन युद्धनौकेपर्यंत नेणार... शुद्धीवर आहेस का? गोल्डफिंगर हा एक प्रतिभावंत कलाकार होता. गुन्हेगारी शास्त्रज्ञ फोर्ट नोक्सवर दरोडा घालण्याची त्याची अफलातून योजना कोणालाही भयचकित करावं अशीच होती. जेम्स बाँड ही मोहीम त्याच्यावरच उलवटतो. इंग्लिश माणसांना फार कमी लेखतोस. त्यांची गती मंद असेल पण ते पोहोचायचं तिथं पोहोचतात. रशियातून तू सुरक्षित राहशील असं तुला वाटतं. गोल्डफिंगर ज्या विमानातून रशियाकडे निघाला आहे, त्यात जेम्स बाँडही असतो. त्याच्यावर लक्ष ठेवणारा कोरियन ऑडजॉबही असतो आणि त्या मोहिमेत सामील झालेली बायकांची गँग चालवणारी पुसी गॅलोरही असते. त्या विमानात तीन टन सोन्याच्या विटाही असतात... जेम्स बाँड त्या विमानातून सुटण्यासाठी अफलातून युक्ती लढवतो. विमानाच्या एका खिडकीची काच फुटावी अशी क्लृप्ती लढवतो. त्यामुळे येणाऱ्या वाऱ्याच्या झोतात ऑडजॉब खेचला जातो. त्या विमानातून जेम्स बाँड लंडनच्या गॅन्डर नियंत्रण केंद्राशी आणीबाणीचा संपर्क साधावा, ‘आयडलवाइल्ड या ठिकाणी जी एएजीवाय स्पीडबर्डचं अपहरण झालं. या अपहरणाला जबाबदार असणाऱ्या माणसाला मी मारलयं. केबिनमधला हवेचा दाब घालवून विमान अंशत: निकामी केलंय... बंदूक दाखवून विमानतल्या कर्मचाऱयांना शरण आणलयं... गूज वे पर्यंत पोचण्याएवढं इंधन आमच्याकडे नाही. जवळ उतरावं लागेल. समुद्रात आमचे विमान कोसळले.’ रडार व आमचे लक्ष राहील... तुमच्या स्वागतासाठी आम्ही तयार असू असा प्रतिसंदेश येतो. आणि जेम्स बाँड अखेर जायबंदी होऊन का होईना पण मिस पुसो गॅलोरबरोबर सुरक्षित स्थळी अवतरतो. फोर्ट नॉक्सवरील महत्त्वाकांक्षी दरोड्याची ही अफलातून योजना वाचताना (किंवा चित्रपटात बघताना) वाचक त्या पार गुंतून जातो. जेम्स बाँडच्या एकूणच थरार कथांमध्ये गोल्डफिंगर सोन्यासारखीच झगमगीत चकचकीत वाटते. ...Read more

Write Your Own Review
  • Default typing language is Marathi. To type in English press Ctrl+G key combination
Submit Review
PLEASE SEND YOUR AUDIO REVIEW ON editorial@mehtapublishinghouse.com

Related Books

People Who Bought This Item Also Bought

Latest Reviews

SARTH
SARTH by DR. S. L. BHYRAPPA Rating Star
हेमंत सांबरे

गेल्या तीन दिवसांत ही कादंबरी वाचून पूर्ण झाली .. ही कादंबरी वाचून होताच मन अगदी सुन्न होऊन गेले आहे . त्याचबरोबर अनेक संमिश्र भावना मनात दाटून आल्या आहेत . #आवरण ही जगप्रसिद्ध कादंबरी वाचल्यानंतर भैरप्पा यांच्या बद्दल मनात खूप आदरभाव निर्माण झाला होा . त्यानंतर त्यांचे हे दुसरे पुस्तक म्हणजे #सार्थ आज वाचून पूर्ण केले. या कादंबरीची कथा सातव्या शतकात घडत असते . *नागभट्ट* हा कादंबरीचा नायक आहे . हा नागभट्ट तुमच्या माझ्या सारखा एक सर्वसामान्य मनुष्य आहे . भैरप्पा यांनी त्याच्या नजरेतून त्या काळात घडत असलेल्या अनेक घटनांचा सूक्ष्म आढावा आपल्या समोर अतिशय समर्थपणे मांडला आहे . हे सातवे शतक म्हणजे असे होते की वैदिक धर्माचा प्रभाव जरी जनमानसात असला तरी , बौद्ध धर्माने ही आपली पाळेमुळे पूर्ण निदान उत्तर भारत , पूर्व भारत या भागात पसरवली होती . एक सामान्य मनुष्य म्हणून नागभट्टच्या मनात सुरू असलेली विविध द्वंद , त्याची वैदिक धर्म की बौद्ध धर्म याविषयी झालेली द्विधा मनस्थिती ही लेखकाने अचूक टिपली आहे . अनेक चर्चांमधून बौद्ध तत्त्वज्ञान , वैदिक तत्त्वज्ञान यांची ओळख अतिशय सोप्या भाषेत लेखक आपल्याला करून देतात , ते वाचताना आपल्या चित्ताला एक वेगळेच समाधान मिळत राहते .. या सर्व तत्त्वज्ञानाची प्रदीर्घ चर्चा , नायकाला येत असलेले वेगवेगळे अनुभव यातून आपणही समृध्द होत जातो . मधल्या काळात नायक मथुरेला येऊन राहतो . तेव्हा तिथल्या एका नाटक मंडळींबरोबर ओळख होऊन नायकाला त्यांच्या एका नाटकात प्रत्यक्ष *कृष्णाची* भूमिका करायला मिळते . तेव्हा त्याचे नाव *कृष्णानंद* असे होते . या भूमिकेमुळे नायकाला त्या भागात प्रचंड प्रसिध्दी मिळते . या नाटकातील असलेली त्याची नायिका चंद्रिका या सुंदर स्त्री बरोबर त्याचा विशेष स्नेह होऊन त्यांचे प्रेम ही जुळते . एखादी गोष्टीचा प्रचंड अभ्यास करून त्याला मांडणे यात भैरप्पा यांचा हात कदाचित फार कमी लेखक धरू शकतील . ही कादंबरी वाचतानाही प्रत्यही जाणवत राहते . याच काळात आद्य शंकराचार्य व मंडणमिश्र यांच्यातील झालेल्या जगप्रसिद्ध वादावर दोन ते तीन प्रकरणे या पुस्तकात आली आहे . या दोन दिग्गज वैदिक ऋषी बद्दल मी इतर अनेक ठिकाणी खूप ओझरते उल्लेख ऐकले होते , पण या कादंबरीत विस्तृत माहिती मिळाली , व एक वेगळेच समाधान मिळाले . कादंबरीचा शेवट आपल्याला पुस्तकातील आधीच्या अनेक कथावस्तू पासून एका वेगळ्याच दुनियेत घेऊन जातो .. याच सातव्या शतकात वायव्येकडून अरब लोकांची आक्रमणे सुरू झाली होती . तोपर्यंत भारतवर्षात लढली जाणारी युद्ध फक्त रणांगणावर लढली जात , त्याचा सामान्य जनतेला कुठलाही त्रास होत नसे . पण अरबांनी केलेल्या आक्रमण मुळे भारताचा सांस्कृतिक ढाचा कसा उद्ध्वस्त होऊ लागला याचे अचूक व सत्य वर्णन भैरप्पा यांनी केले आहे . ते वाचताना तेव्हाही हिंदूंची सद्गुण विकृती ( अनावश्यक असलेली अती सहिष्णुता ) कशा प्रकारे हिंदूंचा नाश करते हे ही त्यांनी सांगितले आहे . ती सर्व शेवटची प्रकरणे आपण सर्व हिंदूंनी मुळातच वाचण्यासारखी व अभ्यास करण्यासारखी आहे . एका प्रसंगात जेव्हा काही राजे एकत्र येऊन अरबांवर आक्रमण करण्याचे योजतात , तेव्हा धूर्त अरब त्या गावातील सूर्यमंदीर भ्रष्ट करायची धमकी देऊन त्या गावातील लोकांना युद्ध करण्यापासून व बाहेरून आलेल्या सैनिकांना सहाय्य न करण्याचे वचन घेतात . त्यामुळे जे नको तेच होते , व हळूहळू तो प्रदेश अरबांच्या ताब्यात जाऊन तेथला बौद्ध , वैदिक हिंदू धर्म नष्ट होऊ लागतो , याचे विदारक वर्णन आपल्यासमोर येते . हे वाचताना मला १७५१ साली नानासाहेब पेशव्यांनी काशी वर आक्रमण करून ते क्षेत्र मुक्त करण्याच्या प्रसंगाची आठवण झाली . तेव्हाही काशी मधील जनतेने नानासाहेब पेशव्यांना रोखले होते , नाहीतर तेव्हाचा ज्ञानवापी मंदीर मुक्त झाले असते ... तेव्हाही हिंदूंची सद्गुण विकृती आड आली जशी ती सातव्या शतकात ही आड आली होती .. असो --- अनेक अद्भुत प्रसंगातून आपल्याला ही कादंबरी घेऊन जात राहते ..सातव्या शतकातील भारताचे वर्णन वाचून आपण त्यावेळच्या राजांची वृत्ती , जनतेचा स्वभाव , साधू तसेच बौद्ध भिक्खू यांचे स्वभाव, त्यांचे विचार आपल्याला कळत जातात . लेखक आपल्याला नालंदा विद्यापीठ देखील दाखवून आणतो . त्याकाळात तेथील अध्ययन कसे चालत असे , हेदेखील आपल्याला वाचायला मिळते . पुस्तकाला कादंबरीची मोकळीक असली तरी आपल्याला ऐतिहासिक दृष्टिकोन ही मिळतो , हे नक्की ! ही कादंबरी वाचून होताच, भैरप्पा यांच्या इतर सर्व कादंबऱ्या व पुस्तके वाचण्याची उत्सुकता निर्माण झाली आहे , व ती इच्छा ही लवकरच पूर्ण होईल ही आशा! ...Read more

I HAVE A DREAM
I HAVE A DREAM by RASHMI BANSAL Rating Star
Krishna Diwate

‘स्टे हंग्री स्टे फूलीश’ आणि ‘कनेक्ट द डॉटस’ या बेस्ट सेलर पुस्तकाच्या लेखिका ‘समाजातल्या परंपरागत समस्या सोडवण्याचा नवा मार्ग शोधून काढणार्‍या वीस सामाजिक उद्योजकांच्या प्रेरणादायी कहाण्या’ हे वाक्य पुस्तकाचे पहिले पान उघडले आणि दिसले. त्यामुळे माझ कुतुहल चाळवले आणि ते पुस्तक वाचायला सुरुवात केली. मनोगतात लेखिका म्हणतात की, आता नव्या दमाचे, डोक्याने आणि मनाने ही विचार करणारे काही जण एखाद्याच्या नजरेतील दुःख ओळखतात, पेटून उठतात; पण ते त्याच्यावर विचार एखाद्या उद्योजकाप्रमाणे करतात. म्हणून ते ‘सामाजिक उद्योजक.’ नफा मिळविण्याचा हव्यास नसला तरी ते बिझनेस मधील तत्वे वापरून ती गोष्ट साध्य करतात. हे काही तरी वेगळे आपण वाचत आहोत असे मला वाटले. त्यामुळेच ते पुस्तक वाचायला घेतले. ह्या मध्ये वीस लोकांची चरीत्रे आहेत. ते सर्व भारतीय, उच्चशिक्षित तरूण तरूणी आहेत. कोणी त्यातील शास्त्रज्ञ आहेत तर कोणी मरिन बायोलॉजिस्ट, आयआयटी, आयआयएम ग्रॅज्युएट आहेत पण कोणत्या कोणत्या सामाजिक प्रश्नाने ते अस्वस्थ झाले आणि नेहमीच्या मार्गाने न जाता वेगळीच वाट पकडली. पुस्तकात ‘रेनमेकर्स,’ ‘चेंजमेकर्स’ व ‘स्पिरिच्युअल कॅपिटॅलिस्ट’ असे तीन भाग आहेत. प्रत्येकात अनुक्रमे अकरा,सहा व तीन व्यक्तीमत्वांची ओळख करून दिली आहे. ‘सुलभ’ ही आधुनिक टॉयलेटस उभारणारे बिंदेश्वर पाठक ह्याच्या चरित्राने पुस्तकाची सुरुवात होते. जातीने बिहारमधील ब्राह्मण. पण लहानपणी टॉयलेटस साफ करणार्‍याला हात लावला त्यामुळे आजीने अक्षरशः शेण, गोमुत्र खायला लावले. पण त्याच बिंद्रेश्वरांनी अगदी योगायोगाने ह्याच क्षेत्रात काम करण्याचे ठरविले. अर्थात ही वाट निश्चितच सोपी नव्हती. अनेक हालअपेष्टा सोसत, जगाचे धक्के खात, अनेक समस्यांना तोंड देत आपले स्वप्न ‘सुलभ शौचालयाच्या’ माध्यमातून सुरु केले. तो सगळा खडतर प्रवास अर्थात पुस्तकातूनच वाचायला हवा. त्यासाठी त्यांनी केवळ ती यंत्रणा तयार केली नाही तर ती टॉयलेटस बांधून, त्यासाठी लागणारी प्रेरणा, शिक्षण, संभाषण, ट्रेनिंग, पाठपुरावा अशा सर्वच गोष्टी ‘सुलभ’ तर्फेच संभाळल्या जातात. सध्या ही संस्था स्वबळावर चालते. 100 ते 125 कोटी इतके तिचे वर्षाचे उपन्न आहे. इतकेच नाही पूर्वी जे लोक सफाईचे काम करत असत त्यांच्या मुलांच्या शिक्षणाचा खर्च संस्था करत आहे. ‘सुलभ पब्लिक स्कूल’ नावाने शाळा सुरु केली आहे. तरूणांसाठी व्होकेशनल क्लासेस चालवले जातात. म्हणजे मिळालेला नफा पुन्हा त्याच सफाई कामगारांच्या कल्याणासाठी वापरला जातो. टॉयलेटस बांधून भरपूर पैसा मिळवता येतो हे वाक्य पचायला जरा जडच जाते. अनिता आहुजा ही दिल्लीत सुखवस्तू कुटूंबात रहाणारी सामान्य स्त्री. पण कचरा वेचणार्‍या मुलांचे हाल पाहून त्यांच्यासाठी काही तरी करावे असे तिने ठरविले. तिने 1998 मध्ये कॉन्झर्व्ह नावाची संस्था उभी केली. व त्यातून पहिला प्रोजेक्ट सुरु केला तो म्हणजे आजुबाजूच्या परिसरातील कचरा उचलून त्याचे कंपोस्टखत तयार करणे. कचरा गोळा करण्यासाठी चांगल्या ढकलगाड्या आणल्या, युनिफॉर्म, आय कार्डची सोय केली. 2002 पर्यंत एक पूर्ण वेळ काम करणारी मोठी संस्था बनली. त्याचवेळी त्यांनी प्लॅस्टीकच्या कचर्‍यावर प्रयोग सुरु केले. तिचे पती शलभ ह्यांनी बिटस पिलानी मधून इंजिनिअरींग केले आहे. त्यांच्या मदतीने तिने फॅक्टरी सुरु करण्याचे ठरविले. शलभने मोठ्या प्रमाणावर प्लॅस्टिक शीटस निर्मिती करू शकेल असे मशीन तयार केले. त्यासाठी अर्थातच अनेक प्रश्न समोर उभॆ राहिले. चुका झाल्या, ठोकरा खाल्या पण त्यातून वाट काढत त्यांनी चिकाटीने प्रयत्न सुरुच ठेवले. आज दोघे मिळून कचर्‍यातील प्लॅस्टिक पिशव्या वापरून आकर्षक अशा हॅडबॅगस तयार करण्याचा कारखाना चालवतात. जे लोक सुरुवातीला केवळ कचरा उचलण्याचे काम करत होते, त्यांच्या काही कौशल्य दिसले की त्यांना वेगळे काढून ट्रेनिंग दिले जाते. मशीनवर असिस्टंटचे काम करू लागतात त्यातून काही लोक तर ग्रुप लिडर ही झाले आहेत. कटींग करणॆ, क्वालिटी तपासणॆ, फिनिंशींग, पॅकिंग अशी सर्व महत्वाची कामे ते करतात. आता ते कामगार झाल्यामुळॆ त्यांना चांगला पगार, प्रॉव्हिडंट फंड, ओव्हरटाईम अशा सुविधा मिळू लागल्या त्यापेक्षा ही जास्त त्यांना समाजात प्रतिष्ठा मिळाली. त्यांच्या साठी हे नवीनच आहे. अनिता व शलभ दोघॆही मेहनत घेतात पण एनजीओ असून ही भरपूर पैसा कमावणे त्यांना चुकीचे वाटत नाही. कारण आज ह्या एका उद्योगामुळे कित्येक कुटूंबाची आर्थिक स्थिती बदलून गेली आहे. अशीच अजून एक प्रेरणादायी कथा दिल्लीतील रंगसूत्र कंपनी चालविणार्‍या सुमिता घोस ह्यांची. स्वतः ग्रॅज्युएशन पूर्ण केल्यावर मास्टर इन इकॉनॉमिक्स ची पदवी घेतल्यावर संजॉय घोस ह्या या आय आर एम मधून शिक्षण घेतलेल्या ध्येयवादी तरूणाशी लग्न केले. पण दुर्दैवाने आसाममध्ये काम करत असताना त्यांची 1998 मध्ये उल्फाच्या अतिरेक्यांनी हत्या केली. त्यानंतर अनेक टक्केटोणपे खात, दोन लहान मुलांचा संभाळ करत सुमिताने ‘रंगसूत्र’ नावाची कंपनी काढली. त्याच्या मार्फत ती खॆडॆगावातल्या लोकांकडून कापड, शोभॆच्या वस्तू, बनवून घेते आणि त्या फॅब ईंडीयासारख्या प्रसिध्द कंपन्यांना विकते. जैसलमेर, बारमेर जिल्ह्यातले कारागिर तिच्यासोबत काम करत आहेत. अजून एक अशीच ध्येयवादी तरूणी म्हणजे इशिता खन्ना. डेहराडून मध्ये जन्म झालेली एक सर्वसामान्य मुलगी. पण निसर्गसंवर्धन आणि भूगोल या विषयांची आवड असलेली. म्हणूनच तिने आपल्या ग्रॅज्युएशन नंतर टाटा इंन्स्टीट्यूट मधून मास्टर्स केले. पर्यावरण क्षेत्रातच काम करायचे आहे हे निश्चित ठरवून तिने काही वर्षे नोकरी केली. त्यानंतर 2002 मध्ये नोकरी सोडून आपल्या दोन मित्रांसोबत स्पिती व्हॅलीमध्ये मूस नावाची एन्जीओ सुरु केली. तेथील स्थानिक महिलांचे ग्रुपस करून त्यांना तिथे असणार्‍या सीबक थॉर्न ह्या फळांच्या लागवडीचे ट्रेनिंग दिले. त्यावर प्रक्रिया करायला शिकवले. ही झाडॆ मातीला धरून ठेवतात त्यामुळे धूप रोखली जाते, शिवाय नायट्रोजन ही धरून ठेवत असल्याने जमिनीचा पोत सुधारतो. त्यामुळे ह्या फळांवर लक्ष केंद्रित केले. त्यामुळे तिथल्या बायकांना चांगला रोजगार मिळू लागला. त्याचबरोबर तिने स्थानिक तरूणांना पर्यटकांना ट्रेक किंवा जीप सफारीसाठी नेणे, कॅम्प लावणे, गरज पडल्यास प्रथमोपचार करणे ही कामे ही करायला शिकवले. कारण हळूहळू तिथे पर्यटन वाढू लागले. ते इको-फ्रेंडली करण्याकडॆ तिच्या इकोस्पियर संस्थेचा भर आहे. आता दरवर्षी पर्यटनातून 35 ते 40 लाखाचे उत्पन्न मिळते.आणि त्यातून नफा ही मिळतो. इकोस्पियर संस्थेने शेजारच्य़ा ‘लाहुल’ व्हॅलीमध्ये ही विकास कामे सुरु केली आहेत. पर्वतावर तयार होणार्‍या कचर्‍याच्या समस्येवरही तिला काहीतरी करायचे आहे. तिची संस्था लोकांना मुद्दाम तिथले लोक किती अवघड परिस्थितीत रहातात हे दाखवते. अतिशय थंडीत तिथे तापमान मायनस 35 पर्यंत खाली गेल्यावर हॅंडपंपने पाणी काढणे सुध्दा किती कठीण होते हे सांगितले जाते. तेव्हा आपल्यासारख्य़ा पर्यटकांना काय काय करता येईल याबद्दल ती जागरूकता निर्माण करते. मूळात हे पुस्तक 2012 साली लिहिलेले आहे. त्यामुळे आता ह्या वेगवेगळ्या प्रकारचे काम करणार्‍या संस्थेचे काम या दहा वर्षात खूपच वाढले असेल यात काही शंका नाही. दीनबंधू साहू हे मरिन बायोलॉजिस्ट आहेत पण ते प्रयोगशाळेतून बाहेर पडून समाजासाठी काम करतात. ‘प्रोजेक्ट चिलका’ ह्या त्यांच्या संस्थेमार्फत ओरिसातील लोकांना समुद्राची शेती करायला शिकवतात. ओरिसा मधील पुरी येथे जन्म झालेल्या दीनबंधूनी अतिशय हलाखीच्या परिस्थितीत शिक्षण घेतल्यानंतर दिल्लीत एमएसीला ॲडमिशन घेतली. परंतु योगायोगाने १९८७ मध्ये अंटार्क्टिक वर जाण्याची संधी मिळाली. नंतर पीएचडी पूर्ण केल्यानंतर अनेक देशांमध्ये नोकरी निमित्ताने फिरले. पण तरीही शेवटी दिल्ली युनिव्हर्सिटी मध्ये प्रोफेसर म्हणून काम सुरू केले. त्यांना समुद्री वनस्पती बद्दल विशेष आस्था होती; पण त्या बद्दल आपल्या देशात फारशी जागरूकता नव्हती. ही लागवड पर्यावरण पूरक असते शिवाय त्यातून स्थानिक लोकांना उत्पन्नाचे साधन मिळते. त्यासाठी डिएसटीने निधी मंजूर केला. मग त्यांनी चिल्का सरोवराची पहाणी केली, त्यामध्ये वाढू शकतील अशा चार जातींची निवड करून स्थानिक लोकांना समजेल अशा सोप्या भाषेत माहिती दिली. प्रात्यक्षिके दाखवली, वर्कशॉप्स घेतली. त्यामुळे तेथील शेतकऱ्यांना रोजगार मिळू लागला. यातूनच पर्यावरण संरक्षण ही होऊ लागले. यातून त्यांना प्रत्यक्ष कांहीं आर्थिक फायदा होत नसला तरी ते म्हणतात, की आम्हाला दोघांना दिल्लीत चांगली नोकरी आहे. त्यामुळे पैसे कमावणे हा उद्देश नाही; पण अजून तीस वर्षांनंतर मला मी काही तरी काम केलेले दिसेल. असे जर काहीच तुम्हाला दिसणार नसेल तर जगायचे कशाला? भूषण पुनानी हे असेच अत्यंत बुध्दीमान विद्यार्थी. मेडीकलची ॲडमिशन हुकल्यामुळे डेअरी कोर्ससाठी ॲडमिशन घेतली. तिथे ही विद्यापीठात प्रथम क्रमांक मिळविला. नंतर पीएचडी केले. ग्रामविकास शिकण्यासाठी आयआयएम मध्ये एमबीए केले. हे झाल्यावर 1979 मध्ये ब्लाईंड स्कूल मध्ये दोन वर्षांसाठी नोकरी सुरु केली ती सुधा ह्याच हेतूने की मॅनेजमेंट शिकताना जी थेअरी शिकलो ती विकासाच्या क्षेत्रात वापरता येईल का? हळूहळू त्यांना अनेक लोक मिळत गेले. सर्वांनी मिळून आज संस्था खूप मोठी केली आहे.त्यांनी काम सुरु केले तेव्हा फक्त एक कॅपस होता, आज गुजरात मध्ये आठ कॅपस आहेत. दहा लाख मूल्य असलेली संस्था आज दोन कोटी रुपयांची आहे. अपंग लोकांनी स्वावलंबी व्हावे ह्यासाठी संस्था काम करते. दृष्टीहीन मुली ब्यूटी पार्लरसारखे कोर्स चालवतात, फिजिओथेरपी शिकून सेंटर मध्ये काम करतात. विकास साधण्यासाठी योग्य व्यवस्थापनेची गरज असते हे त्यांनी दाखवून दिले आहे. हजारो लोकांच्या आयुष्यात नवा प्रकाश निर्माण करून त्यांना सामान्य आयुष्य जगण्याची संधी मिळवून दिली आहे. अशी ही एकापेक्षा एक वेगवेगळ्या प्रकारची माणसे. कोणत्या तरी ध्येयाने पछाडलेली . सामाजिक कार्य करत असतानाच त्या लोकांचे कल्याण कसे होईल असा विचार करणारी. लेखिकेने त्या सर्वांच्या प्रत्यक्ष मुलाखती घेतल्या आहेत, त्यांचे काम प्रत्यक्ष पाहून जाणून घेतले आहे. त्यामुळे सर्व माहिती व्यवस्थित गोळा करून आपल्यासमोर मांडली आहे. त्यामुळेच त्या मनोगतात म्हणतात, ‘तुमचं आयुष्य कसे ही असले तरी इतरांसाठी एखादा क्षण द्या. इतरांना प्रेम, आनंद, चांगुलपण द्या. जितकं द्याल तितकं तुम्हाला परत मिळेल.’ हेच वाक्य मलाही अतिशय उर्जा देऊन गेले. माझ्याकडे जे आहे, जे मला देणे शक्य आहे ते निरपेक्षपणे ज्यांना गरज आहे त्याला देणे ह्या सारखा आनंद अजून काय असणार? ह्याच वाक्याने मी आपली ह्या आठवड्यात रजा घेते. उद्या पासून सुरु होणार्‍या नवीन सत्रासाठी सारिका ताईंना हार्दिक शुभेच्छा. ...Read more