बालमित्रांनो, तुम्ही ‘स्लमडॉग मिलेनिअर’ हा चित्रपट पाहिला असंलच. या चित्रपटात रुबिना अली चिमुकलीनं छोट्या लतिकाची भूमिका केली होती. हे पुस्तक म्हणजे रुबिनाचं बालपण ते नऊ-दहा वर्षांपर्यंतचा प्रवास आहे. तिनं वयाच्या नवव्या वर्षी हे पुस्तक अ‍ॅनी बर्थाड णि दिव्या दुगर यांच्या मदतीनं लिहिलं. मैत्रेयी जोशी यांनी हे पुस्तक अनुवादि केलं आहे. मुंबईतील गरीबनगर झोपडपट्टीत रुबिना तिच्या कुटुंबीयांसोबत राहत होती. तिथलं वातावरण, तिच्या मित्र-मैत्रिणी, त्यांचे गमतीदार खेळ या सगळ्याविषयी रुबिनानं या पुस्तकात लिहिलं आहे. टीव्हीवरील चित्रपट, गाणी पाहून ‘स्टार’ होण्याचं तिचं स्वप्न होतं. तिचं स्वप्न होतं. तिचं स्वप्न फक्त प्रत्यक्षात उतरतच नाही, तर ती ऑक्सरपर्यंत जाऊन पोचते. ऑस्कर जिंवूâनही पुन्हा त्याच बकाल वस्तीत परत येणाNया रुबिनामध्ये बालसुलभ निरागसता व परिस्थितीनं शिकवलेलं शहाणपण याचं शहाणपण यांचं मजेदार मिश्रण आपल्याला पाहायला मिळतं. त्यानंतर दिल्लीतील पॅâशन शो, हॉलिवूडच्या अभिनेत्रीसोबत राजस्थानमध्ये एका जाहिरातीचे शूटिंग असे काही अनुभव तिनं बालवयातंच घेतले. ‘एखाद्या झोपडपट्टीतील मुलगी ऑस्कर जिंवूâ शकते, तर अशाच वस्तीतला मुलगा कोट्याधीशही होऊ शकतो,’ असं सांगणाNया चिमुकल्या रुबिनचा प्रवास प्रेरणादायी ठरतो. ...Read more

चंदेरी स्वप्न… स्लमडॉग मिलेनिअर हा चित्रपट ऑस्कर विजेता ठरला. साऱ्या जगभर या चित्रपटाची प्रचंड प्रशंसा झाली. मुंबईतल्या बकाल झोपडट्टीत अंधाऱ्या जगात राहून, मोठी स्वप्नं पाहणाऱ्या मुलांची ही जीवनकथा या झोपडपट्टीतल्याच बालकांनी साकारलेल्या भूमिका गाजल. या चित्रपटात रुबिना अली या नऊ वर्षांच्या बालिकेनेही भूमिका केली आहे. झोपडपट्टीत अत्यंत दारिद्र्यात राहणाऱ्या रुबिनाला बालपणापासूनच चित्रपटाचं प्रचंड वेड होतं. आपणही चमचमत्या चित्रपटसृष्टीत तारका व्हावं, अशी स्वप्नं तिला पडत होती. ते भाग्य तिच्या वाट्याला आलं. एका झोपडपट्टीत जन्मलेल्या, गरिबीतच दिवस कंठणाऱ्या या मुलीला एका दिवसात आंतरराष्ट्रीय प्रसिद्धी मिळाली. या चित्रपटानं ऑस्कर जिंकल्यावर ती ऑस्कर पुरस्कार स्विकारायसाठी अमेरिकेत गेली. त्या मान-सन्मानानं तिचं बालसुलभ मन हरखून गेलं. पण, हा पुरस्कार स्विकारल्यावर पुन्हा तिला त्याच बकाल वस्तीत यावं लागलं. आपण, खूप खूप मोठं व्हायचं अशी तिची स्वप्नं होती. आपल्याला सुखाचे दिवस येतील, असे तिला वाटतं होतं. या चित्रपटाच्या निर्मात्यानं, झोपडपट्टीतल्या या चित्रपटात काम केलेल्या बाल कलाकारांचं पुनर्वसन आपण करू, त्यांच्या शिक्षणाची सोय करू, अशी घोषणाही केली होती. पण, प्रत्यक्षात मात्र तसं काही घडलंच नाही.झोपडपट्टीतला मुलगा नशिब असेल तर कोट्याधिश बनू शकतो हे या चित्रपटाच कथासूत्र होतं. ते चित्रपटातच राहिलं. ती पुन्हा झोपडीत रहायला लागली आणि एक दिवस मुंबई महापालिकेच्या अतिक्रमण विभागानं तिला सावली देणारं झोपडीचं छप्पर पाडलं गेलं. नाईलातानं रुबिना आणि तिचे वडील तिच्या मित्राच्या घरी रहायला गेले. पैशासाठी तिचे वडिल तिचा विक्री करीत असल्याच्या बातम्याही वृत्तपत्रात झळकल्या. ही चिमुरडी मनोमन हादरून गेली. पण, बालपनापासूनच दारिद्र्य आणि परिस्थितीशी झुंजायची शक्ती तिला मिळाल्यामुळं अस्वस्थ झालेल्या रुबिनानं त्या परिस्थितीवरही मात केली. रुबिनाची ही सारी कहाणी अ‍ॅनी बर्थाड आणि दिव्या दुगर यांनी शब्दबद्ध केली आहे. त्या कहाणीचा अनुवाद मैत्रेय जोशी यांनी केला आहे. साऱ्या जगभर प्रचंड प्रसिद्धी मिळालेल्या रुबिनाचे पाय अद्यापही जमिनीवरच आहेत. माझी झोपडी, माझा परिवार याबद्दल ती अत्यंत संवेदनशीलपणे लिहिते. या वस्तीतील माणसं तिला आपली वाटतात. या चुस्तकात तिनं आपली ही सारी जीवन कहाणी आपल्याच भाषेत कथन केली आहे. आपल्याला मिळाणाऱ्या पैशातले निम्मे पैसे आपल्या वस्तीजवळचया मोठ्या धर्मादाय वस्तीला देणगी म्हणून दिले जातील, याचा तिला आनंद वाटतो. तिची स्वप्नं भव्य दिव्य होती. ति स्वप्नं पूर्ण होण्यात खूप अडचणी आल्या. पण, तरीही रुबिना आनंदात आहे. ‘तारे कवेत घेण्यापासून मला कुणी रोखू शकेल असं वाटत नाही.’ तिची ही आत्मकहाणी अत्यंत वाचनीय आहे. ...Read more