* Front & back cover images are for illustration purposes only and the price of book is sold separately.
  • Original Book Title: SCHINDLERS LIST
  • Availability : Available
  • Translators : SANJAY DABKE
  • ISBN : 9788184980899
  • Edition : 3
  • Publishing Year : NOVEMBER 2009
  • Weight : 0.00 gms
  • Pages : 296
  • Language : Translated From ENGLISH to MARATHI
  • Category : MEMOIR
Quantity
Buying Options:
  • Print Books:
A STUNNING NOVEL BASED ON THE TRUE STORY OF HOW GERMAN WAR PROFITEER AND PRISON CAMP DIREKTOR OSKAR SCHINDLER CAME TO SAVE MORE JEWS FROM THE GAS CHAMBERS THAN ANY OTHER, SINGLE PERSON DURING WORLD WAR II. IN THIS MILESTONE OF HOLOCAUST LITERATURE, THOMAS KENEALLY USES THE ACTUAL TESTIMONY OF THE SCHINDLERJUDEN - SCHINDLER`S JEWS - TO BRILLIANTLY PORTRAY THE COURAGE AND CUNNING OF A GOOD MAN IN THE MIDST OF UNSPEAKABLE EVIL. "A MASTERFUL ACCOUNT OF THE GROWTH OF THE HUMAN SOUL."-LOS ANGELES TIMES BOOK REVIEW "AN EXTRAORDINARY TALE...NO SUMMARY CAN ADEQUATELY CONVEY THE STRATAGEMS AND REVERSES AND SUDDEN TWISTS OF FORTUNE. A NOTABLE ACHIEVEMENT." -THE NEW YORK REVIEW OF BOOKS THOMAS KENEALLY, NOVELIST, PLAYWRIGHT, AND PRODUCER, IS THE AUTHOR OF NUMEROUS CRITICALLY ACCLAIMED NOVELS, INCLUDING THE CHANT OF JIMMIE BLACKSMITH, THE PLAYMAKER, A FAMILY MADNESS, AND WOMAN OF THE INNER SEA.
१९३९ ते १९४५ एका विकृत राजवटीच्या हट्टापायी सगळं जग वेठीला धरलं गेलं होतं. युरोपची भूमी बेचिराख होत होती.ज्यूंचा वंश नष्ट करायची प्रतिज्ञा नाझी भस्मासुराने केली होती.त्या आगीत सगळ्यात जास्त होरपळून निघालेला देश म्हणजे पोलंड. नाझींनी उघडलेल्या ३२० छळछावण्यांपैकी ३०० पोलंडमध्ये होत्या.त्या सगळ्या देशाचाच तुरुंग झाला होता. या दुस-या महायुद्धाच्या कालखंडात माणसामधल्या सैतानी वृत्तीने कळस गाठला होता. पण त्याच बरोबर खूप ठिकाणी देव, माणसांच्या रूपात संकटात सापडलेल्यांच्या मदतीला धावून जात होता.शिंडलर्स लिस्ट ही अशाच एका देवमाणसाची कथा आहे, ज्यानं स्वत: जर्मन असून, स्वत:चं सर्वस्व पणाला लावून १२०० ज्यूंचे प्राण वाचवले. लिओपोल्ड पेफरबर्ग हा ऑस्कर शिंडलरने वाचवलेल्या ज्यूंपैकी एक. ही जगावेगळी कथा लोकांसमोर आणण्यासाठी त्यानं अतोनात कष्ट केले. थॉमस केनेलीसारख्या सिद्धहस्त प्रतिभावंताने ही कथा १९८३ साली लिहिली.जगभरात तिला प्रतिष्ठेच्या बुकर पुरस्कारासकट अनेक मानसन्मान लाभले.विस्मृतीच्या पडद्याआड गेलेल्या ऑस्कर शिंडलरचं नाव या कलाकृतीमुळे दुसऱ्या महायुद्धाच्या इतिहासात चिरंतन झालं.
Video not available
No Records Found
No Records Found
Keywords
"#MARATHIBOOKS#ONLINEMARATHIBOOKS#TRANSLATEDMARATHIBOOKS#TBC#TRANSLATEDBOOKS@50% #SCHINDLERSLIST #SCHINDLERSLIST #शिंडलर्सलिस्ट #MEMOIRTRANSLATEDFROMENGLISHTOMARATHI #SANJAYDABKE #THOMASKENEALLY "
Customer Reviews
  • Rating StarLeshpal Javalge

    WW 2 मध्ये ऑस्कर शिंडलर सारखी पण माणसं जर्मनी मध्ये शिल्लक होती 👌👌👌

  • Rating StarMAHARASHTRA TIMES 28-01-2019

    ऑस्कर शिंडलर या उद्योजकाने हजारांहून अधिक ज्यू लोकांना आपल्याकडे कामगार म्हणून नेमलं आणि त्यांना कसं मृत्यूच्या विळख्यातून सोडवलं याची ही कहाणी आहे. कामगारांची नावे जाहीर करणारी शिंडलर्स लिस्ट ही तेव्हा जणू जीवनदायिनी होती. युद्धातल्या कथा या कायमच हदयद्रावक असतात, पण दिग्दर्शक स्टीव्हन स्पीलबर्गनं या पलीकडे जात विचारप्रवर्तक आणि रूपकांचा उत्तम वापर असलेली ही अजोड कलाकृती साकारली आहे. लिअम नीसन, राल्फ फिनेस, बेन किंग्स्ले यांच्या अभिनयाप्रमाणेच हा चित्रपट परिणामकारक वाटतो तो जॉन विल्यम्सच्या अर्थपूर्ण संगीतामुळे. प्रत्येकानं आवर्जून पाहावा असा हा वंशभेद, क्रौर्य, माणुसकी आणि आयुष्यांची गोष्ट सांगणारा चित्रपट आहे. शेवटी शिंडलर म्हणतो त्याप्रमाणे, ‘व्हूएव्हर सेव्हज वन लाइफ, सेव्ह द वर्ल्ड एन्टायर’, खरंतर माणूस ही एकच ओळख किती महत्त्वाची आहे, हे या कलाकृतीतून व्यक्त होतं. – मुक्ता बाम ...Read more

  • Rating StarPradeep Phadke

    छान पुस्तक

  • Rating StarDAINIK AIKYA SATARA 31 -01 -2010

    शिंडलर्स लिस्ट जागतिक कीर्तीचा बुकर पुरस्कारीत कादंबरी… जर्मनीची सत्ता हिटलरने हस्तगत केल्यावर त्याने आपल्या हुकूमशाही राजवटीत ज्यू धर्मियांचा पूर्णपणे वंशसंहार करायची प्रतिज्ञा केली होती. त्याच्या आदेशानुसार जर्मनी आणि पोलंडमधील लाखो ज्यूंना प्रारभी छळ छावण्यात डांबण्यात आले. त्या छावण्यांना कॉन्स्ट्रेशन कॅम्प असा शब्दही जगात रूढ झाला. १९३९ ते १९४५ या सहा वर्षांच्या काळात हिटलरच्या नाझी अधिकारी आणि सैन्याने कोवळ्या बालकांसह लाखो ज्यूंची कत्तल केली. त्यांना छळ छावण्यात ठार मारून जाळण्यातही आले. पोलंड काबीज केल्यावर हिटलरच्या नाझी अधिकाऱ्यांनी त्या देशातल्या साऱ्या लहान मोठ्या वृद्ध ज्यूंना ‘घेटो’त म्हणजे पुनर्वसन शिबिरात सक्तीने डांबले. घेटोत त्यांच्यासाठी राहण्याची आणि जेवण्याची योग्य व्यवस्था नव्हती. घेटोतल्या ज्यूंचे जीणे जनावरांसारखे होते. घेटोत जाणे म्हणजे मृत्यूचा आदेश अशी दहशतच ज्यू धर्मियात निर्माण झाली होती. या अत्यंत विकृत, किळसवाण्या आणि माणुसकीला चूड लावणाऱ्या त्या छळ छावण्यांचे, होलोकॉस्टचे प्रभावी चित्रण थॉमस केनेली या साहित्यिकाने ‘शिंडलर्स लिस्ट’ या कादंबरीत केले आहे. ही साहित्यकृती कादंबरी असली तरी शिंडलर ज्युडेन नावाच्या व्यसनी, बदफ़ैली पण मनात माणुसकीचा नंदादीप तेवत असलेल्या जर्मन उद्योजकाची सत्यकथा आहे. आपले नशीब घडवण्यासाठी ऑस्कर शिंडलर पोलंडमधल्या क्रॅकोव्हमध्ये त्यांनी शिंडलरने वाचवलेल्या लिओपाल्ड पेफरबर्ग यांच्या साहाय्याने शिंडलरने दुसऱ्या महायुद्धाच्या काळात अत्यंत प्रयत्नपूर्वक नाझींच्या मृत्यूच्या छावणीतून १२०० ज्यूंचे प्राण वाचवले. युद्धाच्या काळात या ज्यूंना वाचवणे हेच त्याचे एकमेव ध्येय होते. १९८३ मध्ये केनेली यांची ही कादंबरी प्रसिद्ध झाली आणि तिला जागतिक कीर्तीचा बुकर पुरस्कार मिळाला. याच कादंबरीच्या कथानकावर जागतिक कीर्तीचे दिग्दर्शक स्टिव्हन स्पिलबर्ग यांनी १९९३ मध्ये ‘शिंडलर्स लिस्ट’ हा चित्रपट निर्माण केला, तो जगभर प्रचंड गाजला. या चित्रपटाला सात ऑस्कर पुरस्कार मिळाले. शिंडलरच्या मानवतेला वंदन करणाऱ्या केनेली यांच्या जागतिक कीर्तीच्या या कादंबरीचा मराठी अनुवाद अत्यंत प्रभावीपणे संजय दाबके यांनी केला आहे. मराठीत शिंडलरची ही कथा प्रथमच प्रसिद्ध होत आहे. शिंडलर क्रॅकोव्हला गेला तेव्हा त्याने ज्यूंची ससेहोलपट आणि त्यांचा संहार पाहिला. चैनीसाठी वाट्टेल तशी उधळपट्टी करणारा, अनेक लफडी करणारा शिंडलर या मृत्युकांडाने पूर्णपणे हादरून गेला. नाझींच्या छळ छावणीतून जमेल तेवढ्या ज्यूंना वाचवायसाठी त्याने प्रसंगी आपले प्राणही संकटात घातले. क्रॅकोव्हमधल्या नाझी अधिकाऱ्यांना दारू, लाच देऊन त्याने अंकित केले होते. या शहरात त्याने अनॅमल भांडी तयार करणारा कारखाना सुरू केला. या कारखान्यासाठी ज्यू हे सर्वांत स्वस्त आणि सहज मिळणारे मजूर असल्याचे त्याने नाझी अधिकाऱ्यांना पटवून दिले. या कारखान्यात कामाला असलेल्या ज्यूंची त्याने काळजी घेतली. आजारी ज्यूंवर चांगले औषधोपचार केले. आपल्या कारखान्यातल्या ज्यू मजुरांना तो मानवतेने वागवित असे. तुम्ही जगाल, असा दिलासाही देत असे. ज्यूंच्या छळामुळे तो सतत व्यथित असे. पण, शिंडलर जर्मन सैन्याला आवश्यक त्या साहित्याचा पुरवठा करीत असल्याने आणि त्याचे वरिष्ठ नाझी अधिकाऱ्यांशी घनिष्ठ संबंध असल्यामुळे, क्रॅकोव्हमधल्या घेटोतल्या अधिकाऱ्यांचे त्याच्यापुढे काही चालत नसे. जेव्हा काही अधिकाऱ्यांनी त्याचा काटा काढायचा प्रयत्न केला तेव्हा त्याने वरिष्ठ नाझींशी संपर्क साधून आपली सुटकाही करून घेतली होती. क्रॅकोव्हमधला त्याचा हा कारखाना व्यवस्थित सुरू होता. पण जर्मनीची दुसऱ्या महायुद्धात पिछेहाट सुरू झाली, तेव्हा बहुतांश घेटोतील ज्यूंना ठार मारायचे आदेश बर्लिनहून आले होते. त्यातच क्रॅकोव्हमधील हा कारखाना हलवायचे आदेश आले. शिंडलरने आपला कारखाना ब्रिनालिंटझ् येथे नेण्याचा निर्णय घेतला. त्याने संपूर्ण कारखाना आणि कारखान्यातले मजूर नव्या गावात नेले. या कारखान्यात दारूगोळ्याशी संबंधित साहित्याची निर्मिती होत असे. प्रत्यक्षात मात्र पराभवाच्या छायेत असलेल्या जर्मनीला शिंडलरच्या कारखान्यातल्या या साहित्याचा काहीही उपयोग झाला नाही. सात महिने तो जर्मन लष्करी अधिकाऱ्यांना फसवत राहिला. एकाही पैशाचे उत्पादन या कारखान्यात झाले नाही. लवकरच युद्ध संपेल आणि हे ज्यू स्वतंत्र होतील, अशी त्याला खात्री होती. दुसऱ्या महायुद्धात जर्मनीला पराभव झाल्यावर शिंडलरचा हा कॅम्प रशियन सैन्याने ताब्यात घेतला. त्या आधी शिंडलरने वाचवलेल्या सर्व ज्यू मजुरांना तुम्ही आता स्वतंत्र झाला आहात, असे सांगून टाकले. हे सारे ज्यू जिवंत राहिले ते शिंडलरच्या मानवतावादी आणि धोकादायक ठरलेल्या कृतीमुळेच! त्याने स्वतःच जर्मनीच्या भीषण नरसंहाराचा निषेध केला. त्याची आपल्याला शरम वाटते, असे सांगितले. यापुढे माणुसकीने वागा, कायदा हातात घेऊ नका, या साऱ्या दिव्यातून पार पडण्यासाठी मला गैरमार्गांचा, भ्रष्टाचाराचा उपयोग करावा लागला, त्याला माझा नाइलाज होता. तुम्ही सगळ्यांनी अत्यंत कठीण परिस्थितीत मला साथ दिली याबद्दल मी तुमचा अत्यंत आभारी आहे, अशा भावपूर्ण शब्दात शिंडलरने आपल्या या सहकाऱ्यांचा निरोप घेतला. युद्ध संपल्यावर एक काळचा धनाढ्य शिंडलर दिवाळखोर झाला. तो बर्लिनला गेला. तेथून उद्योगासाठी अर्जेंटिनाला गेला. तेथेही त्याला नशिबाने साथ दिली नाही. तेथून तो परत बर्लिनला आला. पण, आपला देवदूत असलेल्या शिंडलरला त्याने वाचवलेले ज्यू मात्र विसरले नव्हते. त्याच्यामुळेच आपण जिवंत राहिलो, हे ऋण ते कधीही विसरले नाहीत. क्रॅकोव्हमधल्या घेटोचा प्रमुख आणि हजारो ज्यूंचा नरसंहार करणाऱ्या अ‍ॅमॉन गॉथला, त्याचा साथीदार लिओपाल्डला फाशी दिली गेली. शिंडलर नशीब काढण्यासाठी अर्जेंटिनाला गेला, तेव्हा ज्यूंच्या संघटनेने त्याला १५ हजार डॉलर्सची मदत केली. शिंडलर हे ज्यूंचे प्राणदाते आहेत, ते देवदूत आहेत असे पत्रही या संघटनेने शिंडलरला दिले होते. अर्जेंटिनाहून पुन्हा जर्मनीत परतल्यावर इस्त्राईलची राजधानी तेलअव्हिहमध्ये तिथल्या नगरपरिषदेने शिंडलरचा सत्कार केला. इस्त्राईल सरकारने, ‘राइटीअस पर्सन’ म्हणजे अतिशय उच्च नीतिमूल्ये पाळणारा माणूस, या सन्मानाने त्याचा गौरव केला. त्याच्या सत्काराच्या बातम्या जर्मन वृत्तपत्र झळकल्या आणि १९६६ मध्ये जर्मन सरकारतर्फे शिंडलरला सन्मानचिन्ह देण्यात आले. नंतर त्याला २०० मार्क्सचे दरमहा निवृत्ती वेतनही सुरू करण्यात आले. त्याची पत्नी एमिली मात्र शेवटपर्यंत अर्जेंटिनातच राहिली. तिला आपल्या पतीच्या मानवतावादी कार्याचा अभिमान वाटत होता. १९७२ मध्ये शिंडलर न्यूयॉर्कला गेला आणि त्याने वाचवलेल्या तिघा ज्यूंनी शिंडलरच्या नावाने हिब्रू विद्यापीठाला एक पूर्ण मजला बांधून दिला. ९ ऑक्टोबर १९७४ रोजी शिंडलरचे निधन झाले. त्याने आपल्या मृत्युपत्रात माझ्या देहाचे दफन इस्त्राईलमधले पवित्र शहर जेरुसलेममध्ये करण्यात यावे, अशी अंतिम इच्छा व्यक्त केली होती. त्यानुसार ती पूर्ण करण्यात आली. ऑस्कर शिंडलर गेला तेव्हा जगातल्या सर्व ज्यूंनी त्याला श्रद्धांजली वाहिली. ही सत्यकथा अत्यंत प्रवाहीपणे थॉमस केनेली यांनी कथन केली आहे. तर संजय दाबके यांनी मूळ इंग्रजी भाषेतून अनुवाद करताना तो प्रवाहीपणा कुठेही खंडित होऊ नये याची दक्षता घेतली आहे. ...Read more

  • Read more reviews
Write Your Own Review
  • Default typing language is Marathi. To type in English press Ctrl+G key combination
Submit Review
PLEASE SEND YOUR AUDIO REVIEW ON editorial@mehtapublishinghouse.com

Related Books

People Who Bought This Item Also Bought

Latest Reviews

ANUWADATUN ANUSARJANAKADE
ANUWADATUN ANUSARJANAKADE by LEENA SOHONI Rating Star
कौशिक लेले

पुस्तक – अनुवादातून अनुसर्जनाकडे (Anuwadatun Anusarjanakade) लेखिका – लीना सोहोनी (Leena Sohoni) भाषा – मराठी पाने – २३९ प्रकाशन – मेहता पब्लिशिंग हाऊस. फेब २०२४ छापील किंमत – रु. ३७०/- ISBN – 9789357205337 ह्या परिचयाची माझी वेबसाईट लिंक htps://learnmarathiwithkaushik.com/courses/anuwadatun-anusarjanakade/ मराठी पुस्तकांमध्ये सध्या इतर भाषांतून अनुवादित झालेली पुस्तके सुद्धा मोठ्या संख्येने दिसतात. एखादा सरस अनुवाद वाचताना आपल्या डोक्यात सुद्धा आपल्या आवडीच्या परभाषेतल्या पुस्तकांची यादी तयार होते. ही पुस्तकं सुद्धा मराठीत आली तर काय मजा येईल असं वाटतं. भाषा हा ज्यांचा जिव्हाळ्याचा विषय आहे त्यांची इच्छा एक पुढचं पाऊल टाकेल. आपणही स्वतः असा अनुवाद केला तर ? आपल्यालाही दोन्ही भाषा चांगल्या येत आहेत मग अनुवाद का करू नये ? हे पिल्लू डोक्यात शिरेलच. असा अनुवाद करायचा स्वतः काही प्रयत्न केला की लक्षात येईल की हे किती किचकट काम आहे. चांगला अनुवाद करायचा असेल तर सराव लागेल. अभ्यास लागेल. त्याची काही तंत्र मंत्र शिकून घ्यावी लागतील. एखाद्या चांगल्या जाणकार व्यक्तीचं, अनुभवी व्यक्तीचं मार्गदर्शनही मिळायला हवं. जर तुमच्याही मनात अशा भावना आल्या असतील तर लीना सोहोनी यांचं “अनुवादाकडून अनुसर्जनाकडे” हे पुस्तक तुम्हाला नक्की आवडेल. लीना सोहोनी हे नाव मराठीत अनुवादिका म्हणून प्रसिद्ध आहे. आत्तापर्यंत त्यांनी अनुवाद केलेली पन्नासच्यावर पुस्तके प्रकाशित झाली आहेत. त्यांचा अनुभव व अधिकार वेगळा सांगायला नको. त्यांचे हे पुस्तक "अनुवादातून अनुसर्जनाकडे" पुस्तकाचा पहिला भागात लीना सोनी यांनी आपल्या अनुवादाच्या प्रवासाचं सिंहावलोकन केलं आहे. त्यांनी अनुवादाची सुरुवात कशी केली, त्यात प्रगती कशी झाली हे लिहिलं आहे. अनुवादामुळे प्रसिद्ध लेखक जेफ्री आर्चर, सुधा मूर्ती, किरण बेदी यांच्याशी जुळलेले संबंध आणि त्यांच्या भेटीची वर्णनं आहेत. ह्या प्रवासात “मेहता पब्लिशिंग हाऊस” या प्रकाशन संस्थेचा भरभक्कम पाठिंबा त्यांना मिळाला. सुनील मेहता आणि अनिल मेहता यांच्याबरोबरच्या आठवणी सुद्धा पुस्तकात आहेत. पुढच्या भागात अनुवाद या विषयाची एखाद्या शास्त्रीय शोधनिबंधाप्रमाणे माहिती दिलेली आहे. यात अनुवाद प्रक्रियेकडे अतिशय बारकाईने बघितलं आहे. ढोबळमानाने बघितलं तर, अनुवाद म्हणजे तर एका भाषेतल्या शब्दांच्या ऐवजी दुसऱ्या भाषेतले शब्द वापरणे. पण प्रत्येक वेळी एका शब्दाच्या बदल्यात दुसरा भाषेतला एक शब्द असं होतंच असं नाही. त्यामुळे काही वेळा शब्दाची फोड करून दाखवावी लागते. तर काही वेळा मूळ मोठं वाक्य लहान होऊ शकतं. कदाचित तिथे पूर्णपणे वेगळीच शब्दयोजना वाक्यरचना होऊ शकते. या प्रत्येक प्रकाराला एक विशिष्ट शास्त्रीय नाव (पारिभाषिक संज्ञा) आहे हे आपल्याला पुस्तक वाचून कळतं. जे शब्दांच्या बाबतीत तेच वाक्यांच्या बाबतीत. मूळ भाषेतल्या शब्दांसाठी नवीन शब्द वापरून वाक्य तयार झालं तरी ते वाचकाला सहज वाटलं पाहिजे. नाहीतर आपण लगेच म्हणू, “अनुवाद खूप बोजड झाला आहे; ठोकळेबाज झाला आहे”. हे टाळायचं तर वाक्यरचना सुद्धा सुधारायला पाहिजे. याची उदाहरणे पुस्तकात दिली आहेत आणि त्या अनुषंगाने पारिभाषिक संज्ञा (terminology) काय आहे हे मराठी आणि इंग्रजी दोन्हीत दिलं आहे. शब्द, वाक्य ह्यांना लावलेल्या कसोटीचा विस्तार करून ती कसोटी “संकल्पनां”ना लावायला पाहिजे. एखाद्या भाषेत, एखाद्या समाजात असणाऱ्या संकल्पना, प्रथा-परंपरा मराठी भाषेत नसतील तर अनुवाद करताना ते जसंच्या तसं ठेवायचं का तिथे काही वेगळी संकल्पना वापरायची ? का तळ टीप देऊन स्पष्टीकरण द्यायचं? असे एकाच गोष्टीकडे बघण्याचे वेगवेगळे पर्याय उपलब्ध आहेत. हा मुद्दा आपण सोदाहरण स्पष्ट केला आहे. हा ऊहापोह वाचल्यासार अनुवादासाठी दोन्ही भाषांवर आपली किती चांगली पकड पाहिजे हे वाचकाच्या लक्षात येईल. त्याचबरोबर जे पुस्तक आपण वाचतोय त्याची पार्श्वभूमी, त्यातल्या प्रसंगाची सामाजिक पार्श्वभूमी, आणि लेखकाला काय ध्वनीत करायचे आहे हे सगळं समजणं सुद्धा किती महत्त्वाचं हे लक्षात येईल. म्हणजे अनुवाद प्रक्रिया दिसताना शब्दांची दिसली तरी “शब्दांच्या पलीकडले” अनुवादकाला पकडता आले तरच मूळ कृतीला न्याय मिळेल. हे या पुस्तकाच्या वाचनातून अधोरेखित होतं. पुस्तकाचा प्रकारानुसार अनुवादकासमोर असणारी आव्हाने सुद्धा बदलतात. कथा-कादंबरीचा अनुवाद वेगळा तर कवितेचा अनुवाद वेगळा. कारण कवितेमध्ये भावभावनांना महत्त्व आहे तितकेच महत्त्व शब्द, लय, शब्दचमत्कृती यांनाही आहे. म्हणूनच तर ते पद्य आहे गद्य नाही. लीनाजींनी ह्याचाही परामर्श घेतला आहे. नाटकाचा अनुवाद करताना येणारी आव्हाने अजून वेगळी. परिणामकारक संवाद, नेपथ्य, पात्रांची देहबोली, त्याचा प्रेक्षकांवर होणारा परिणाम या सगळ्याचा विचार करून अनुवाद करावा लागतो. म्हणूनच, अनुवाद म्हणजे प्रत्येक वेळी “शंभर टक्के पुस्तक जसेच्या तसे” असं नसतं. तर काही वेळा ते रूपांतर ठरतं. काही वेळा तो स्वैर अनुवाद ठरतो. तर काही वेळा मूळ कलाकृतीवर आधारित नवीन कलाकृती ठरते. हे सुद्धा कितीतरी उदाहरणे देऊन स्पष्ट केले आहे. हे सगळे मुद्दे एकमेकांशी निगडित आहेत त्यामुळे पुस्तकात बऱ्याच वेळा मुद्द्यांची पुनरावृत्ती झाली आहे असं मला वाटलं. ती पुनरुक्ती टाळून कदाचित थोडी पानं कमी करता आली असती. पण मुद्दा वाचकाच्या मनावर ठसावा, कुठलंही विशिष्ट प्रकरण वाचायला घेतले तरी ते त्या मुद्द्यापुरतं पूर्ण असावं हा त्यामागचा हेतू असेल. पुस्तकात पुढे अनुवादकांना नोकरी, व्यवसायाच्या काय संधी आहेत; कुठल्या संस्था याबद्दलचं शिक्षण देतात; कुठले कोर्सेस उपलब्ध आहेत याबद्दलचा तपशील आहे. अनुवाद करायला सुरुवात करायची असेल तर मजकूरनिवड, प्रकाशकांशी संपर्क, परवानगी ह्याचे मार्गदर्शन आहे. त्यांनतर शाळेत आपण जे प्राथमिक व्याकरण शिकतो; म्हणजे कर्ता, कर्म, क्रियापद, ॲक्टिव-पॅसिव्ह व्हॉइस, वेगवेगळे काळ इत्यादींच्या व्याख्या देऊन सगळ्याची उजळणी केली आहे. ज्याला अनुवाद क्षेत्रात उतरायचे आहे त्याला व्याकरणाचा अजून बराच अभ्यास करावा लागणारच आहे. आणि पुस्तकाचा उद्देश व्याकरण शिकवणं नाही तर अनुवादकासाठी व्याकरण अत्यावश्यक आहे हे ठसवणं आहे. त्यामुळे व्याकरणाचा भाग पुस्तकात नसता तरी चालला असता असं मला वाटलं. पुस्तकातील काही पाने वर दिलेल्या लिंकवर शेअर केली आहेत. म्हणजे तुम्हाला पुस्तकाची, लेखनशैलीची अजून चांगली कल्पना येईल. त्यात पुढील मुद्द्यांबद्दलची पाने आहेत १) अनुवादिका म्हणून येणारे कटुगोड अनुभव. २) प्रसिद्ध लेखक जेफ्री आर्चर ह्यांच्या पुस्तकांचा मराठी अनुवाद लीनाजींनी केला आहे. त्यातून जेफ्री आर्चर ह्यांच्याशी भेटीगाठी झाल्या त्यातला एक प्रसंग. ३) अनुवादाचे वर्गीकरण/प्रकार सांगणाऱ्या प्रकरणातली दोन पाने. अनुवाद प्रक्रियेची किती बारकाईने तांत्रिक चिकित्सा केली आहे हे लक्षात येईल. ४) नाटकाचा अनुवाद करताना येणारी आव्हाने ह्याबद्दलच्या प्रकरणातली दोन पाने. लीना सोहोनींचे आत्मकथन असणारा पुस्तकाचा पहिला भाग सर्व वाचकांना वाचायला आवडेलच. पुस्तकाचा दुसरा भाग तांत्रिक आहे. तो सर्वसामान्य वाचकाला वाचायला आवडेलच असं नाही. पण तो वाचल्यावर अनुवादक म्हणून काम करताना किती कटकटी असतात, काय व्यवधानं सांभाळावी लागतात हे वाचकाच्या लक्षात येईल. त्यातून अनुवादकांकडे व त्यांच्या कामाकडे बघण्याचा दृष्टिकोन अजून कौतुकाचा आणि कृतज्ञतेचा होईल हे निश्चित. ज्यांना अनुवाद करायचा आहे, या क्षेत्रात शिरायचं आहे किंवा तशी उमेदवारी सुरू झाली आहे त्यांना हा भाग मार्गदर्शक ठरेल. जाण वाढवेल हे नक्की. त्यामुळे या पुस्तकाच्या वाचनातून अनुवादाचा किडा काही वाचकांच्या डोक्यात गेला आणि त्यातून नवे अनुवादक मराठीत निर्माण झाले तर ते सोन्याहून पिवळे ! मराठीत कथा,कादंबऱ्या, चरित्र, सामाजिक विषयांची चर्चा ह्या पद्धतीचे लेखन भरपूर होत असतं. पण ह्या पुस्तकाप्रमाणे शास्त्रीय/तांत्रिक चिकित्सा करणारी, गंभीरपणे शिकवणारी पुस्तकं कमी दिसतात. ती प्रकाशित झाली तरी ती क्रमिक पाठ्यपुस्तक किंवा “अभ्यासाचे पुस्तक” या प्रकारात ढकलली जातात आणि दुर्लक्षित होतात. पण या पुस्तकाच्या लेखिका आणि प्रकाशक यांनी हे पुस्तक मुख्यधारेतल्या पुस्तकाप्रमाणे सादर केलं आहे. त्यातून हे पुस्तक जास्त वाचलं जाईल; जास्त लोकांना विचार प्रवृत्त करेल असं मला वाटतं. अशा प्रकारची पुस्तकं मराठीत प्रकाशित होणे हे मराठी भाषेला ज्ञानभाषा करण्यासाठी मोठे योगदान आहे. त्याबद्दल प्रकाशक आणि लेखिका दोघांचेही एक मराठी भाषा प्रेमी म्हणून मी मनापासून आभार मानतो. —————————— मी दिलेली पुस्तक श्रेणी —————————— अनुवाद करणारे असाल किंवा करायची इच्छा असेल तर आवा ( आवर्जून वाचा ) इतरांनी जवा ( जमल्यास वाचा ) ——————————— आवा ( आवर्जून वाचा ) जवा ( जमल्यास वाचा ) वाठीनावाठी ( वाचलं तर ठीक नाही वाचलं तरी ठीक ) नावाठी ( नाही वाचलं तरी ठीक ) ...Read more

OMKARACHI REKH JANA
OMKARACHI REKH JANA by MANJUSHRI GOKHALE Rating Star
सौ. जस्मिन जोगळेकर

आमच्या पुस्तकप्रेमी समुहावरचा एकही दिवसाचा खंड न पडता सलग 1730 वा पुस्तक परिचय पुस्तक प्रेमी समूह,पुस्तक परिचय अभियान: एकही दिवस खंड पडू न देता पुस्तकांचा परिचय हे पुस्तकप्रेमी समूहाचे यश ! पुस्तक सत्र:- ३ सप्ताह क्रमांक:- २४८ पुस्तक क्रमांक: १७३० दिनांक: १०/०३/२०२५ पुस्तकाचे नांव:- ओंकाराची रेख जना लेखक:- मंजुश्री गोखले पहिली आवृत्ती: फेब्रुवारी २०१२ पृष्ठ संख्या : ३०८ मूल्य: रु. ३२० प्रकाशन: मेहता पब्लिशिंग हाऊस परिचयकर्ती: सौ. जस्मिन जोगळेकर एखाद्या गोष्टीसाठी वेळ यावी लागते म्हणतात, तसं काहीसं झालं माझं. खरंतर पुस्तक वाचनाच्या बाबतीत असं व्हायला नको होतं पण झालं. `हे खूप सुंदर पुस्तक आहे, तुम्ही वाचाच` म्हणून एक पुस्तक आमच्या हाती आलं. अर्थात ज्यांनी सांगितलं त्यांनी त्यांच्या संग्रहातलं पुस्तक दिलं होतं. तसं बरेच दिवस होतं आमच्याकडे. नवऱ्याने वाचून खूपच सुंदर आहे, वाच नक्की सांगितलं देखील मला. पण पुस्तक परत द्यायची वेळ आली तरी वाचलं गेलं नाही. तरी ते नाव डोक्यात फिट बसलं होतं. अखेर एक दिवस ते एकच पुस्तक नव्हे तर त्याच लेखिकेची चार पुस्तकं विकतच घेऊन आले आणि मग ती वेळ आली…. त्या पुस्तकाच्या, पुस्तकातील भाषेच्या आणि त्या लेखिकेच्या प्रेमात पडण्याची. पुस्तक होतं…मंजुश्री गोखले यांनी संत जनाबाईंवर लिहिलेलं `ओंकाराची रेख जना`. `विठू माझा लेकुरवाळा`, `धरिला पंढरीचा चोर` अशा अभंग रचनेतून जनाबाई आपल्या ओळखीच्या आहेत. किंवा विठूराया त्यांना हर कामात मदत करत असतो वगैरे माहीत आहे. पण त्यांचं संपूर्ण चरित्र सगळ्यांना माहीत असेलच असं नाही. ते माहीत करून देण्याचं सुरेख काम या कादंबरीने केलं आहे. जनाबाईंच्या जन्मापूर्वीची आणि नंतरचीही त्यांच्या कुटुंबाची परिस्थिती, छोट्या जनाला मागे ठेऊन दुखण्याने तिला सोडून गेलेली तिची आई, त्यानंतरची बिकट वेळ याचं वर्णन वाचताना डोळ्यातलं पाणी थांबत नाही. पुढेही काही प्रसंग असे आहेत…भागाबाईचं वागणं असेल किंवा सुळावर चढवायचा प्रसंग असेल… डोळ्यात पाणी येतच राहतं. पण एवढं होऊनही त्यांची पंढरीरायावरची भक्ती मात्र गाढ होती. जनाईसुध्दा त्याला पाहायला आतुर होती. सोसले चटके l पोटी नाही घास l विठ्ठलाची आस l जनाईला ll भेटीसाठी त्याच्या l गोळा तनमन l धाडे आवतान l विठूराया ll अखेर विठुरायाकडून आमंत्रण आल्यावर बापलेक पंढरीची वाट चालू लागतात. काळया देवाला पाहायला आसुसलेली जना आणि लेकीला कायमचं परक्या घरी सोडून यायचं या विचाराने जडावलेला दमा… नशिबाची रेख l भिवरेच्या काठी l विठूराया ओढी l जनाईची ll दोघांचा प्रवास विठ्ठलाच्या विश्वासावर सुरू होतो. पुढं जनाईला दामाशेटींच्या घरी सोडून देणं, त्या घराने जनाला आपलंच म्हणणं, नामदेवांसोबत तिचं मोठं होणं अशा कितीतरी प्रसंगांनी सुखावून जायला होतं. तेव्हाची सामाजिक परिस्थिती, जनाचं अतिशूद्र असणं आणि त्यातून स्त्री असणं…त्यासाठी तिला झेलावे लागणारे त्रास, संत म्हणून मोठेपण मिळाल्यावरही त्यांच्यावर आलेला चोरीचा आळ… त्रास होतो वाचताना. जनाची आणि विठ्ठलाची पहिली भेट आणि तिथून त्यांच्यात दृढ होत जाणारे नाते…वाचताना शहारून जायला होतं. जना ते संत जनाबाई हा प्रवास, त्यात जनाबाईंनी रचलेले अभंग, ज्ञानदेवादि भावंडांचा सहवास आणि मुख्य म्हणजे नामदेव आणि जनाबाई यांचे नाते… गुरू शिष्य ऐसी l जोडी कौतुकाची l जनी नामयाची l संतांमधे ll याबद्दल पुस्तकात आलेले उल्लेख मन लावून वाचण्यासारखे आहेत. विठ्ठलाच्या चरणी झालेला जनाबाईंच्या जीवनाचा शेवट म्हणजे तर 🙏 वृंदा कोमेजली l स्तब्ध वारा पाणी l ओघळले मणी l मंजिऱ्यांचे ll थरारली वीट l कंप राऊळाला l श्वास ओलावला l क्षणभर ll आज नाही घाई l विठोबाला काही l जनाईच येई l चरणाशी ll शांता शेळके यांनी अनुवाद केलेलं `चौघीजणी` जसं मनात कायमचं घर करुन बसलं आहे, त्या जोडीला आता `ओंकाराची रेख जना` हे ही अत्यंत आवडीचं झालं आहे. यापूर्वी संत साहित्य किंवा संतांवर लिहिलेलं साहित्य फारसं वाचलं नव्हतं. लताजी किंवा भीमसेनजींमुळे घराघरात पोहोचलेले अभंग तेवढे माहीत होते. त्यामुळं जनाबाईंवर लिहिलेल्या या पुस्तकाबाबत उत्सुकता होतीच. पहिल्या प्रकरणाच्या अगदी पहिल्या ओळीपासून या पुस्तकाशी जी बांधली गेले ते शेवटपर्यंत. पुस्तकातील सगळं वर्णन अगदी बारीक सारीक तपशील देऊन पुढं जात राहतं आणि त्यात आपल्याला गुंतवून ठेवतं. सुरुवातीची काही प्रकरणं तर डोळ्यात अश्रुंच्या धारा घेऊन, पुसट अक्षरं समोर ठेऊन वाचावी लागतात. प्रसंग सगळे l तपशिलासवे l डोळ्यात आसवे l वाचुनिया ll भाषा ही साजिरी l सत्य हेच वाटे l प्रसंग तो घडे l आसपास ll एकूणच पुस्तकातलं वर्णन इतकं जिवंत आहे की सगळे प्रसंग आपल्या आसपास घडताहेत असंच वाटत राहतं कायम. दमा - कुरुंडचं दुर्दैवी आयुष्य, पोटी मूल नसल्याचं त्यांचं दुःख, विठ्ठलाला त्यासाठी साकडं घालण्यासाठी त्यांनी केलेला पंढरपूरचा प्रवास असो किंवा जनाबाईंच्या खोलीत येऊन विठ्ठलाने त्यांच्याशी मारलेल्या गप्पा, त्यांना कामात केलेली मदत…. सगळे अगदी सगळे प्रसंग आपणच जगतोय असं वाटावेत इतके मनाला भिडून जातात. काही ठिकाणं तर अशी… `अरे विठ्ठला, गडबडीत भलतंच काय उचलतोस. तुझा रत्नहार आणि शेला तर घेऊन जा`...असं आपणच विठ्ठलाला हाक मारून सांगावं असं वाटायला लागतं वाचताना. भाषा, वर्णनशैली फार साजिरी आहे. पुस्तकातला `साजिरी` हा शब्द एकदम आवडून गेलाय. एखादा चेहरा पाहिल्यावर कसं आपल्याला कळून जातं ना की, ही व्यक्ती मायाळू आहे किंवा तुसडी आहे वगैरे…तसं पुस्तकाच्या सुरुवातीलाच यातल्या भाषेबद्दल आपुलकी, प्रेम वाटायला लागतं. भाषा साधी पण सुंदर, शब्दांचा वापर असा की यापेक्षा वेगळा शब्द इथं शोभला नसता असं वाटायला लागेल असा. अनवाणी पायाला चटके बसावेत इतकं हवामान अजून बदललं नव्हतं…यासाठी `अजून मातीने माया सोडली नव्हती`... किती सुरेख वाक्य आहे ना! अशी कितीतरी वाक्य आपल्याला त्यांच्या प्रेमात पाडायला लावणारी यात सापडतील. एकूणच सांगायचं झालं तर पुस्तक अप्रतिम आणि सगळ्यांनी आवर्जून वाचावं असंच आहे. एकाच लेखकाची पुस्तकं सलग एका मागोमाग एक अशी माझ्याकडून वाचली जात नाहीत. पण आता खुणावतंय ते… `जोहार मायबाप जोहार`. ...Read more