SORROW IS THE GREATEST AND UNAVOIDABLE PART OF LIFE. A TRUE LITERATURE RECOGNISES THIS. BUT AT THE SAME TIME TRUE LITERATURE IS NOT OVERPOWERED BY SORROW, IT IS NOT SUFFOCATED BY SORROW. IT DOESNOT TRY TO HIDE FROM SORROW OR DOES NOT RUN AWAY FROM SORROW. EVERY HUMAN HAS THE INBORN CAPACITY OF OVERCOMING THE UNHOLY THINGS IN HIM AND AROUND HIM, AND A TRUE LITERATURE FINDS PLEASURE IN PICTURING THE SOUL WITH SUCH CAPACITY CONQUERING THE BAD SPIRITS IS NOT VERY EASY, IT GETS HURT MANY TIMES. BUT, IT STILL FIGHT THE BAD SPIRITS, THE BAD OMENS AND WITH ITS EARNEST WILL AND ZEAL IT CONQUERS.
श्रेष्ठ वाङ्मयाची एक मोठी खूण म्हणजे शोकभावना. हा जीवनाचा एक अपरिहार्य भाग आहे. या सत्याची त्याला असलेली जाणीव. मात्र या जाणिवेमुळे ते वाङ्मय दबून जात नाही, गुदमरत नाही. भीतिग्रस्त होऊन डोळे मिटून घेत नाही, जीवनापासून दूर पळून जात नाही. माणसाच्या मनात आणि सामाजिक जीवनात जे जे अमंगल असते त्याच्यावर मात करू पाहणाया त्याच्या आत्मशक्तिचे चित्र रेखाटण्यात या वाङ्मयाला नेहमीच आनंद होतो. ही शक्ती अनेकदा पराभूत होते, तिला नेहमी नवनव्या जखमा होत असतात. पण एखाद्या उत्कट क्षणी अमंगलाचा पराभव करून ती विजयी होते.