सर्वसाधारणपणे दोन वर्षांपासून हे पुस्तक माझ्या संग्रहात आहे. वपुंच्या पुस्तकांचं आकर्षण प्रत्येक मराठी वाचकाप्रमाणे मलाही आहेच. त्या आकर्षणापोटी वपुंच्या इतर पुस्तकांबरोबर हेही पुस्तक मी घेतलं. कथा-कादंबऱ्यांची पुस्तकं पटापट वाचून झाली. परंतु या वैचरिक पुस्तकाला हात घालण्यास मन धजावत नव्हते. एक वर्षापूर्वी ‘प्रेममयी’ वाचलेलं अजून आठवतंय. आकाराने अतिशय छोट्या असणाऱ्या या पुस्तकाच्या पाना-पानावर जीवनाचे अमूल्य तत्वज्ञान खास वपु काळेंच्या साध्या पण थेट मनाला स्पर्श करुन जाणाऱ्या शैलीतून अवतरले आहे.. कथा-कादंबऱ्यांची पुस्तके कधीच वाचून संपवलेली. वाचनाचा किडा स्वस्थ बसू देत नव्हता. मग ‘आपण सारे अर्जुन’ हाती घेतलं. सुरुवातीला हे आपल्याला पेलवेल का, याविषयी साशंकता होती. परंतु नंतर पुस्तकानेच माझी पकड घेतली. एकेक लेख वाचताना जाणिवा विस्तारताहेत, असं वाटायला लागलं. हे पुस्तक वाचताना मलाही माझ्यातला अर्जुन दिसायला लागला. वपुंची खिळवून ठेवणारी लेखनशैली, साधी भाषा, अतिशय गहन तत्त्वज्ञानाला आयुष्यातील प्रसंगांशी जोडण्याची ताकद, कुठल्याही प्रकारच्या पांडित्याचा आव न आणता प्रामाणिकपणे गीतातत्वांचा घेतलेला वेध आणि आपल्याला अर्जुन बनवणाऱ्या आपल्या आयुष्यातील क्षणांची होणारी जाणीव, ही या पुस्तकाची खास आकर्षणे.. खरंतर एवढं सुंदर पुस्तक याआधीच वाचायला हवं होतं, याचीही खंत वाटत राहिली. जसजसे आपण पाने उलटत जातो, तसतसा आपल्यामधला अर्जुनच आपल्याला वाचनात खिळवून ठेवतो. माणसाला तेच लेखन सर्वाधिक आवडतं, ज्यातून माणसाच्या व्यथांचा-वेदनांचा आविष्कार झालेला असतो. या कसोटीवर ‘आपण सारे अर्जुन’ हे पुस्तक शत प्रतिशत खरे उतरते. ओशोंचे अमृतमय विचार समजण्याची ताकद आपल्याला वपुंच्या प्रेममय लेखनशैलीतून मिळते. अन्यथा ओशोंच्या तेजस्वी विचारांचे आकलन होणे माझ्यासारख्या सामान्य वाचकाला जवळ जवळ अशक्यच. वपुंच्या बोटाला धरुन चालल्याने हा प्रवास सुकर होतो. या वाटेवर अधूनमधून गुर्जिएफ, जे. कृष्णमूर्तींसारखी हिरवीगार वळणंही येतात. प्रवास सुरु राहतो. आतला अर्जुन डोकावत राहतो. तत्वविचारांचे सिंचन होत राहते. वाचक आणि लेखक एकरुप होऊन जातात.. माझ्या आयुष्यात अशी फार कमी पुस्तके आहेत, की जी मी परत वाचली असतील. कमी म्हणजे अगदी बोटावर मोजण्याइतकीच. त्या पुस्तकांमध्ये ‘आपण सारे अर्जुन’चा समावेश झाला आहे.. ...Read more

‘माणूस परमेश्वराची सर्वोत्कृष्ट निर्मिती’ - व. पु. काळे यांच्या ‘आपण सारे अर्जुन’ या पुस्तकातील हे पहिले वाक्य. सहजगत्या निसटलेल्या या वाक्यातून माणूस उलगडायचा अयशस्वी प्रयत्न, तरीसुद्धा त्यालाच चिकटून राहून घसट करून कोण माझा आणि कोण माझा नाही असं गणत पुन:पुन्हा मांडूनही नापास होणारा तो माणूस. खरं तर माणूस म्हणजे एक कोडं! आणि एक माणूस एकदाच हे तर महाकोडं. माणूस जन्म घेतो तो एकटाच आणि शेवटपर्यंत एकटाच राहतो; पण आयुष्यभर नात्यांमध्ये लपेटून वावरतो. माणूस माणसाला ओळखतच नाही. अगदी माझी माझी म्हणवणारी माणसं जेव्हा केसानं गळा कापतात, तेव्हा रक्ताचा एक टिपूसही न येता रक्तबंबाळ होणं म्हणजे खरा खून! कोण, केव्हा, का, कधी, कुठे, कुणाशी कसा वागेल? सांगता येतच नाही. उरतात ते प्रश्न निरुत्तरीत. एका प्रश्नानं तर गीतेचा जन्म झाला. श्रीकृष्णाला रणागंणावर गीता सांगावी लागली; पण अर्जुनाला समजतच नव्हतं. प्रश्न, प्रश्न आणि पुन्हा प्रश्न. गुरुवर्य व्यासांनी महाभारात लिहिलं. व.पु.च्या मते तो ग्रंथ इतका परिपूर्ण आहे की त्यानंतर काहीच लिखाण झालं नसतं. तरी चाललं असतं, असं म्हणणाऱ्या व.पु. काळ्यांनी अनेक पुस्तकं लिहिली. त्यातील हे एक ‘आपण सारे अर्जुन’. आपली अवस्थाही कायम प्रश्न सोडवताना, ते न सुटता दुसऱ्या प्रश्नाची निर्मिती करणाऱ्याची असते. संजयसारखी दूरदृष्टी आपल्याकडं नाही आणि श्रीकृष्णासारखं निर्विचारी होणं आपल्याला जमत नाही. आपण कायम संभ्रमावस्थेत हेलकावे खात असतो. म्हणूनच अर्जुन होतो. आपण अर्जुनासारखे प्रश्नांच्यात लोंबणारे! निरुत्तरित प्रश्नांचा, मागोवा घेत उत्तराला चाचपडणारे. महाभारतातील घटना, व्यक्ती, गीतासार हे सगळं कसं जसंच्या तसं आजच्या काळात लागू पडतं हे फार हळुवारपणं पण मार्मिकतेनं व.पु.नी या पुस्तकात मांडलंय. अर्जुन म्हटलं की, दुर्योधन आलाच. आंधळ्याचं राज्य आलंच. आज अनेक आंधळ्या राजकर्त्यांची हाताखाली राज्य करतात. आयएएस. प्रामाणिक कस्टम अधिकारी, कमिनशर्स, धृतराष्ट्र जन्मांध आणि आता सारे डोळे असून आंधळे. व.पु. म्हणतात, ‘‘आपल्या मुलाची जन्मत:च नैसर्गिकरित्या लाभलेली कुवत किती आहे हे किती पालकांनी जाणून घेतलंय? प्रत्येक मुलाची क्षमता वेगळी; पण अभ्यासक्रम सरसकट एकच. औरंगजेब कसा होता हे कोणाला जाणून घ्यायचं? आपण स्वत: कसे आहोत, याचा अभ्यास का नाही करायचा?’’ या पुस्तकात माणूस, त्याचे आचार-विचार, मानसिक कोंडी, त्याची उकल, पलायनवाद, आत्मीयता, कलेले बहाणे, पांघरलेले पडदे, अपेक्षा, अपेक्षाभंगाचे क्षण, तो झटका, नंतरची तडफड.... हे असं सगळं अपरिहार्य म्हणून स्वीकारार्ह. त्यातूनच सापडणारा प्रकाशकिरण दूरवर दिसणारं यशोशिखर आणि मधील धूसर पाऊलवाट. अशी सारी गंमत या पुस्तकात आहे. आयुष्यातील अनेक घटनांचं एका शब्दात वर्णन म्हणजे - टाळ्या, हशे, चेष्टामस्करी, आनंद, समाधान, चैतन्य, जोम, जोश, उत्साह, लाजणं, सुधारणं, घसरणं, आपटणं, निर्मितीक्षण, राग, क्रोध, संताप, तापटपण, भांडण, हेवेदावे, पश्चात्ताप, मारणं, अश्रू, माया, वात्सल्य, शीतयुद्ध... आणि असेच खूप काही या पुस्तकात आहे. माणसाची अपरिहार्यता, संभ्रमावस्था, असहायता काय असते? आत्मघृणा, आत्मप्रौढी, आत्महत्या, अहंभव हे काय आहे? मैत्री म्हणजे काय? आत्मा, परमात्मा, देव, दैव, प्रारब्ध, दिव्यशक्ती, तपस्या, श्रद्धा्र, भक्ती, संकल्प, व्रतवैकल्य, उपवास, उपासना, गुरू हे कशासाठी? अर्पणभाव, टेलिपथी, पलायनवाद कशाला म्हणतात? या पुस्तकात या सर्वांचा ऊहापोह केला आहे. दिवसेंदिवस कोरड्या होत चाललेल्या समाजाला अत्यावश्यक असलेले मनमंथन केलं आहे आणि ते एका भावनाप्रधान लेखकाने - व.पु.नी त्यांची ख्यातीच आहे की, मनाला हात घालणारे, स्पर्श करून उकल करणारे लेखक. व.पु. काळे म्हणतात, ‘‘विसाव्या शतकातला मी अर्जुन आहे.’ २१वे शतक त्याहून वेगळे नाही. ओशोची गीता प्रवचने ऐकल्यावर व.पु. नी हे पुस्तक आपोआप लिहिलं आणि ते वाचल्यावर माझा अर्जुन झाला. माझ्या आयुष्यातील प्रश्नमालिका एकामागून एक सरकत गेल्या आणि मी हरवले. शेवटी सांगावंस वाटतं गीता, महाभारत, गीतासार, ओशो प्रवचनं वाचाल तर उत्तमच; पण निदान हे १४६ पानाचं ‘आपण सारे अर्जुन’ हे पुस्तक प्रत्येकानं वाचावंच वाचावं. लेखक व.पु. काळे म्हणजे हलकंफुलकं पण मनात घुसणारं लिखाण. त्यांनी लिहिलेले सुंदर प्रश्नचिन्हाचं पुस्तकं. -वंदना धर्माधिकारी ...Read more