* Front & back cover images are for illustration purposes only and the price of book is sold separately.
  • Original Book Title: SAINIK HO TUMACHYASATHI
  • Availability : Available
  • ISBN : 9788177667660
  • Edition : 5
  • Publishing Year : JANUARY 2000
  • Weight : 100.00 gms
  • Pages : 36
  • Language : MARATHI
  • Category : CHILDREN LITERATURE
  • Available in Combos :ANAND YADAV COMBO SET-33 BOOKS
    CHILDREN’S DAY - SET 7
Quantity
Buying Options:
  • Ebooks:
  • Print Books:
DURING WARTIME, IT IS ALWAYS SEEN THAT PEOPLE COME TOGETHER FORGETTING THEIR PAST, PERSONAL, POLITICAL, RELIGIOUS AND COMMUNITY DIFFERENCES TO FIGHT THE WAR. THE STORIES OF SOLDIERS` VALOUR AND SPIRIT ALWAYS NURTURE THE TENDER MINDS DEEPLY. WHILE LISTENING TO THE PATRIOTIC SONGS FULL OF BRAVERY; YOUNG MINDS AUTOMATICALLY GET TUNED TO THE WORDS, RHYTHM AND THE MEANING THEREIN. THEY GET IMPRESSED WITH PATRIOTISM. THIS IS A COLLECTION OF POEMS WRITTEN IN THE MEMORY OF THOSE SOLDIERS WHO GAVE UP THEIR LIFE OR WHO FOUGHT WITH IMMENSE BRAVERY. THESE SONGS WILL SURELY INSPIRE THE YOUNG MINDS.
युद्धकाळात सारे राष्ट्र प्रादेशिक, राजकीय, धार्मिक, सामाजिक भेद विसरून एकात्म होते आणि युद्धाला सामोरे जाते. सैनिकांच्या युद्धपराक्रमांचे संस्कार बालमनावर खोलवर होत असतात. पराक्रमाची गीते ऐकताना मुलांच्या मुठी वळतात, त्या गीतांच्या लयीवर ती नाचू लागतात. नकळत राष्ट्रीय भावनेने ती प्रभावित होतात. भारतपाक यांच्यात झालेल्या युद्धांत ज्यांनी विशेष पराक्रम गाजविले, अशा सैनिकांची ही पराक्रमगीते कुमारांना निश्चितच प्रेरणादायक ठरतील.
Video not available
No Records Found
No Records Found
Keywords
#झोंबी #(महाराष्ट्र राज्य शासन पुरस्कार १९८८-८९) #(महाराष्ट्र राज्य शासन पुरस्कार १९८८-८९) #(दि फेडरेशन ऑफ इंडियन पब्लिशर्स -उत्कृष्ट ग्रंथनिर्मिती पुरस्कार १९८९) #(मारवाडी संमेलन पुरस्कार १९९०) # (साहित्य अकादमी पुरस्कार १९९०) #(प्रवरानगर - विखेपाटील पुरस्कार १९९१) #(संजीवनी साहित्य पुरस्कार, कोपरगाव १९९४) # नांगरणी # (रोहमारे ग्रामीण पुरस्कार १९९०) #घरभिंती #काचवेल #माऊली # (कालीमाता साहित्य पुरस्कार १९८६ #परिमल लेखन पुरस्कार १९८६ # नटरंग #(महाराष्ट्र राज्य पुरस्कार १९८२) # गोतावळा # शेवटची लढाई #(राज्य पुरस्कार २००१-०२) #भूमिकन्या #झाडवाटा # उगवती मने #(राज्य पुरस्कार २००२-०३) # आदिताल # डवरणी #माळावरची मैना # घरजावई #खळाळ #उखडलेली झाडं #सैनिक हो, तुमच्यासाठी... #मळ्याची माती #मायलेकरं #साहित्यिकाचा गाव #मातीखालची माती #स्पर्शकमळे #पाणभवरे #साहित्यिक जडण-घडण # ग्रामसंस्कृती #(रा. ना. सबनीस वाङ्मयपुरस्कार २००२) # मराठी लघुनिबंधाचा इतिहास #साहित्याची निर्मिती प्रक्रिया #ग्रामीणता : साहित्य आणि वास्तव आत्मचरित्र मीमांसा #"ग्रामीण साहित्य : स्वरूप व समस्या #(राज्य पुरस्कार १९८३) # मराठी साहित्य - समाज आणि संस्कृती #१९६० नंतरची सामाजिक स्थिती आणिसाहित्यातील नवे प्रवाह # डॉ. आनंद यादव - एक साहित्यिक प्रवास #ZOMBI #NANGARNI #GHARBHINTI #KACHVEL #MAULI #NATRANG #GOTAVALA #SHEVATCHI LADHAI #BHUMIKANYA #ZADVATA #UGVATI MANE #AADITAL #DAVARNI #MALAVARCHI MAINA #GHARJAWAI #KHALAL #UKHADLELI ZADE #SAINIK HO TUMACHYASATHI #MALYACHI MATI #MAI LEKARA #SAHITYIKACHA GAON #MATIKHALCHI MATI #SPARSHKAMALE #PANBHAVARE #SAHITYIK JADAN-GHADAN #GRAMSANSKRUTI #MARATHI LAGHUNIBANDHACHA ITIHAS #SAHITYACHI NIRMITI PRAKRIYA #GRAMINTA SAHITYA ANI VASTAV #AATMACHARITRA MIMANSA #GRAMIN SAHITYA : SWARUP ANI SAMASYA #1960 NANTARCHI SAMAJIK STHITI ANI SAHITYATEEL NAVE PRAVAH #DR. ANAND YADAV EK SAHITYIK PRAVAS
Customer Reviews
  • Rating StarTARUN BHARAT, MUMBAI 02-04-2000

    आनंद यादव यांनी कुमांरासाठी ‘सैनिक हो, तुमच्यासाठी....’ हा काव्यसंग्रह लिहिलेला आहे. यात भारतीय सैनिकांची पराक्रम गीते असून आनंद यादव यांनी तो भारतीय सैनिकांना अर्पण केलेला आहे. भारत-पाक यांच्यात झालेल्या युद्धात ज्यांनी विशेष पराक्रम गाजविला अशा सैनकांचे व्यक्तिचित्रण करणाऱ्या एकूण दहा कविता असून प्रत्येक वितेत एकेका सैनिकाचा पराक्रम मांडलेला आहे. विविधतेने नटलेल्या आपल्या अखंड भारतभूमीत अनेक युरोपियन येऊन राज्य करून गेले. भरपूर संपत्ती लुटून घेऊन गेले. एवढ्याने समाधान झाले नाही म्हणून ‘हिंदू-मुस्लिम’ फुटीरतेचे बीज रोवून गेले. हे बीज रुजल्याने अखंड भारमाता खंडली गेली. पापी पाक जन्माला आले. त्यामुळे स्वातंत्र्यदिनाच्या आदली रात्र कशी होती हे सांगताना कवी म्हणतो - ‘रक्ताने न्हाऊन निघाली स्वातंत्र्याची आधली रात.’ भारतमातेच्या शिरारवर काश्मीरसारखा सुंदर मुकुटमणी आहे. त्याची हाव पाकला लागली. यासाठी पाकने हरतऱ्हेने प्रयत्न सुरु केले. युनोमध्ये जाऊन पाहिले, घुसखोरी सुरु केली. काश्मीरमध्ये आतंकवाद पसरवला. तरीही भारत शर्तीचा प्रयत्न करीत होता. पाक मात्र हेका सोडायला तयार नव्हते. शेवटी भारताची सहनशक्ती तुटली आणि युध्द सुरु झाले. अशी पार्श्वभूमी कवीने ‘नमनाचे पडघम’ या कवितेत तयार केली आहे. व त्यानंतर अनुक्रमे दहा कविता लिहिलेल्या आहेत. काव्यसंग्रहातील पहिली कविता ‘गुलाम कादिरची स्वदेशनिष्ठा’ ही आहे. यात ‘खाग’ ग्रामच्या गुलाम कादिर नावाच्या वीराचे शौर्य वर्णिले आहे. भारतीय सीमेवर वसलेल्या गावांच्या जागृकतेमुळे व देशप्रेमामुळेच आपण अखंड स्वातंत्र्य भोगत असतो. हे सांगताना कवी म्हणतो - ‘ही असली जवान गावे सीमेवर जागोजागी म्हणूनीच हिंदवी माता स्वातंत्र्या अखंड भोगी’ दुर्गम डोंगराळ भागातील पाकिस्तानचे दारुगोळ्याचे महत्वाचे केंद्र उदध्वस्त करणारा मेजर रणजितसिंग, रणगाड्यांच्या हल्ल्यांना कडवी झुंज देणारा हवालदार अब्दुल हमीद, नऊ रणगाड्यांच्या बदलात साठांचा धुव्वा उडवणारा कर्नल तारापोर, बरकी गाव जिंकून घेताना शहीद झालेला रामसिंह, शत्रूचा बालेकिल्ला बॉम्बने उडवणारा बालकराम यांची बहादुरी वाचून कुणारे बाहू स्फुरणार नाहीत ! रात्रीच्या वेळी गस्त घालताना सुद्धा किती सावधगिरी लागते व प्रसंगी निर्भिडपणे एकाकी शत्रूल कशी झुंज द्यावी लागते याचे वर्णन ‘शिंगारसिंगाची टेहळणी’ या कवितेत वाचायला मिळते. युध्द सुरु असताना आपल्या सैनिकांना शस्त्राचा पुरवठा करणे ही तातडीची गरज असते. असेच रणसाहित्य घेऊन चक्रधर मेजरसिंह निघाला. अनेक अडचणींवर मात करत त्याचा ट्रक धावत होता, पण शत्रूने त्याच्या देहाची चाळण केली. ट्रकलाही आग लागली अशा स्थितीतही तो नेमक्या ठिकाणी आला व गतप्राण झाला. त्याही अवस्थेत त्याची बोटे गाडीच्या चाकावर होती. अशा शूरवीराचे वर्णन काव्यसंग्रहातील शेवटची कविता ‘चक्रधर मेजरसिंह’ या कवितेत पाहायला मिळते. काव्यसंग्रहात प्रत्येक कवितेच्या सुरुवातीला त्या कवितेच्या अनुषंगाने चित्रं काढलेली आहेत, त्यामुळे ती कविता अधिक आकर्षक वाटते व कुमारांना वाचण्यास हुरुप देते. भाषा अगदी सरळ, साधी व सोपी असल्याने मुलांना कुठेही अडचण येणार नाही. संग्रहात कवीने म्हटले आहे की, ‘ज्या वीरांनी तानाजीसम रणी ठेविला माथा आदरभावे त्या अर्पी मी ओबडधोबड गाथा’ असा हा सैनिकांच्या पराक्रम गीतांचा काव्यसंग्रह कुमारांना वाचण्यास चांगला आहे. याव्दारे त्यांच्या मनात देशप्रेमाची भावना दृढ होईल व देशासाठी तन मन धन अर्पण करण्याची वृत्ती निर्माण होण्यास मदत होईल. ...Read more

Write Your Own Review
  • Default typing language is Marathi. To type in English press Ctrl+G key combination
Submit Review
PLEASE SEND YOUR AUDIO REVIEW ON editorial@mehtapublishinghouse.com

Related Books

People Who Bought This Item Also Bought

Latest Reviews

KHULBHAR DUDHACHI KAHANI
KHULBHAR DUDHACHI KAHANI by SUNANDA AMRAPURKAR Rating Star
श्रीपाद ब्रह्मे

नुकतंच असंच वेगानं वाचून संपवलेलं दुसरं पुस्तक म्हणजे सुनंदा अमरापूरकर यांचं ‘खुलभर दुधाची कहाणी’. दिवंगत ज्येष्ठ अभिनेते सदाशिव अमरापूरकर यांच्या त्या पत्नी. अर्थात ही काही त्यांची एकमेव ओळख नव्हे. एक चांगल्या अभिनेत्री, उत्तम अनुवादक म्हणूनही त्या ्रसिद्ध आहेत. त्यांनी ‘खुलभर दुधाची कहाणी’ या आत्मचरित्रवजा लेखनातून त्यांच्या जगण्याचा व्यापक पट अतिशय प्रांजळपणे उलगडला आहे. मला हे पुस्तक विशेष भावण्याचं कारण म्हणजे त्यात आलेलं नगरचं वर्णन. मी स्वत: नगरला फार प्रदीर्घ काळ राहिलो नसलो, तरी ते शेवटी माझ्या जिल्ह्याचं गाव. आणि वयाच्या १३ ते २२ अशा महत्त्वाच्या कुमार व तरुण वयातला माझा तिथला रहिवास असल्यानं नगरच्या आठवणी विसरणं शक्य नाही. सुनंदाताई माझ्या आईच्या वयाच्या. त्यामुळं त्यांच्या लहानपणच्या आठवणी जवळपास माझ्या जन्माच्या २०-२५ वर्षं आधीच्या. असं असलं तरी मी त्या वर्णनाशी, त्या काळातल्या नगरशीही रिलेट होऊ शकलो, याचं कारण मुळात गेल्या शतकात बदलांचा वेग अतिशय संथ होता. नगरसारख्या निम्नशहरी भागात तर तो आणखी संथ होता. त्यामुळं एकूण समाजजीवनात १९६० ते १९९० या तीस वर्षांत तपशिलातले फरक सोडले, तर फार मोठा बदल झाला नव्हता. सुनंदाताई माहेरच्या करमरकर. त्यांचं आजोळ‌ सातारा असलं, तरी त्या जन्मापासून नगरमध्येच लहानाच्या मोठ्या झालेल्या. अगदी पक्क्या ‘नगरी’ म्हणाव्यात अशा. ( आजही त्या स्वत:ला अभिमानानं ‘नगरकर’च म्हणवून घेतात.) सुनंदाताईंचे वडील त्या दहा वर्षांच्या असतानाच गेले. त्यांना मामांचा आधार होता, पण आईनंच लहानाचं मोठं केलं. तेव्हाचं त्यांचं निम्न मध्यमवर्गीय जगणं, नगरमधले वाडे, तिथलं समाजजीवन, तिथल्या शाळा, शिक्षक, नगरमधील दुकानं, दवाखाने, तिथल्या गल्ल्या, बाजार हे सगळं सगळं सुनंदाताई अतिशय तपशीलवार उभं करतात. नगरसारख्या मध्यम शहरात वाढलेल्या महाराष्ट्रातील कुठल्याही शहरातील त्या काळातील व्यक्तीला अतिशय सहज रिलेट होईल, असं त्यांचं हे जगणं होतं. त्यात सुनंदाताईंचं लेखन अतिशय सहज, सोपं आणि प्रांजळ असल्यामुळं ते आपल्याला अगदी भिडतं. एका प्रख्यात अभिनेत्याची पत्नी असल्यानं त्यांचं जीवन इतर सर्वसामान्य स्त्रियांपेक्षा वेगळं झालं असेल, अशी आपली अपेक्षा असते. सुनंदाताईंच्या लेखनातून या ‘वेगळ्या जीवना’ची काही तरी झलक मिळेल, अशीही आपली एक भूमिका तयार झालेली असते. सदाशिव अमरापूरकरांसारख्या मनस्वी अभिनेत्याशी लग्न झाल्यानंतर सुनंदाताईंचं जगणं बदललंही; मात्र ते वेगळ्या पद्धतीनं. सदाशिव अमरापूरकर ऊर्फ नगरकरांचा लाडका बंडू त्यांना नगरमध्ये शाळेपासून कसा भेटला, नंतर कॉलेजमध्ये दोघांनी एकाच ग्रुपमधील नाटकं कशी सादर केली, त्यात अगदी नकळतपणे त्यांचं प्रेम कसं जमलं आणि नंतर नगर सोडून त्या पतीच्या कारकिर्दीसाठी मुंबईत कशा आल्या हा सर्व नाट्यमय प्रवास सुनंदाताई अतिशय तन्मयतेनं मांडतात. अमरापूरकर मंडळींच्या घराविषयीचे तपशील त्यात येतात. अमरापूरकरांचे वडील दत्तोपंत हे नगरमधलं मोठं प्रस्थ. श्रीमंत घराणं. मोठा वाडा, नोकरचाकर वगैरे. त्या तुलनेत सुनंदाताईंची माहेरची परिस्थिती जेमतेम म्हणावी अशी. अशा परिस्थितीत हे लग्न झालं आणि त्या अमरापूरकरांची सून झाल्या, इथपर्यंत पुस्तकाचा निम्मा प्रवास (मध्यंतरच) होतो. पुढल्या दोनशे पानांत आपल्याला खऱ्या अर्थानं सदाशिव अमरापूरकर हे काय व्यक्तिमत्त्व होतं, हे उलगडत जातं. अमरापूरकरांनी शेवटपर्यंत त्यांची मध्यमवर्गीय राहणी व मध्यमवर्गीय मूल्यं सोडली नाहीत. ‘अर्धसत्य’सारख्या सिनेमामुळं एका रात्रीतून ते भारतभरात प्रसिद्ध झाले. या एका ओळखीमुळं अमरापूरकरांचं जीवन पूर्ण बदलून गेलं. तोपर्यंत असलेली आर्थिक ओढगस्तीही संपली. हिंदी चित्रपटसृष्टीत अगदी स्वप्नवत अशा रीतीनं ते मोठे स्टार झाले. एकापाठोपाठ एक खलनायकी भूमिका त्यांच्याकडं येऊ लागल्या. पैसा येऊ लागला. अशा परिस्थितीत एक मध्यमवर्गीय कुटुंब या सगळ्या धबधब्याला कसं तोंड देतं आणि आपली मूल्यं कायम जपत राहतं, हे सुनंदाताईंनी फार हृद्यपणे लिहिलं आहे. सुनंदाताईंनी अनेक वर्षं एलआयसीत नोकरी केली. पतीचं अस्थिर क्षेत्र असल्यानं त्यांनी सुरुवातीला नोकरी केलीच; पण नवरा हिंदी चित्रपटसृष्टीत सुपरस्टार व्हिलन झाल्यावरही त्यांनी ही नोकरी सोडली नाही. त्यांच्या तिन्ही मुलींवर त्यांनी उत्तम संस्कार केले. एका सिनेमाच्या प्रीमियरनंतर हे सगळे कुटुंबीय कसे घरी जाऊन पिठलं-भाकरीचं जेवण तयार करून जेवले हे त्यांनी एका प्रसंगात अतिशय खेळकरपणे सांगितलं आहे. अमरापूरकरांचं नाटकवेड, भौतिक सुखांविषयीची काहीशी विरक्त वृत्ती, त्यांचा मित्रांचा गोतावळा, अनेक माणसांचा घरात राबता असा एकूण ‘देशस्थी’ कारभार यावर सुनंदाताई कधी गमतीत, तर कधी काहीसं वैतागून टिप्पणी करतात. अर्थात त्यांचं सदाशिव अमरापूरकरांवर अतिशय प्रेम होतं आणि त्यांनी हे शेवटपर्यंत उत्तम निभावलं. अशा आत्मचरित्रांत अनेकदा ‘आहे मनोहर तरी... गमते उदास’ असा सूर लागण्याचा धोका असतो. सुनंदाताईंच्या लेखनाचं वैशिष्ट्य म्हणजे, एखादा अपवाद वगळता, त्यांच्या या संपूर्ण पुस्तकात असा रडवा सूर कधीही लागलेला नाही. आपल्याला जे काही मिळालं, ते आपणच निवडलं आहे आणि त्यामुळं त्याविषयी तक्रार करण्याचा आपल्याला काही अधिकार नाही, अशी एक भूमिका त्यांनी घेतलेली दिसते. त्यांच्या या पुस्तकातून विसाव्या शतकातील मध्यमवर्गीय ब्राह्मण घरातील एका तरुणीच्या आशा-आकांक्षांचा, आयुष्यानं दिलेल्या आश्चर्याच्या धक्क्यांचा आणि त्याला सामोरं जाण्यातील धीट दिलदारपणाचा लोभस प्रवास दिसतो. आपली मध्यमवर्गीय मूल्यं जपत, प्रामाणिकपणे व उमेदीनं आयुष्य जगणाऱ्या अनेक महिलांना या पुस्तकात आपल्या जगण्याचं प्रतिबिंब सापडेल. तेच या ‘खुलभर दुधाच्या कहाणी’चं यश आहे. ...Read more

HITLER AANI BHARAT
HITLER AANI BHARAT by VAIBHAV PURANDARE Rating Star
प्रभाकर गावंडे, अमरावती

मी विकत घेऊन वाचले आहे हे पुस्तकं, चांगले आहे, नवीन माहिती वाचायला मिळाली.