* Front & back cover images are for illustration purposes only and the price of book is sold separately.
  • Original Book Title: RICHARD FEYNMAN : EK HERHUNNERY VYAKTIMATVA
  • Availability : Available
  • ISBN : 9788184984514
  • Edition : 2
  • Publishing Year : JANUARY 2013
  • Weight : 0.00 gms
  • Pages : 132
  • Language : MARATHI
  • Category : BIOGRAPHY
Quantity
Buying Options:
  • Ebooks:
  • Print Books:
SURELY YOU ARE JOKING, MR. FEYNMAN! IS A WITTY AND FUNNY SELF-PORTRAIT OF THE FAMOUS THEORETICAL PHYSICIST RICHARD FEYNMAN. THE BOOK IS A TRANSCRIPTION OF SEVERAL TAPED CONVERSATIONS THAT THE PHYSICIST HAD WITH A FRIEND. RALPH LEIGHTON. THE TEXT HAS BEEN CHANGED VERY MILDLY WHEN COMPARED TO THE SPOKEN WORDS IN THE TAPES AND SO, IT HAS A FAST AND CRISP STYLE. RICHARD FEYNMAN WAS A MULTIFACETED PERSONALITY WHO DID NOT LIMIT HIS INTEREST TO JUST PHYSICS. HE WAS CURIOUS ABOUT EVERYTHING AND EXPERIMENTED WITH MANY THINGS TO TEST HIS LIMITS AND DISCOVER NEW TALENTS WITHIN HIMSELF. FEYNMAN WAS A PRACTICAL JOKER WHO LEARNT SAFE-CRACKING FOR FUN. HE COULD PAINT AND WAS A GOOD DRUMMER TOO. THE BOOK IS A COLLECTION OF FUNNY ANECDOTES. ONE INTERESTING ANECDOTE SHARES THE STORY OF HOW HE WAS REJECTED BY THE DRAFT BOARD BECAUSE HE WAS THOUGHT TO BE MENTALLY UNSTABLE. THE REASON WAS THE ANSWER HE GAVE TO THE QUESTION DO YOU HEAR VOICES IN YOUR HEAD?. HE ANSWERED IN THE AFFIRMATIVE AND THEN WENT ON TO DESCRIBE WHY HE FOUND THE PHENOMENON INTERESTING. FEYNMAN SAID THAT WHENEVER HE FELL ASLEEP OR WAS JUST WAKING UP, HE WOULD HAVE IMAGINARY CONVERSATIONS WITH HIS FOREIGN COLLEAGUES. IN THESE FICTIONAL CONVERSATIONS INSIDE HIS HEAD, HE WAS ABLE TO PERFECTLY MIMIC EACH PERSONS ACCENT, BUT HE COULD NOT DO THIS WHEN HE WAS SPEAKING WHILE AWAKE. HE WAS CURIOUS ABOUT HOW ONE PART OF HIS BRAIN HAD SUCCEEDED IN CAPTURING THESE ACCENTS, BUT THE PART THAT WAS RESPONSIBLE FOR ACTUAL SPEECH COULD NOT DO SO. THERE ARE MANY SUCH HILARIOUS EPISODES FROM HIS LIFE, BUT THROUGH IT ALL, FEYNMANS TRUE PERSONALITY COMES THROUGH AS AN ICONOCLAST AND SKEPTIC WHO NEVER ACCEPTED ANYTHING WITH EVEN PROVEN THEORIES WITHOUT TESTING THEM ONCE HIMSELF. HE HAD A PASSION FOR TEACHING AND COULD SIMPLIFY THE EXPLANATIONS OF THE MOST DIFFICULT CONCEPTS TO MAKE THEM EASILY UNDERSTANDABLE TO ANY TYPE OF AUDIENCE. FEYNMAN WAS FIRMLY OPPOSED TO EDUCATION SYSTEMS THAT PROMOTED LEARNING BY ROTE WITHOUT UNDERSTANDING THE CONCEPTS.
प्रसिद्धीचे वलय सदैव ज्या शास्त्रज्ञांभोवती राहिले, त्यातील पहिला शास्त्रज्ञ होता आईनस्टाईन, तर दुसरे नाव होते रिचर्ड फाईनमन! आईनस्टाईननंतर फिजिक्स ज्या टप्प्यावर काही काळ थांबलं होतं, त्या टप्प्यावरून फिजिक्सला पुढे नेण्यामध्ये रिचर्ड फाईनमन यांचा सिंहाचा वाटा होता. ते द्रष्टे शास्त्रज्ञ होते. नॅनो टेक्नॉलॉजीच्या तंत्राची चाहूल त्यांनी अनेक वर्षे आधीच युवा शास्त्रज्ञांना दिली होती. अणुबॉम्बच्या चाचणीचा स्फोट गॉगल न घालता, केवळ उघड्या डोळ्यांनी पाहणा-या या शास्त्रज्ञाने आपले संपूर्ण जीवन, असे उघड्या डोळ्यांनीच व्यतीत केले. प्रतिष्ठा, पदव्या आणि मानसन्मान निग्रहाने नाकारून सदैव भौतिकशास्त्राचेच सेवाव्रत अंगीकारले. संशोधन आणि शिक्षण क्षेत्रातील आपला प्रामाणिकपणा सातत्याने टिकवत असतानाच, जीवनातील विविध अनुभवांना एका निखळ मिश्कीलतेने फाईनमन सामोरे गेले. विज्ञान क्षेत्रात चिकित्सक वृत्ती जागृत ठेवणारे शिक्षण, हेच खरे शिक्षण असे मानून त्याचा पाठपुरावा विद्याथ्र्यांना करायला लावणारा हा शास्त्रज्ञ म्हणजे बुद्धिमत्ता, सचोटी आणि विज्ञाननिष्ठेचे अजब रसायन होता.
Video not available
No Records Found
No Records Found
Keywords
#मराठीपुस्तके#मराठीप्रकाशक #MARATHIBOOKS#ONLIN EMARATHIBOOKS#TRANSLATEDMARATHIBOOKS#TBC#TRANSLATEDBOOKS@50% #TRANSLATEDFROMENGLISHTOMARATHI #BIOGRAPHY #DHANANJAYBIJALE #PRADEEPTHAKUR #POOJARANA #अण्णा हजारे #ANNA HAZARE BHRASHTACHARACHYA VIRODHATIL BHARTIYA LADHYACHA CHEHARA #
Customer Reviews
  • Rating StarGOMANTAK, SHABDSOHALA, PANAJI 22-06-2014

    शोध एका हरहुन्नरी व्यक्तिमत्त्वाचा… ‘रिचर्ड फाईमन’ या व्यक्तिचित्रणात्मक पुस्तकात सुधा रिसबूड यांनी फिजिक्सचे नोबेल पारितोषिक विजेते रिचर्ड फाईमन यांच्या व्यक्तिमत्त्वाचा शोध घेण्याचा प्रयत्न केला आहे. फाईनमन यांचे केवळ चरित्र नाही, तर फाईनमन ही व्य्ती म्हणजे काय रसायन होतं, हे या पुस्तकातील प्रसंगावरून कळून येतं. या पुस्तकातील एकूण २५ प्रकरणातून त्यांच्या आयुष्यातील अनेक प्रसंग यात शब्दबद्ध करण्यात आले आहेत. ‘रिचर्ड फाईनमन एक हरहुन्नरी व्यक्तिमत्त्व’ या प्रकरणात फाईनमनच्या विज्ञानविषयक कर्तृत्वाचा वेध घेण्यात आला आहे. त्यांना जीवनाबद्दल विलक्षण ओढ होती. नवनवीन गोष्टी शिकण्याचा ध्यास होता. बुद्धीनं अत्यंत तल्लख, दांडगी विचारशक्ती, तर्कशुद्धता, गणिताची आणि फिजिक्सची मनातली घट्ट बैठक यामुळे फाईनमन हे द्रष्टे होते. आजचे युग हे नॅनो टेक्नॉलॉजीचे आहे. या क्षेत्रात नवनवीन शोध लागत आहेत. संगणक्षेत्र, जैविकशास्त्र, रसायनशास्त्र या क्षेत्रात नॅनो टेक्नॉलॉजी उपयोगी पडू शकते हे फाईनमन यांनी १९५९सालीचे सांगितले होते. १९६९साली फिजिक्स विषयात नोबेल पारितोषिक मिळविणाऱ्या या शास्त्रज्ञाला चित्रकला, ड्रम वाजवण्याचा छंद होता. ‘विज्ञानाचे वैश्विक नाते’ यामध्ये त्यांच्या भौतिकशास्त्र विषयाचं संशोधन कार्य व शैक्षणिक कार्याचा वेध घेतलेला आहे. फिजिक्स शिकवण्यात आणि फिजिक्समध्ये संशोधन करण्यातच त्यांनी आपल्या आयुष्याची इतिकर्तव्यता मानली. प्रचंड मानधन मिळणारी नोकरीही त्यांनी नाकारली. अमेरिकन भौतिकशास्त्रज्ञांची पिढी निर्माण करण्यात त्यांचा मोठा सहभाग आहे. विश्वाच्या रहस्याचे नियम हे भौतिकशास्त्राच्या अभ्यासातून कळू शकतील, असे त्यांचे मत होते. विश्वाची उत्पत्ती किंवा विश्वाचे रहस्य अजून शास्त्रज्ञाला विज्ञानाला कळलेलं नाही हे मान्य करायला फाईनमनना कधीच कमीपणा वाटला नाही. ‘फ्रेंच कव्र्ह आणि कॅलक्युलसचा अभ्यास’ हे प्रकरण फाईनमनच्या शालेय जीवनातील शिक्षणाच्या पद्धती उलगडून दाखवते. त्यांचे कॅलक्युलस शालेय जीवनापासून चांगले होते. पुस्तकी ज्ञानाची घोकंपट्टी त्यांनी कधी केली नाही. त्यांच्या याच वृत्तीमुळेच क्वांटम फिजिक्समध्ये त्यांनी नवे दालन उघडले. फाईनमन डायग्रॅममुळे आईनस्टाईननंतर एका वळणावर येऊन थबकलेल्या भौतिकशास्त्राला फाईनमननी गती दिली. ‘वैद्यकीय तपासणी’ या प्रकरणात त्यांच्या खट्याळ स्वभावाचा मजेदार किस्सा सांगण्यात आला आहे. दुसऱ्या महायुद्धाच्या वेळी सैन्य प्रवेशाकरता फाईनमनना वैद्यकीय चाचणीत मानसिकदृष्ट्या ‘अनफिट’ म्हणजे चक्क वेडगळ ठरण्यात आले होते. अत्यंत मिस्कील व खोडकर वृत्तीचे फाईनमन विज्ञानाविषयी बोलताना मात्र गंभीर होत. ‘फिजिक्समध्ये आकंठ बुडलेले फाईनमन’ या प्रकरणात फाईनमनच्या विज्ञानविषयक विचारांचा ऊहापोह करण्यात आला आहे. विज्ञान म्हणजे नेमकं काय, हेही त्यांनी सांगितलं आहे. माणसांनी जोपासलेल्या अंधश्रद्धांचं जंजाळ, साचलेलं अतिरिक्त अनावश्यक माहितीचं जाळं दूर करण्याची युक्तीही त्यांनी शोधून काढली आहे. ही युक्ती म्हणजे चिकित्सा होय. नवीन प्रत्यक्ष केलेल्या प्रयोगाचा अनुभव हा पुनःपुन्हा तपासून घेता येणे म्हणजे विज्ञान होय. वैज्ञानिक सिद्धांताला शास्त्रीय प्रयोगाची जोड असली पाहिजे, असेही त्यानंी आग्रहाने सांगितले आहे. शास्त्रीय सत्य हे सगळ्यांना सारखेच निष्कर्ष देते, हे फाईनमन यांनी आयुष्यभर आग्रहाने सांगितले. फाईनमन हे शोधक वृत्तीचे, सृजनशील प्रज्ञावंत होते. स्वत:ला बुद्धीला चालना देण्यासाठी भौतिकशास्त्रातील काही गोष्टींची कारणमीमांसा शोधून काढण्यासाठी त्यांनी कष्ट घेतले. थाळी पेâकण्याच्या खेळातली थाळीच्या गतीच्या अभ्यासावर जोर दिला. यातूनच क्वांटम इलेक्ट्रोयनमिकल शाखेचा जन्म झाला. ‘बहूभाषिक प्राध्यापक’ या प्रकरणात फाईनमनच्या बहुभाषिकत्वाचा ऊहापोह करण्यात आला आहे. जपान येथे एक सेमिनारमध्ये भाग घेण्यासाठी ते जपानला गेले. त्यांनी जपानी भाषा आत्मसात केली. त्यासाठी त्यांनी जपानी महिलेकडून जपानी भाषा शिकण्यासाठी वर्ग सुरु केले. ब्राझीलमध्ये असताना पोर्तुगिज भाषा आत्मसातकेली. ते हजरजबाबी स्वभावाचे होते. सरकार दरबारी लाल फितीचा तिटकारा हा त्यांच्या स्वभाववैशिष्ट्यांचा एक भाग होता. ‘तेरा वेळा सह्या’ या प्रसंगातून त्यांनी आपल्या व्यक्तिमत्त्वाचा पैलू दर्शवला आहे. क्वांटम डायनॅमिक्स या शाखेव्यतिरिक्त, द्रवरूप हेलिअमवरील कामासाठीही फाईनमननी केलेल्या कामाचा परिचय ‘सांस्कृतिक किनार’ या प्रकरणात केला आहे. मय लिपीतील खुणा, दंड, उभ्या रेखा, टिंब इत्यादी आकाराचे त्यांनी अर्थ लावले. या खुणा ग्रहांच्या परिभ्रमण कक्षा, ग्रहांच्या कला यांच्याशी निगडित असलेली ही निरीक्षणे आहेत, हेही त्यांनी दाखवून दिले. त्यांनी केवळ हौसेखातर केलेल्या अभ्यासातून मय संस्कृतीची बरीच माहिती जगापुढे आणली. फाईनमन हे असेच द्रष्टे शास्त्रज्ञ होते. भौतिकशास्त्राचा गाढा अभ्यास, शास्त्रीय विचारांची पक्की बैठक आणि विलक्षण बुद्धिमत्ता यामुळे भौतिकशास्त्रतच नव्हे; तर विज्ञानाच्या कुठल्या क्षेत्रात कशाप्रकारे प्रगती होईल किंवा होऊ शकते हे त्यांनी आग्रहाने सांगितले आहे. त्यांना क्वांटम इलेक्ट्रोडायनॅमिक्समधील सिद्धान्ताबद्दल नोबेल पारितोषिक मिळाले. त्यांनी तयार केलेल्या फाईनमन डायग्रॅममुळे भौतिकशास्त्राच्या शास्त्रज्ञांना सूक्ष्म कणांचे स्थलकालातील परस्पर संबंध समजून घेता आले. अत्यंत उत्कृष्ट शिक्षक म्हणून त्यांनी ख्याती होती. त्यांच्या सडेतोड बोलण्यामुळे आणि स्पष्टोक्तीमुळे सरकार मानसन्मानाच्या नादी ते लागले नाहीत. फाईनमन लेक्चर्स ऑन फिजिक्स हे त्यांची फिजिक्स विषयावरील पुस्तक प्रसिद्ध आहे. या पुस्तकामुळे त्यांना फिजिक्सचे निष्णात शिक्षक मानले जाते. शैक्षणिक क्षेत्रातील त्यांच्या कामगिरीबद्दल त्यांना ऑरस्टेट मॉडेल हा सन्मानही मिळाला. ‘द कॅरॅक्टर ऑफ फिजिक्स लॉ अँड क्युईडी स्टॅटिस्किट मेकॅनिक्स लेक्चर्स ऑन ग्रॅव्हिटी ही त्यांची गाजलेली काही पुस्तके. नॅनो टेक्नोलॉजीचे महत्त्व शास्त्रज्ञांच्या अभ्यासकांच्या लक्षात आणून देणारे ते पहिले शास्त्रज्ञ होते. जीवशास्त्र आणि रसायनशास्त्र यामधील कित्येक रहस्ये ही नॅनो टेक्नॉलॉजीच्या अणूच्या पातळीवर जाऊश्र अभ्यास करण्याच्या प्रयत्नांतून सुटतील अशी या द्रष्ट्या शास्त्रज्ञाची दूरदृष्टी होती. अत्यंत कुशाग्र बुद्धीच्या या शास्त्रज्ञाच्या आत कुठेतरी एक खट्याळ मूल दडलेले होते याचा प्रत्यय हे चरित्र वाचताना येतो. फाईनमननी संशोधन आणि शिक्षणक्षेत्रातील आपला प्रमाणिकपणा सातत्यानं टिकवला. जीवनातील विविध अनुभवांना ते निखळ मिस्किलतेने सामोरे गेले. विज्ञान क्षेत्रात चिकित्सक वृत्ती जागृत ठेवणारे शिक्षण असे मानून त्याचा पाठपुरावा विद्याथ्र्यांना करायला लावणाऱ्या शास्त्रज्ञाचे चरित्र सुधा रिसबूड यांनी कलात्मकरीत्या, सोप्या आणि ओघवत्या शैलीत मांडले आहे वाचकांना हे चरित्र आवडले. ...Read more

Write Your Own Review
  • Default typing language is Marathi. To type in English press Ctrl+G key combination
Submit Review
PLEASE SEND YOUR AUDIO REVIEW ON editorial@mehtapublishinghouse.com

Related Books

People Who Bought This Item Also Bought

Latest Reviews

NADIMUKH
NADIMUKH by PERUMAL MURUGAN Rating Star
गार्गी म्हात्रे

पेरुमाल मुरुगन ह्या तामिळ लेखकाच " नदीमुख" हे अनुवादित पुस्तक वाचले. मराठी मध्ये दाक्षिणात्य भाषां मधल्या तामिळ भाषेच्या उत्तम साहित्याची वाचन संधी या पुस्तकाच्या निमित्ताने मिळाली. साठच्या दशकात जन्मलेल्या पिढीला वेगाने ,खर तर अती वेगाने बदलत जाणाऱ्ा तंत्रज्ञान व तरुण पिढीची मानसिकता यांचे सुंदर चित्रण या कादंबरी मध्ये करण्यात आले आहे. माणूस किंवा असुर पालक असला की मुलांच्या भविष्याची चिंता त्यामधून उद्भवणारा संघर्ष साध्या सोप्या पण प्रवाही भाषेमधून आपल्या समोर उभा राहातो. कुमारासुराच्या एकसुरु झापडे लावून घेतलेल्या आयुष्यात `नदीमुख` दर्शना नंतर झालेली तगमग व बदल यांचे खूप सुंदर वर्णन शेवटी आलेल आहे. डॉ. मानसी जयंत केळकर यांनी अतिशय प्रवाही भाषेत व उत्कृष्ट समर्पक शब्दात पुस्तक अनुवादित केल्यामुळे कांदबरीची मजा घेता येते. मराठी व्यतिरिक्त अन्य भाषेतील साहित्य वाचनाला उपलब्ध करुन दिल्या बद्दल मेहता पब्लिशिंग हाऊस व डॉ मानसी केळकर यांचे आभार ! ...Read more

KHULBHAR DUDHACHI KAHANI
KHULBHAR DUDHACHI KAHANI by SUNANDA AMRAPURKAR Rating Star
साधना साप्ताहिक ३ ऑगस्ट २०२४ ... अशोक राणे

सुनंदा अमरापूरकर यांनी त्यांचं `खुलभर दुधाची कहाणी` हे आत्मकथन पाठवलं तेव्हा `आता हे वाचायचं केव्हा` असा प्रश्न सर्वप्रथम मनाशी आला. देणेकरी दाराशी ठाण मांडून बसावेत तशी अनेक पुस्तकं, कोणी कोणी पाठवलेल्या त्यांच्या फिल्म्स आणि माझे सतराशे साठ व्याप सोर असताना कसा वेळ काढायचा? माझं सबंध आयुष्य सिनेमा, तो आकाराला आणणारे दिग्दर्शक, कलावंत, तंत्रज्ञ, त्यांच्या निर्मितीमागच्या प्रेरणा आणि त्यांच्यातला माणूस याचा शोध घेण्यात गेलं. एका गोष्टीचं कुतूहल होतं आणि ते म्हणजे या सर्वांच्या पलीकडे असलेलं, परंतु क्वचितच कळलेलं असं त्यांच्या कुटुंबातल्याच व्यक्तीने वर्णिलेलं अमरापूरकरांचं चरित्र ! सगळी व्यवधानं बाजूला ठेवून सुनंदा अमरापूरकरांचं आत्मकथन वाचायला हे कुतूहल पुरलं. मनोगतातलं पहिलंच वाक्य आहे... `मी या आठवणी का लिहिल्या ?` ...आणि मला चट्‌कन थोर अभिजात अभिनेत्री इंग्रीड बर्गमन हिचं `माय स्टोरी` आठवलं. तिनेही अशीच सुरुवात केलीय. तिची मुलं म्हणाली, `तुझ्या आयुष्याविषयी कुणी तरी तिखटमीठ लावून काहीबाही लिहील, त्याआधी तूच सारं खरं मोकळेपणानं सांगून टाक. तिने जाडजूड ग्रंथात अभिनेत्री म्हणून तिचा सारा प्रवास कसलाही आडपडदा न ठेवता सविस्तर सांगितला. सुनंदाताईंचं पुस्तक आणि त्यातलं हे पहिलं वाक्य वाचताना मला हे का आठवावं? त्यांची पहिली ओळख म्हणजे नाट्य-चित्रसृष्टीतला एक मोठा अभिनेता, दिग्दर्शक सदाशिव अमरापूरकर यांच्या पत्नी आणि अलीकडचा परिचय म्हणजे एक उत्तम अनुवादकर्त्या. तर आता त्या आपल्या प्रसिद्ध नवऱ्याविषयी काय आणि कसं सांगतात, त्याचबरोबर त्यांचं वैवाहिक सहजीवन, एकूणच त्यांचं कौटुंबिक जीवन कसं उलगडून दाखवतात याचं कुतूहल होतं. मुख्य म्हणजे त्यांची मध्यमवर्गीय पार्श्वभूमी आणि सदाशिव अमरापूरकरांना मुंबईत स्थैर्य लाभेपर्यंत नगरसारख्या छोटया शहरातला त्यांचा वावर यातून पुढला सारा अचंबित करणारा प्रवास त्या का मांडतात याचीही उत्सुकता मनात होतीच, अमरापूरकर कुटुंबाचा प्रवास हा केवळ नगर ते मुंबई नव्हता. एखाद्या नवख्या नटाने रंगमंचाच्या अंधाऱ्या अवकाशात प्रवेश करावा आणि अचानक त्याच्यावर सर्व अंगांनी प्रखर प्रकाशझोत यावा, त्याचे डोळे इतके दिपून जावेत की त्याला ते नीट उघडून सभोवताल पाहता येऊ नये असाच काहीसा अनुभव या कुटुंबाने घेतला आहे. प्रायोगिक वे व्यावसायिक रंगभूमी हे स्थित्यंतर तसं फार तर कनिष्ठ ते उच्च मध्यमवर्गीय याच काहीशा परिचित अवकाशातलं; परंतु हिंदी सिनेमातली प्रसिद्धी तर भिरभिरावून टाकणारी. ते अंगावर घेत, वागवत या कुटुंबाने कशी वाटचाल केली हे जाणून घेण्याची उत्सुकता होती. एवढी प्रचंड प्रसिद्धी आणि वलय लाभूनही अमरापूरकर कधी फिल्मी झाले नाहीत हे वाटतं तितके सोपे नाही. `खुलभर दुधाची कहाणी यातून ते उलगडणार होते... वाचायला सुरुवात केल्यावर ते खूप तपशीलवार आणि पसरटही वाटलं. पण वाचत गेलो तसतसं लक्षात आलं की, सुनंदाताईंनी चितारलेला परिसर तप‌शिलातल्या काही फरकाने आपलाही आहे. आपणच प्रत्यक्ष जगलेले, पाहिलेल वाचतो आहोत. साठ-सत्तर वर्षांपूर्वीच्या आमच्या शाळकरी वयापासून वाचलेल्या साहित्यातून हेच सर्व पाहत आलोय. आपल्या मुलांच्या आणि नातवंडाच्या पिढीला तर हा काळ अवकाश सर्वस्वी अपरिचित. हे त्यांच्यासाठीही आहे. आजच्या नव्या पिढीला 2000 चा चित्रपट जुना वाटतो, तेव्हा त्याआधीच्या त्यांच्या आजोबा, पणजोबा, खापर पणजोबा यांच्या सिनेमाशी आपण जसा त्यांचा परिचय करून देतो तसंच आहे हे. शिवाय या कथनाच्या नायिकेने पुढे अपरिहार्य असं जे वळण गाठलं आहे, त्यासाठी हे आवश्यकच आहे. संथ लयीत सुरू झालेलं आणि काहीसं रेंगाळल्यासारखं वाटणारं गाणं उत्तरोत्तर हलक्याशा द्रुत लयीत समेवर यावं असं हे आत्मकथन आहे. तरीही पूर्वार्धावर थोडे अधिक संपादकीय संस्कार झाले असते, तर आवश्यक असणाऱ्या संथ लयीला रेंगाळावं लागलं नसतं. `प्रत्येक यशस्वी पुरुषामागे एक स्त्री असते` या प्रसिद्ध उक्तीच्या पलीकडे इथे काहीतरी आहे. ही नायिका इथे केवळ एवढ्याच भूमिकेत नाही. ही भूमिका पार पाडताना तिने सर्व प्रकारे गांगरवून टाकणाऱ्या परिस्थितीतही स्वतःला जपलं, स्वतःमधल्या गुणांना जमेल तसं आणि तेवढं खतपाणी घालत जोपासलं आणि आपली म्हणून एक ओळख निर्माण केली. ज्या संपूर्णतः अकल्पित, अनपेक्षित जबाबदाऱ्या येऊन पडल्या, त्या लीलया पार पाडत तिने आपलं व्यक्तिमत्त्व जपलं. `मीच एकटीने सारं पहायचं` असा सतत तक्रारखोर धोशा लावत एखादी कर्कशा झाली असती; परंतु सुनंदाताईंचं तसं झालं नाही. म्हणून पुस्तक वाचून झाल्यावर फोनवर मी त्यांना एवढंच म्हणालो, `माउली, कुठून गं इतकी ऊर्जा आणलीस?` 1950 चं दशक, त्याआधीचा आणि नंतरचाही काळ तसा गरिबीचा आहे. समाजाच्या सर्व थरांत अभावग्रस्तता आहे. कसला अभाव आहे याचीही त्या काळ अवकाशाला जाण नाही. आहे ते गोड मानून घेत जगण्याचा हा काळ. या सामाजिक स्तराखाली असाहाय्यपणे जगणारा एक वर्ग आहे. त्याचीही वास्तपुस्त करण्याची गरज या वातावरणात आहे. परंतु सर्वांत महत्वाची गोष्ट म्हणजे संस्कारक्षम घडण्याची, घडविण्याची, अभावग्रस्तता तिथे महत्त्वाची भूमिका बजावते. आपल्या या नायिकेला हे पर्यावरण लाभलं आहे. त्यांचे वडील मुलं लहान असतानाच गेले. नंतर घरही गेलं आणि मुलांना घेऊन आईला देवळात राहावं लागलं. आहे त्या परिस्थितीतून वाट काढावी या धारणेत सभोवतालच्या सुसंस्कृत वातावरणाचाही मोठा आधार होता. ते सारं मुळातून वाचण्यासारखं आहे. यात गरिबीतले दिवस, हलाखी, अभावग्रस्तता यांपेक्षा हे संस्कार सर्वांत महत्त्वाचे आहेत हे सहजपणे अधोरेखित केलेले आहे. वर ज्या ऊर्जेचा उल्लेख केलाय ती इथूनच सुनंदाताईंना मिळाली आणि म्हणूनच यशस्वी नवन्याच्या पाठीशी उभ्या राहताना त्या स्वतः सर्वप्रकारे यशस्वी ठरल्या आहेत. त्यांच्या आणि अमरापूरकरांच्या कथेला कुठून कुठे नेऊन ठेवणारं वळण शाळा-कॉलेजच्या वयातच आलं. नाटक ! अमरापूरकर म्हणजे नाटक आणि नाटक म्हणजे अमरापूरकर असं हे रसायन होतं. सुनंदाताईही नगरच्या त्या छोट्या नाट्यअवकाशात मनापासून वावरत होत्या. सोबत, साथ होती अमरापूरकरांची. परंतु हा माणूस स्वतःमधल्या रंगकर्मीत इतका खोलवर बुडालेला होता की, जिच्या तो प्रेमात पडलाय; तिलाही नाटकाची आवड आहे; नोंद घेण्याजोगे कलागुण आहेत, तिच्यातला कलावंत घडविण्यात मात्र त्याने रस दाखविला नाही. इतकंच नाही तर पुढे मुंबईत यश मिळविल्यानंतर, बऱ्यापैकी स्थिरस्थावर झाल्यानंतरही सुनंदाताईंनी `यशस्वी पुरुषामागे...` ची सर्व प्रकारची भूमिका यशस्वीपणे पार पाडल्यानंतर जेव्हा ऑफिसच्या नाटकात काम करायचं ठरवलं, तेव्हा यांनी त्यास ठाम नकार दिला. इथे पुस्तकातला एक प्रसंग आठवतो. नगरमध्ये नाटकाची तालीम चालली होती. अमरापूरकर खूप सिगरेट्स ओढतात म्हणून पाकीट लपवून ठेवण्यात आलं होतं. पण जसजशी तलफ अनावर होत गेली, तसतसे ते अस्वस्थ होत गेले. नाटकावरून त्यांचं लक्ष उडत चाललं होत. तेव्हा सुनंदाताईनी आपल्या पर्समध्ये लपवून ठेवलेल्या पाकिटातून दोन सिगरेट्स आणून दिल्या. हीच लग्ना आधीची प्रेयसी नंतर पत्नी, गृहिणीच्या भूमिकेतही त्याला असंच सांभाळते. अमरापूरकरांची नाट्यवेडापायी अडलेली त्यांची पदवी या पद‌वीधारक मुलीशी लग्न ठरल्यानंतर ते पूर्ण करतात. इथे लग्न पार पडतं आणि हे भाऊ म्हणतात, `मला पुण्यात राहून एम.ए. करायच आहे. ही बाई हो ला हो करते. नववधू म्हणून तक्रार करत नाही. शिक्षण पूर्ण करून नोकरी करणारी ही मुलगी नोकरीधंदा न करणाऱ्या मुलाशी लग्न करते. तो काळ आणि लहान गाव हे लक्षात घेतलं, तर कदाचित कल्पना येईल की किती अवघड होतं ते. यांचं भांडवल काय तर पिढीजात वाडा आणि व्यवसाय. बरं त्या व्यवसायात तरी सहभाग तर तोही नाही. दिवसरात्र एकच ध्यास. एकच नाद... नाटक पुढे मिळणारे अमाप यश आणि वैभव यांची काही अंशी तरी शक्यता आणवली असेल, तर तसंही काही नव्हतं. आपलं मानलं आणि निभावलं. असेल तर एक विचार मनाशी असेल आधार द्यायला, याची कलानिष्ठा सोळा आपणे सच ! तिथे अन्य गोष्टीला थारा नाही. ते मात्र खरंच होतं. अमरापूरकरांमधला अस्वस्थ रंगकर्मी त्यांना कायमचा मुंबईत घेऊन आला आणि मग सर्वाच्या वाट्याला येतो तसा स्ट्रगल करत ते आधी व्यावसायिक रंगभूमीवर अभिनेता, दिग्दर्शक म्हणून यशस्वी होता होता अनपेक्षितपणे सिनेमात जाऊन पोहोचले आणि `अर्धसत्य` नंतर रेस्ट इज द हिस्टरी असा पुढला प्रवास घडला. या आत्मकथनात तो तपशीलवार वाचायला मिळेलच. परंतु त्यात महत्त्वाचं आहे ते भाड्याच्या घरात पितळी स्टोव्ह आणून मुंबईतल्या संसाराला केलेली सुरुवात ते नंतर ऑडीसारख्या महागड्या परदेशी गाड्यांपर्यंत झालेला प्रवास... आणि त्याहीपेक्षा हे घबाड सहजपणे घेणं, हाताळणं, स्वतः सुनंदाताईंनी, अमरापूरकरांनी आणि त्यांच्या तीन मुलींनीही. एकीकडे हे वैभव आणि दुसरीकडे मध्यमवर्गीय साध्या राहणीचे संस्कार ! दस्तुरखुद्द अमरापूरकर तसेच होते, परंतु त्यांच्या प्रचंड बिझी शेड्यूलमध्ये घरच्या आघाडीवर निगुतीने सांभाळलं, निभावून नेलं ते सुनंदाताईंनी. बरं हे करता करता आपली नोकरीही सांभाळली. मुलींची शाळा- कॉलेज, त्यांची जडणघडण, इतर साऱ्या सांसारिक बाबी, अमरापूरकरांच्या वाढत्या उत्पन्नाचं व्यवस्थापन, त्यासाठी नेमावयाचा चार्टर्ड अकाउंटंट वगैरे. आणि हे सारं करताना जे जग कालपरवापर्यंत आपल्यापासून दूर होतं तिथे सहज शिरकाव करण्याची, तिथल्या स्टार मंडळींमध्ये बावरण्याची संधी असताना ते स्वतःहून दूर ठेवणं, आपल्या मुलींनाही त्याचं आकर्षण वाटणार नाही याची काळजी घेणं हे अवघड काम या माउलीने सहज केलंय. अशीच कमाल त्यांनी केली ती त्यांच्या आई, सासू- सासरे आणि अमरापूरकरांच्या घरातच असलेल्या आत्याबाई ताई यांच्या व्यक्तिरेखा, त्यांच्याशी असलेलं नातं आणि रोजचा संबंध यांविषयी लिहिताना. त्यातून त्या वेळचा काळ अवकाश आणि बदलता कौटुंबिक सामाजिक - पोतही सहजपणे दिसून येतो. सासरे म्हणजे घरातला अखेरचा शब्द हे मनाशी कायम मानलेलं. स्वीकारलेलं. परंतु एक वेळ अशी येते की, मागल्या पिढीतलं कुणी दुखावलं तरी त्याची क्षिती न बाळगता, नव्या पिढीला आपली वाट काढावी लागते. कारण तिच्या काळ - अवकाशाचा तो रेटा आहे. तो मागल्या पिढीला कळणे शक्य नाही. स्वतःचा विचार करण्याची ही प्रेरणा खऱ्या अर्थाने मार्गदर्शक ठरते. आणखी एक नोंद घेण्याजोगी गोष्ट म्हणजे, स्वतंत्रपणे स्वतःचं आयुष्य घडवणारी तरुण मुलगी कट्टर पुरुषसत्ताक सासरी जाते, तेव्हा तो विरोधाभास पेलणं किती अवघड असतं याचंही उदाहरण इथे प्रस्तुत होतं. या दरम्यान वेगळा विचार करणारा, सर्वांना समजून घेणारा संवेदनशील नवराही मधूनच नवरेपणा गाजवतो, पण अशा वेळी `आम्ही यांच्यासाठी एवढं करतो ,पण आमच्याबद्दल काही वाटत नाही` असा तक्रारखोर विचार दूर सारत आपलं काम करत राहणं यासाठी साधनाच लागली असेल. `स्वतःची समजूत घातली यापेक्षा `परिस्थिती नीट समजून घेतली` हा मा हा मार्ग पत्करला की सोपं होतं. मन शांत होतं. कडवटपणा तर कणभर राहात नाही. सर्जनशीलता आणि मनाचा प्रसन्नपणा ताजा टवटवीत राहतो. आणि मग आपल्याला जे करावंस वाटते ते करता येतं. त्याचं व्यवस्थापन सुचतं, जस सुनंदाताईंना त्यांच्या अनुवादाच्या कामाच्या नियोजनात सुचलं. घर आणि एकूणच कुटुंबाचे सर्व करताना त्यांना त्यांच्या लेखनासाठी वेळच काढता येईना, तेव्हा पहाटे लवकर उठून त्यांनी निवांत दोन तास काढले आणि आपलं काम केलं. एवढंच नव्हे तर कॉलेज, अभ्यास हे चाळीसेक वर्षे मागे पडल्यानंतर पुन्हा त्या मुंबई विद्यापीठात हजर झाल्या आणि मायथोलॉजीवरच्या एक वर्षाच्या घनघोर अभ्यासक्रमात स्वतःला झोकून दिलं आणि त्यात उत्तम गुण मिळवून पासही झाल्या. वयाच्या या टप्प्यावर घरगुती जबाबदाऱ्यांत, लेकींच्या बाळंतपणाचीही एकीचं तिकडे अमेरिकेत भर पडली. आरंभी मी म्हटले तस `कुठून आणते ही ऊर्जा ही माउली...!` असं करता करता आता कुठे स्वतः साठी वेळ मिळतोय असं वाटेवाटेपर्यंत अमरापूरकरांचं शेवट गाठणारं आजारपण सुरू होतं. आता पुन्हा नव्याने सारं नियोजन, आता दिवसाचा प्रत्येक क्षण त्यांची सेवा करण्यासाठी आणि त्यांच्यासोबत राहण्यासाठी. अमरापूरकरांची कामं कमी होत चालली होती. जिथून आयुष्याची सुरुवात केली, तिथे जाऊन तिथल्या घरात दोघांनी पुढली वर्ष काढायची असं ठरवता ठरवता तोच सारा वेळ मुंबईत हॉस्पिटलमध्ये काढावा लागला. नगरला पोहोचला तो अमरापूरकरांचा निष्प्राण देह... `खुलभर दुधाची कहाणी` ही एका समजदार आणि कर्तृत्ववान स्त्रीची कहाणी आहे. त्या कहाणीतून मला जाणवलेलं तिचं व्यक्तिमत्त्व अतिशय महत्त्वाचं आणि मोलाचं आहे. सुनंदा अमरापूरकर यांना सलाम! ...Read more