* Front & back cover images are for illustration purposes only and the price of book is sold separately.
  • Availability : Available
  • ISBN : 9788177666090
  • Edition : 5
  • Publishing Year : JANUARY 1985
  • Weight : 175.00 gms
  • Pages : 176
  • Language : MARATHI
  • Category : FICTION
  • Available in Combos :ANAND YADAV COMBO SET-33 BOOKS
Quantity
Buying Options:
  • Ebooks:
  • Print Books:
MAULI` IS A NOVEL NOVEL, THE CAT BEING ITS CENTRAL CHARACTER. IT IS THE AUTHOR`S PET. SLOWLY, ALONG WITH THE AUTHOR ALL HIS FAMILY MEMBERS, FRIENDS, RELATIVES, AND THE KINDRED OF THE CAT INCLUDING A CRUEL BLACK HE CAT, JOIN IN TO FORM A UNIT. THE NOVEL TAKES A PECULIAR MODE, THE WEFTS AND WARPS ARE WOVEN TIGHTLY FORMING A BEAUTIFUL WEAVING PATTERN. READERS WILL BE ASTONISHED WITH YADAV`S OBSERVATION SKILLS. HIS LONGING FOR KEEN OBSERVATION OPENS UP AN ENTIRE NEW UNIVERSE FOR HIM. HE TRIES TO EXPLORE IT AS FAR AS POSSIBLE, YET NOT FORGETTING HIS SENSES WHICH ARE ALWAYS WIDE AWAKE. WITH HIS IMMENSE WRITING SKILLS HE TAKES THE READERS TO THE ABORIGIN OF THE NATURE, WHICH IS BASED ON THE FOUNDATION OF SELFDEFENSE AND CONTINUING THE LINEAGE. THE READER UNKNOWINGLY TURNS TO THE PATH OF PRIMITIVE FOUNDATION OBSERVING THE ONLY TRUE RELATION BETWEEN A MALE AND A FEMALE, WHO THEMSELVES ARE DEPENDENT ON GENESIS AND THE RHYTHM. THIS CAT NO MORE REMAINS A MERE CAT. SHE TAKES THE FORM OF AADIMAYA`, SHE PRESENTS THE DIVINE FORM OF SELFBIRTH. MAULI` THUS TAKES A FORM OF THE CONTEMPLATION OF LIFE. THIS NOVEL IS VERY UNIQUE; I THINK IT MIGHT BE THE FIRST OF ITS TYPE, TOUCHING SIMULTANEOUSLY YET GENTLY THE DIFFERENT ASPECTS OF PHILOSOPHY, TRADITIONS, FOLK TALES AND THE ORTHODOX SETTING OF THE TYPICAL INDIAN MENTALITY. PROF. ARVIND VAMAN KULKARNI.
।। माऊली ।। ‘माऊली’ ही अगदीच वेगळी कादंबरी. तिची नायिका आहे एक मांजरी; लेखकाने माया लावलेली. या मायेच्या पसायात लेखकाचे कुटुंबीय, स्नेहीसोबती आणि त्या क्रूर काळ्या बोक्यासह मांजरीचा गोतावळाही समाविष्ट होतो आणि कादंबरीची वीण एक वेगळं रंगरूप घेऊ लागते. यादवांचे निरीक्षण वाचकाला स्तिमित करील असे आहे. हे निरीक्षणच त्यांना एक रस्ता सापडवून देते. स्वत:चे भान शाबूत ठेवून यादव हळूहळू मार्जारविश्वाचा शोध घेऊ लागतात. साधा वाटेल अशा तपशिलाची पेरणी करीत या शोधवाटेने लेखक स्वरक्षण आणि स्ववंशवर्धन या दोन मजबूत पख्यांवर विसावलेल्या निसर्गसिद्ध आदिम प्रेरणेशी वाचकाला नेऊन भिडवतो तेव्हा वाचक पछाडल्यागत होतो. उत्पत्ती, स्थिती आणि लय यांच्याच फक्त अंकित असलेले एक थेट असे नरमादीच्या नात्याचे अस्तित्व न्याहाळताना आदिनिरणाच्या वाटेकडे वळतो. मग मांजरी ही मांजरी राहत नाही; तिथे साकारत जाते आदिमायेचेत्या जगन्माऊलीचे आत्मजन्मा नि आत्मभोगी असे कृतार्थ रुपडे. चिंतनगर्भ जीवनेच्छेचा कलारूप आविष्कार म्हणजे ‘माऊली.’ दार्शनिक तत्त्वज्ञान, लोकसाहित्यपरंपरा, सनातन भारतीय समाजमन यांचा हळुवार आणि तलम स्पर्श झालेली मराठी भाषेतील ही पहिलीच साहित्यकृती असावी, इतकी ती वेगळी आहे. – प्रा. अरविंद वामन कुलकर्णी
* कालीमाता साहित्य पुरस्कार १९८६ * परिमल लेखन पुरस्कार १९८६
Video not available
No Records Found
No Records Found
Keywords
#झोंबी #(महाराष्ट्र राज्य शासन पुरस्कार १९८८-८९) #(महाराष्ट्र राज्य शासन पुरस्कार १९८८-८९) #(दि फेडरेशन ऑफ इंडियन पब्लिशर्स -उत्कृष्ट ग्रंथनिर्मिती पुरस्कार १९८९) #(मारवाडी संमेलन पुरस्कार १९९०) # (साहित्य अकादमी पुरस्कार १९९०) #(प्रवरानगर - विखेपाटील पुरस्कार १९९१) #(संजीवनी साहित्य पुरस्कार, कोपरगाव १९९४) # नांगरणी # (रोहमारे ग्रामीण पुरस्कार १९९०) #घरभिंती #काचवेल #माऊली # (कालीमाता साहित्य पुरस्कार १९८६ #परिमल लेखन पुरस्कार १९८६ # नटरंग #(महाराष्ट्र राज्य पुरस्कार १९८२) # गोतावळा # शेवटची लढाई #(राज्य पुरस्कार २००१-०२) #भूमिकन्या #झाडवाटा # उगवती मने #(राज्य पुरस्कार २००२-०३) # आदिताल # डवरणी #माळावरची मैना # घरजावई #खळाळ #उखडलेली झाडं #सैनिक हो, तुमच्यासाठी... #मळ्याची माती #मायलेकरं #साहित्यिकाचा गाव #मातीखालची माती #स्पर्शकमळे #पाणभवरे #साहित्यिक जडण-घडण # ग्रामसंस्कृती #(रा. ना. सबनीस वाङ्मयपुरस्कार २००२) # मराठी लघुनिबंधाचा इतिहास #साहित्याची निर्मिती प्रक्रिया #ग्रामीणता : साहित्य आणि वास्तव आत्मचरित्र मीमांसा #"ग्रामीण साहित्य : स्वरूप व समस्या #(राज्य पुरस्कार १९८३) # मराठी साहित्य - समाज आणि संस्कृती #१९६० नंतरची सामाजिक स्थिती आणिसाहित्यातील नवे प्रवाह # डॉ. आनंद यादव - एक साहित्यिक प्रवास #ZOMBI #NANGARNI #GHARBHINTI #KACHVEL #MAULI #NATRANG #GOTAVALA #SHEVATCHI LADHAI #BHUMIKANYA #ZADVATA #UGVATI MANE #AADITAL #DAVARNI #MALAVARCHI MAINA #GHARJAWAI #KHALAL #UKHADLELI ZADE #SAINIK HO TUMACHYASATHI #MALYACHI MATI #MAI LEKARA #SAHITYIKACHA GAON #MATIKHALCHI MATI #SPARSHKAMALE #PANBHAVARE #SAHITYIK JADAN-GHADAN #GRAMSANSKRUTI #MARATHI LAGHUNIBANDHACHA ITIHAS #SAHITYACHI NIRMITI PRAKRIYA #GRAMINTA SAHITYA ANI VASTAV #AATMACHARITRA MIMANSA #GRAMIN SAHITYA : SWARUP ANI SAMASYA #1960 NANTARCHI SAMAJIK STHITI ANI SAHITYATEEL NAVE PRAVAH #DR. ANAND YADAV EK SAHITYIK PRAVAS
Customer Reviews
  • Rating StarDainik Kesari 25-5-1985

    आनंद यादव यांची प्रयोगशीलता… ‘गोतावळा’ आणि ‘नटरंग’ या दोन कादंबऱ्यांच्या पार्श्वभूमीवर येणाऱ्या ‘माऊली’ या डॉ. आनंद यादव यांच्या कादंबरीबाबत सुजाण वाचकांच्या स्वाभाविकपणे अपेक्षा आहेत. या अपेक्षांना ‘माऊली’ पुरी पडते का हे पाहायचे आहे. ग्रामीण साहि्यिक आणि ग्रामीण साहित्यविषयक चळवळीचे अध्वर्यू म्हणून आज मराठी सारस्वतामध्ये डॉ. यादव ओळखले जातात. ‘माऊली’ चे लेखन करताना यादवांनी आपली ही प्रतिमा स्वत:च दूर ठेवली आहे, हे महत्वाचे आहे. मुख्य म्हणजे यादव हे प्रयोगजीवी कलावंत नव्हेत, परंतु ‘माऊली’ चे लेखन यादव यांनी अगदी ठरवून एक प्रयोग म्हणून केलेले आहे. या प्रयोगाचाच एक भाग म्हणून डॉ. यादव यांनी या कादंबरीच्या लेखनासाठी दैनंदिनी लेखनाचा प्रकार (डायरी फॉर्म) निवडला आहे. असा लेखनप्रकार निवडल्याने यादवांना या कादंबरीच्या निवेदनपद्धतीत भरपूर स्वातंत्र्य घेता आलेले आहे. यादव जो प्रयोग करु पाहतात त्याकरिता या मनःपूत स्वातंत्र्याची आवश्यकता होतीच. तरीही एका गोष्टीचा निर्देश येथेच करायला हवा. ही कादंबरी केवळ दैनंदिनीच्या स्वरुपात - आकारात नाही. तिला आरंभी एक आणि अखेरीस एक अशा दोन कथांची जोडणी आहे. या दोन कथांच्या मध्ये यादवांनी आपल्या दैनंदिनीतून उलगडत जाणारी एक मांजर - कुटुंबाची कथा ठेवली आहे. या तीन कथांची मिळून एक बृहद्कथा तयार होते. या बृहद्कथेचे सार कादंबरीच्या अखेरीस येणाऱ्या मार्जार - सूक्तामध्ये आपणास गवसते. अशा रीतीने संपूर्ण कादंबरीची रचना ही जाणीवपूर्वक एक प्रयोग म्हणूनच केलेली आहे. याच प्रयोगशीलतेचे रुप आणखी एक बाबतीत पाहण्यास सापडते. ती म्हणजे कादंबरीतील निवेदक किंवा कादंबरीतील ‘मी’. या कादंबरीत ‘मी’ नसून स्वत: डॉ. आनंद यादव हेच वावरच आहेत. नुसते स्वतः वावरत आहेत असे नव्हे तर त्यांची पत्नी स्मिता, लेक स्वाती यांच्यासह, त्यांच्या घरादारासह, त्यांच्या आप्तस्नेह्यांसह (उदाहणार्थ, शान्ता शेळके, प्रा. कमलाकर दीक्षित), त्यांच्या वसाहतीसह यादव या कादंबरीत वावरत आहेत. अशा रीतीने यादव यांनी कादंबरीत आजवर येणाऱ्या ‘मी’ च्या रुपाला आणखी एक नवेच परिणाम दिले आहे. ‘माऊली’ ही प्रथम पातळीवर एक मांजर - कुटुंब - कथा आहे. एक मांजरी आणि तिची बाळ्या, पवळ्या आणि ढवळ्या ही तीन पिल्ले यांच्या ‘जीवनार्थ कलहा’ ची ही कहाणी आहे. परंतु ‘माऊली’ ही केवळ प्राणिकथा नाही. मांजराचे जीवनविशेष जाणून घेण्याचे आपले - वाचकांचे कुतूहल शमविणे एवढेच ‘माऊली’ चे मर्यादित ध्येय नाही. जीवनविषयक कुतूहल जागृत करणे आणि शमविणे एवढेच कुठल्याही चांगल्या कादंबरीचे ध्येय नसते, हेही येथे लक्षात घ्यावे. मानवी जीवनाच्या अस्तित्वाचा शोध हेच कादंबरी या वाङमयप्रकाराचे ध्येय असते. म्हणूनच ‘नॉव्हेल्स डू नॉट प्रेझेंट अ डॉक्युमेंटरी पिक्चर ऑफ लाइफ’ यासारखी विधाने केली जातात. हेही येथे मुद्दाम लक्षात घ्यायला हवे. असे जरी असले तरी ही कादंबरी वाचताना एक गोष्ट आपणास जाणवते ती म्हणजे मांजर हे तसे माणसाला अतिपरिचित असून आपणास मांजराबद्दल , त्यांच्या जीवनक्रमाबद्दल फारच थोडी माहिती आहे. मांजर या अतिपरिचित प्राण्याबद्दल आपले अज्ञानच अधिक आहे. (हाही पुन्हा आपल्या संकुचित जीवनाच्या आकलनाचाच एक भाग म्हणायचा.) याचे कारण यादव हे मांजराबरोबर राहात-वावरत आहेत, अशी या कादंबरीची रचना आहे, त्यामुळे यादवांना जे दिसले, ते आपणास दिसले नाही, याचे आपणास आश्चर्य वाटत राहते. पण हे आश्चर्य वाटत राहणे हे काही या कादंबरीचे मूळ सूत्र नाही, त्यामुळे आपण या आश्चर्यात गुंतून पडत नाही. लेखक डॉ. यादव यांचा तसा हेतु नाही. उलटपक्षी निसर्गाने बहाल केलेले कोरे जीवन, सनातन जीवन आजच्या माणसाने गमावले आहे, असे कांही केंद्रवर्ती सूत्र या कादंबरीमागे असावे असे सतत जाणवत राहते. कारण डॉ. यादव मांजराच्या जीवनातील सनातनत्वाचा, आदिमतेचा सूर संपूर्ण कादंबरीभर लावून आहेत. ‘‘निसर्गाने आरंभावस्थेत जशी घडी घालून दिली तसंच’’ जीवन मांजर आजही- सृष्टीच्या अत्यंत उत्क्रांत अवस्थेत जगत आहे, हे यादव पुन्हा-पुन्हा दिग्दर्शित करतात. ‘‘जगाच्या आरंभी मूळ मांजर जसं होतं तसंच आजचंही मांजर आहे. एक सनातन न बदलणारं, शाश्वत प्रकृतीचं सत्य...’’ याउलट माणसाने मात्र संस्कृतीच्या भट्टीत घालून आपले मूळचे जीवन विकृत, विसविशीत करून टाकले आहे; माणसाने आपल्या मूळ जीवनाचे कोरेपण पार हरवून टाकले आहे; संस्कृती, संस्कार, शिष्टसंकेत इत्यादींच्या स्वीकारातून माणसाने आपल्या जीवनासाठी निसर्गत: नसलेले म्हणजेच कृत्रिम नियम, कृत्रिम नातीगोती स्वीकारलेली आहेत; यामध्ये मानवी जीवनाची काही प्रमाणात शोकान्तिका झालेली आहे, असे काही सूत्र डॉ. यादव ‘माऊली’ मधून मांडू पाहात आहेत. खरं जीवन ‘माऊली’ पणात आहे, आदिमता ही माऊलीमय आहे. माऊलीपण हेच एक शाश्वत, सनातन नाते आहे. इतर नाती ही अनैसर्गिक, कृत्रिम आहेत, त्यामुळे मानवी संस्कृतीने माऊलीपण, मातृत्व नाकारु नये, त्याचा तिरस्कार वा निषेध करु नये असेही सूत्र या कादंबरीतून गवसते. ...Read more

Write Your Own Review
  • Default typing language is Marathi. To type in English press Ctrl+G key combination
Submit Review
PLEASE SEND YOUR AUDIO REVIEW ON editorial@mehtapublishinghouse.com

Related Books

People Who Bought This Item Also Bought

Latest Reviews

NAGZIRA
NAGZIRA by VYANKATESH MADGULKAR Rating Star
कृष्णा DIWATE

आजच्या पुस्तकाचा विषय माझ्या आवडीचा - जंगलाचा... *जंगल - काय असतं ?* म्हटलं तर फक्त झाडे, नदी-नाले, प्राणी पक्षी यांनी भरलेला जमिनीचा एक तुकडा .... की वन-देवता? की पशु-पक्ष्यांचं घर? की जीवनचक्रातील अति-महत्वाचा घटक? की आपल्यातल्या दांभिकपणाला - दिखव्याला - व्यवहाराला गाळून टाकणारं आणि आपल्यालाही त्याच्यासारखाच सर्वसमावेशक, निर्मळ बनवणारं आणि आपल्यातल्या originality ला बाहेर आणणारं, असं एक अजब रसायन? *जंगल भटक्यांना विचारा एकदा... बोलतानाच त्यांच्या चेहऱ्यावर आणि डोळ्यात जी चमक दिसेल ना, त्यातून फार वेळ वाट न बघता सरळ जंगल गाठण्याची इच्छा न होईल तरच नवल!* आमचा एक मित्र- ज्याने असंच जंगलांचं वेड लावलं आणि अजून एक भटकी मैत्रीण - जिने त्या वेडात भरच घातली..... आणि असे अजून अनेक भटके निसर्गप्रेमी ... आणि मुळातूनच निसर्गाची ओढ , या सर्व गोष्टी माझ्या जंगल -प्रेमासाठी कारणीभूत ठरल्या. *आणि मग अरण्यऋषी श्री. मारुती चितमपल्ली, शंकर पाटील (कथा), डॉ. सलीम अली, जिम कॉर्बेट, व्यंकटेश माडगूळकर इत्यादींनी या निसर्गदेवतेकडे बघण्याची एक वेगळी दृष्टी दिली. त्या सर्वांनाच आजचा हा पुस्तक-परिचय सादर अर्पण!!* कथांसाठी प्रसिद्ध असणाऱ्या लेखकाने हे नागझिरा पुस्तक का बरे लिहिले असावे? मनोगतात ते स्वतः म्हणतात - *"महाराष्ट्रातील एखाद्या आडबाजूच्या जंगलात जाऊन महिना दोन महिने राहावे, प्राणी जीवन, पक्षी जीवन, झाडेझुडे पाहत मनमुराद भटकावे आणि या अनुभवाला शब्दरूप द्यावे हा विचार गेली काही वर्षे माझ्या मनात घोळत होता. काही परदेशी प्राणी शास्त्रज्ञांनी असा उद्योग करून लिहिलेली उत्तम पुस्तके माझ्या वाचण्यात आल्यापासून ही इच्छा फारच बळवली. मी इथे तिथे प्रयत्न करून पाहिले आणि निराश झालो. हे काम आपल्या आवाक्यातले नाही असे वाटले. मग शेल्लरने कुठेतरी लिहिल्याचे वाचले की भारतातील लोक प्राणी जीवनाच्या अभ्यासात उदासीन आहेत, आफ्रिकेच्याही फार मागे आहेत. त्यांना वाटते अशा संशोधनासाठी प्रचंड खर्च करावा लागतो, पाण्यासारखा पैसा लागतो. पण तसे नाही. गळ्यात दुर्बीण, मनात अमाप उत्साह आणि आस्था असली की अभ्यास होतो. मी शक्य तेव्हा एकट्यानेच उठून थोडेफार काम करत राहायचे ठरवले. कधी काझीरंगा, मानस या अभयारण्यावर, कधी नवेगाव-बांधावर तर कधी कोरेगावच्या मोरावर लिहित राहिलो.* *मला चांगली जाणीव आहे की हा प्रयत्न नवशिक्याचा आहे. तो अपुरा आहे, भरघोस नाही. त्यात बऱ्याच त्रुटी आहेत, पण नव्या रानात शिरण्यासाठी पहिल्यांदा कोणीतरी वाट पाडावी लागते. पुढे त्या वाटेने ये-जा सुरू होते. मी लहानशी वाट पाडली आहे एवढेच!"* लेखक आत्ता असते तर त्यांना नक्की सांगितले असते की तुम्ही पाडलेली पायवाट आता जवळ-पास राजमार्ग बनत चालली आहे. आज अनेक वन्य-जीव अभ्यासक, जंगल भटके सुजाण व सतर्क झाले आहेत, जंगले आणि प्राणी वाचले पाहिजेत यासाठी प्रयत्न सुरु आहेत. ह्या प्रयत्नांमागे लेखकासारख्या अनेक वनांचा अभ्यास करून ते आपल्यासमोर आणणाऱ्यांचा मोठा हात आहे. आज पक्षी-निरीक्षक किरण पुरंदरेंसारखे व्यक्ती शहरातील सगळा गाशा गुंडाळून जंगलात राहायला गेलेत ... काय नक्की thought -process झाली असेल त्यांची? फक्त जंगल-भटकंती करताना पाळावयाचे नियम अत्यंत महत्वाचे आहे. मुख्यत्वे-करून कुठल्याही वृक्षांचे, प्राणी-पक्ष्यांचे आपल्या असण्याने कुठलाही त्रास किंवा धोका - हानी संभवू नये, याची काळजी आपल्यासारख्या सुज्ञ भटक्यांनी नक्की घ्यावी. तरच हे भटकणे आनंद-दायी होईल. *भंडारा जिल्यातील नागझिरा हे एक अभयारण्य! फार सुंदर आहे.* हे पुस्तक फक्त लेखकाच्या दृष्टीने त्यांना भावलेलं जंगल आहे का? फक्त जंगलाचं वर्णन आहे का? तर नाही. एक पट्टीचा कथालेखक आणि मानव-स्वभाव चितारणारा लेखक केवळ वर्णन करू शकत नाही. माझ्या मते ही एक प्रक्रिया आहे, त्यांच्या अंतर्बाह्य बदलाची, जी त्यांना जाणवली, अगदी प्रकर्षाने. आणि तोच स्वतःचा शोध त्यांनी आपल्यासमोर मांडण्याचा प्रयत्न केलाय. बाकी प्रत्येकाचं जंगल वेगळं, खरं जंगल नाही तर स्वतःच्या आतलं एक जंगल. ते ज्याचं त्याने शोधायचं, त्यात डुंबायच, विहार करायचा आणि काही गवसत का ते बघायचं .... लेखकानेही तेच केलं... एक स्वगत मांडलं आहे.... आणि त्यातून संवादही साधला आहे. हे पुस्तक ललित म्हणावे की कादंबरी, वर्णन म्हणावे की आत्मकथन, अशा हिंदोळ्यावर हे वाचताना मी सतत राहते. अतिशय आशयपूर्ण गहिऱ्या अर्थाचे लिखाण आहे यात. लेखकाने नागझिरा आणि त्याचे वर्णन कसे केले आहे ते आपण रसिक वाचकांनी हे पुस्तक वाचूनच त्याचा आनंद घ्यावा. ते इथे मी सांगत बसणार नाही, उगाच तुमचं आनंद का हिरावून घेऊ? मी इथे मला भावलेले लेखकच मांडण्याचा अल्पसा प्रयत्न करत आहे, ते ही या पुस्तकाच्या माध्यमातून... पहिल्याच पानावर ते काय लिहितात बघा - *"गरजा शक्य तेवढ्या कमी करायच्या, दोनच वेळा साधे जेवण घ्यायचे, त्यात पदार्थ सुद्धा दोन किंवा तीनच. स्वतःचे कामे स्वतःच करायची. पाणी आणणे, कपडे धुणे अंथरून टाकणे आणि काढणे या साध्या सुध्या गोष्टींसाठी माणसांनी दुसऱ्यावर का अवलंबून राहावे? एकांत, स्वावलंबन आणि प्रत्येक बाबतीत मितव्यय ही त्रिसूत्री पाळून जंगलात पायी भटकायचे, जंगलाच्या कुशीत राहून निरागस असा आनंद लुटायचा या माफक अपेक्षेने गेलो आणि माझा काळ फार आनंदत गेला . रेडिओ, वृत्तपत्रे, वाङ्मय चर्चा, वाचन, कुटुंब, मित्र, दुसऱ्याच्या घरी जाणे येणे, जेवण देणे आणि घेणे यापैकी काहीही नसताना कधी कंटाळा आला नाही. करमत नाही असे झाले नाही. रोज गाढ झोप आली. स्वप्न पडले असतील तर ती सकाळी आठवली नाही. शिवाय मित आहार आणि पायी हिंडणे यामुळे चरबी झडली. एकूणच मांद्य कमी झाले."* हे वाचून आपल्याला नक्की काय हवे असते, आणि रोजच्या रहाटगाडग्यात आपण काय करतो, याची मनातल्या मनात तुलना व्हावी. खरंच काय हवं असतं आपल्याला? आपण सतत प्रेम, शांती, समाधान आणि मनःशांती याच्याच तर शोधात असतो ना? आणि नेमक्या ह्याच सर्व गोष्टी बाजूला पडून आपण नुसते धावतच असतो... कशासाठी?? जीवनाचं तत्वज्ञान हे फार गंभीर नाहीये, अगदी छोट्या छोट्या गोष्टीतून आपण ते समजून घेऊन शकतो. फक्त ती जाण असली पाहिजे. थोडासा थांबून विचार झाला पाहिजे. मनःचक्षु उघडे पाहिजे आणि मुख्य म्हणजे मी कुणीतरी मोठा , हा भाव पहिल्यांदा गाळून पडला पाहिजे. *अगदी तसंच जसं पानगळीच्या मोसमात जुनं पान अगदी सहज गळून पडतं ... नव्यासाठी जागा करून देतं ... जंगल आपल्याला हेच शिकवतं ... न बोलता ... त्याच्या कृतीतून ... आपली ते समजून घेण्याची कुवत आहे का?* शेवटच्या प्रकरणात लेखक परतीसाठी रेल्वे फलाटावर येतो. तेव्हाचचं त्यांचं स्वगत फार विचार करायला भाग पाडतं - *"ह्या दोन तासात करण्याजोगे असे काहीच महत्त्वाचे कार्य नसल्यामुळे मी आरशासमोर बसून दाढी केली, मिशा काढून टाकल्या. सतत अंगावर होते ते हिरवे कपडे काढून टाकले आणि इतके दिवस माझ्या कातडी पिशवीच्या तळाशी परिटघडी राहिलेले झुळझुळीत कपडे चढवून पोशाखी बनलो.`* किती साधी वाक्य आहेत, पण `पोशाखी बनलो` यातून किती काय काय सांगायचे आहे लेखकाला... गहिरेपण जाणवते! मला विचार करायला भाग पाडते. ट्रेक करून गड -किल्ल्यांहून परतताना माझीही अवस्था काहीशी अशीच व्हायची... जाड पावलांनी घरी परतणे आणि पुन्हा निसर्गात भटकायला मिळण्याची वाट पाहणे, याशिवाय गत्यंतर नसायचे. *जंगलांवर , निसर्गावर निस्सीम प्रेम करणाऱ्या आणि त्यांच्या संवर्धनासाठी झटणाऱ्या अनेक वेड्यांमुळे आज आपली वसुंधरा टिकली आहे. पुढील पिढ्यांसाठी तिला असच बहरत ठेवायचं असेल, किमान टिकवायचं जरी असेल तरी आपणही थोडेसे निसर्ग-वेडे व्हायला काय हरकत आहे??* *वृक्षवल्ली आम्हा सोयरे... वनचरे ...* धन्यवाद! जय हिंद!!! ...Read more