"देव" या संकल्पनेभोवती फिरणाऱ्या अनेक संकल्पना, विचारधारणा व धार्मिक समजुती जगात ज्ञात आहेत. शिवाय यावर आजवर अनेक तत्त्वज्ञांनी व लेखकांनी प्रकाशझोत टाकणारी पुस्तके लिहीलेली आहेत. अशाच एका वेगळ्या वाटेवरचे पुस्तक म्हणजे बाळ भागवत यांचे "देव? छे! परग्हावरील अंतराळवीर" हे पुस्तक होय! पुस्तकाच्या नावावरूनच त्यात कोणत्या प्रकारचे विवेचन असावे, याची कल्पना येते. परंतु, देव हे परग्रहावरचे अंतराळवीर असू शकतात का? हा प्रश्न मात्र उत्सुकता वाढवणारा आहे. देवाच्या संकल्पनेला विज्ञान व इतिहासाच्या माध्यमातून सादर करण्याचा उत्तम प्रयोग बाळ भागवत यांनी या पुस्तकातून केला आहे. प्राचीन काळापासून म्हणजे अगदी दहा ते बारा हजार वर्षांपासून देव हे पृथ्वीवर नांदत आहेत. परंतु, देव मानायचे कुणाला? काही मोठा प्रश्न पडतो. सर्वसामान्यपणे सांगायचं तर सामान्य माणसांपेक्षा अधिक शक्तिशाली व बलवान असणारा मनुष्य म्हणजे देव होय. असे आपण म्हणू शकतो. याच विचारावर सदर पुस्तकाची पूर्ण प्रगती आहे. प्राचीन काळापासून नांदत असलेल्या अमेरिका, आशिया व आफ्रिका खंडातील विविध संस्कृतींचा अभ्यास करून विविध निष्कर्ष लेखकांनी या पुस्तकात नमूद केले आहेत. आज आपल्या अस्तित्वाच्या व प्रगतीच्या केवळ पाउलखुणा सोडून गेलेल्या माया, सुमेरियन व ईजिप्शियन संस्कृतींना विज्ञान तंत्रज्ञानाचे ज्ञान हजारो वर्षांपासून होते. त्यांच्या पाऊलखुणांमधून लेखकाने काढलेले निष्कर्ष धक्कादायक आहेत. वैज्ञानिकदृष्ट्या ते पूर्णतः पटणारे वाटतात. त्यातूनच त्यांनी देवाचं अस्तित्व सिद्ध केलं आहे. आपल्यासारखे जीवनसृष्टी असणारे हजारो ग्रह आपल्या विश्वात असतील तर त्यांनी अजून आपल्याशी संपर्क साधला नसावा का? असेल तर तो कशा पद्धतीने? या प्रश्नांची शास्त्रशुद्ध उत्तरे बाळ भागवत देतात. दक्षिण अमेरिकेत एकेकाळी नांदत असलेले प्राचीन माया संस्कृती आजच्या विज्ञानाइतकी प्रगती होती का? जगाला विविध शास्त्रांचे ज्ञान देणारी सुमेरियन संस्कृती अचानक नाहीशी का झाली? या प्रश्नांची उत्तरे त्यांनी शोधण्याचा प्रयत्न केला आहे. जगाच्या विविध देशांतील दंतकथा व पुराणकथांना वैज्ञानिक दृष्टिकोनातून विचार करून त्यातील निष्कर्ष शोधण्याचाही प्रयत्न केला आहे. आजही ईस्टर आयलंड असो वा ईजिप्तचे पिरॅमिड्स यापैकी कशाचीही १००% उत्तरे कुणालाही देता आलेली नाहीत. परग्रहवासीयांनी संपर्क साधण्याचे आजवर किती शास्त्रज्ञांनी व कसे प्रयत्न केले? याची साराभर माहिती या पुस्तकात मिळते. शास्त्रीय विचार कसा करावा? या प्रश्नाचे उत्तर हे फक्त निश्चितच देईल. एकंदरीतच देव हाही इतिहास विज्ञानाचा एक भाग आहे हे सिद्ध करण्याची क्षमता आजही मानवप्राण्यात आहे, हे त्या पुस्तकाचे एकूण सार होय. ...Read more

Nice book. For reference of ancient aliens.i bought this book cause i have intrest in aliens. Full information is given with proofs.and most important the hypothesis of erik von daniken is given.thanks sir. Hope u write on this much in future als.

परग्रहाच्या अंतराळवीरांनी पृथ्वीवर येऊन येथील मानवाला संस्कृती दिली... ‘देव? छे! परग्रहावरील अंतराळवीर’ हे एक वैशिष्ट्यपूर्ण पुस्तक आहे. परग्रहावरील अंतराळवीर पृथ्वीवर अधूनमधून येत असे अनेक पुरावे त्यात आलेले आहेत. या अनंत विश्वात पृथ्वीवर राहणारी मनजात ही एकच एक बुद्धिमान जमात अस्तित्वात आहे का? इतर ग्रहांवर सजीव प्राणी नाहीत का? आपण ज्यांना देव म्हणतो, ते परग्रहावरून आलेले अंतराळवीर तर नसतील ना? परग्रहावरचे प्राणी पृथ्वीशी संपर्क साधण्याचा प्रयत्न करीत असतात का? असे काही प्रश्न आपल्या मनात येतात; आणि त्यांची उत्तरे शोधताना अनेक युक्तिवादांचा आश्रय घ्यावा लागतो. माणसाचा इतिहास फार तर सात आठ हजार वर्षांचा आपल्याला ठाऊक आहे; परंतु काही ताऱ्यांचा प्रकाश पृथ्वीवर येण्याला हजारो–लाखो प्रकाशवर्षे लागतात. आपल्या आकाशगंगेच्या मध्यापासून तीस हजार प्रकाशवर्षे लांब कडेला पृथ्वी हा ग्रह तसा या आकाशातील एक नगण्य छोटा ग्रह आहे. (१ प्रकाशवर्ष = १८६००० x ६० x ६० x २४ x ३६५ मैल). पृथ्वीचा पृष्ठभाग ४ अब्ज वर्षांपूर्वी निर्माण झाला असा अंदाज आहे. खगोलशास्त्रज्ञ हार्ले शेपली याच्या मते र्दुर्बिणीच्या टप्प्यात १०२० (दहा वर वीस शून्ये) इतके तारे येतात; त्यापैकी हजारात एका ताऱ्यावर जीवसृष्टी आहे असे गृहीत धरले तरी १० कोटी ताऱ्यांवर जीवसृष्टी आहे असे अनुमान निघते. अमेरिकेतील एक शास्त्रज्ञ डॉ. जॉन बिलिंगहॅम म्हणतात, ``पृथ्वीपेक्षा अब्जावधी वर्षे आधी निर्माण झालेले लक्षावधी ग्रह आहेत; त्यापैकी काही ग्रहांवर बुद्धिमान जीव निर्माण झालेले असतील; त्यांची संस्कृतीही त्या प्रमाणात प्रगत असेल. अशी शक्यता वाटते.`` पृथ्वीवर ज्या प्रकारचे वातावरण आहे त्यात प्राणवायू आणि पाणी यावर जीवन अवलंबून आहे, असे दिसते. म्हणून इतर ग्रहांवरही जीवसृष्टीसाठी प्राणवायू व पाणी असायला हवे असे आपण गृहीत धरायचे का? शक्यता अशी आहे की वेगळ्या वातावरणातही जीवसृष्टी अस्तित्वात येऊ शकेल. किंवा आलेली असेल. त्या ग्रहावरच्या सजीव प्राण्यांना पाणी व प्राणवायू याऐवजी अन्य काही घटक जगण्यासाठी लागत असतील. आपण सर्वसाधारणपणे काही गोष्ट नैर्सिगक असल्याचे गृहीत धरून चालतो. पाणी हे क्षेत्र जलचर प्राण्यांसाठी. आकाश पक्ष्यांसाठी. जमीन माणसांसाठी. अशी काहीतरी योजना देवाने केलेली असावी. परंतु ही योजना माणसाने आपल्या बुद्धीच्या आणि संशोधनाच्या बळावर धुडकावून लावली आहे. अणुशक्तीवर चालणाऱ्या पाणबुड्यातून महिनेनमहिने माणूस समुद्राखाली राहू शकतो; विमानातून अवकाशात पक्ष्याप्रमाणे संचार करू शकतो. अंतरिक्षयानातून परग्रहापर्यंत तो उड्डाण करू शकतो. एरिक फॉन डॅनिकेन याने देवविषयक निरनिराळ्या देशातील संकल्पनांचा, दंतकथांचा, दैवतकथांचा मागोवा घेऊन देव म्हणजे पुन:पुन्हा पृथ्वीला भेट देणारे अंतराळवीर होत असे मत मांडले. त्यासाठी त्याने अनेक पुरावे दिले. दक्षिण अमेरिकेतील बोलिव्हिया देशातील टिआहुआन्को या अतिप्राचीन शहरात १० फूट उंच, साडेसोळा फूट रुंद असे सूर्यद्वार असून ते दहा टन वजनाच्या अखंड दगडातून कोरून काढलेले आहे. त्यावर उडणारा देव आणि त्याच्याभोवती ४८ मूर्ती आहेत. या शहराबद्दल अशी आख्यायिका सांगण्यात येते की, सोन्याच्या अंतराळयानात बसून एरिआना ही जगन्माता होण्यासाठी येथे आली, तिने ७० मुलांना जन्म दिला. तिला पातळ पडद्याने जोडलेली चार चार बोटे होती. या सूर्यद्वाराच्या दगडातील मूर्तीनाही चार चार बोटे आहेत. याच शहारामध्ये २४ फूट उंच, आणि २० टन वजनाची एक भव्य मूर्ती सापडली आहे. ती २७००० वर्षांपूर्वीची असून तिच्यात त्यावेळी पृथ्वीवरील वर्ष २८८ दिवसांचे असून एक उपग्रह वर्षातून ४२५ वेळा पृथ्वीला प्रदक्षिणा घालत आहे. अशी माहिती कोरलेली आहे. तो उपग्रह पुढे फुटला. पृथ्वीभोवती फिरणाऱ्या त्या उपग्रहाचा एक तुकडा म्हणजे चंद्र असे मत १९२७ मध्ये होराबिजर या शास्त्रज्ञाने मांडले. त्याचे गणित या मूर्तीवरील उल्लेखांशी मिळतेजुळते ठरते. या टिआहुआन्को शहरात आणखीही खूप आश्चर्यकारक गोष्टी बघायला मिळतात. १०० टन वजनाच्या दगडावर साठ साठ टन वजनाचे दगड रचून येथे भिंती बांधण्यात आल्या आहेत. हे शहर १३०० फूट उंचीवर आहे हे लक्षात घेतले तर या अवजड दगडांच्या हालचालीचे आश्चर्य वाटते. तेथे काही दगडांवर वेगवेगळे चेहरे दिसतात. हे चेहरे कुठल्या तरी परग्रहावरील अंतराळवीरांच्या स्मृतीदाखल कोरलेले आहेत की काय? असा प्रश्न काही संशोधकांना सतावतो आहे. यासारख्या खूप गोष्टी जागोजागी दिसतात. सुमेरियन संस्कृती इराक–इराण–सीरिया वगैरे भागात पाच हजार वर्षांपूर्वी होती. तिच्या पहिल्या दहा राजांनी ४ लाख ५६ हजार वर्षे राज्य केले असा उल्लेख त्यांच्या नाण्यावर सापडतो. गिलगामेशचे महाकाव्य, पंधरा अंकी संख्या, पंख असलेल्या देवांची चित्रे– यावरून काही जण काय निष्कर्ष काढतात? ``परग्रहावरील अंतराळवीरांनी सुमेरियन लोकांना प्रथम समाजव्यवस्था आणि संस्कृती यांची दीक्षा दिला. नंतर ते निघून गेले; पण आपल्या प्रयोगाचे फलित बघण्यासाठी दर ४०।४५ वर्षांनी ते येत राहिले. पृथ्वीवरील काळ आणि अंतरिक्षयानातील काळ यांचा मेळ घालून, अंतरिक्षवीरांचा ४० वर्षांचा काळ म्हणजे पृथ्वीवरचा ३६ हजार वर्षांचा काळ असे दिसते. त्या हिशेबाने त्यांच्या ५० वर्षात पृथ्वीवरची ४ लाख २० हजार वर्षे होतात. दहा राजे – ४ लाख ६० हजार वर्षे हा हिशेब मग चूक ठरत नाही. सुमेरियनांच्या प्रत्येक देवाचा कुठल्या तरी ताऱ्याशी संबंध आहे एवढेच नव्हे तर अणूची प्रतिकृतीही एका चित्रात दिसते. सुमेरला परग्रहावरच्या अंतराळवीरांनी भेट दिली असावी असा सिद्धान्त अशा वेगवेगळ्या प्रमाणांनी पेश करण्यात येतो. त्या त्या ठिकाणी आढळणारे प्रगत तंत्रज्ञान हे आपल्या पूर्वजांना स्वबळावर विकसित करता आले असे मानणे अवघड ठरते. साहजिकच अंतराळवीरांच्या या प्रगत तंत्रज्ञानापुढे ते नतमस्तक होत राहिले असे मानणे भाग पडते. देवत्व त्यांना त्यामुळे बहाल केले गेले. देव म्हणजे अंतराळवीर हे समीकरण बायबलमधील अनेक कथांना लागू पडते. ओल्ड टेस्टॅमेंटमध्ये देव किंवा देवदूत प्रचंड आवाज करीत व धुराचे लोट सोडत आगमन करीत असे वर्णन आहे. ही देवांची अंतराळयाने उत्तरेकडून येतात. ठराविक दिशेने येतात. इझिकलेला देववाणी ऐकू येते, ``मानवपुत्रा उठ. मी तुझ्याशी बोलतो आहे.`` मोझेसला देव `ऑर्क ऑफ दि कव्हेनन्ट` बांधण्याचा आदेश देतो. त्याची प्रतिकृती दाखवतो. तिच्यात अन्न बनवणारी एक पेटी असते; आणि ती पेटी सकाळचे दविंबदू आणि एक प्रकारची बुरशी (क्लोरेला) यापासून रोज सर्वांना पुरेल एवढे अन्न बनवते असे वर्णन बायबलमध्ये आहे. ही पेटी म्हणजे छोटी अणुभट्टी असावी असा संशोधकांचा तर्क आहे. सुमेरियन महाकाव्यात गिलगामेशची कथा आली आहे. गिलगामेश म्हणजे दोन तृतीयांश देव व एक तृतीयांश मानव यांचा संगम. सर्वांगावर केस असणारा, कातड्यांची वस्त्रे घालणारा, गवत खाणारा. गुराढोरात राहणारा, एन्किडू याजबरोबर गिलगामेश देवाच्या शोधासाठी निघतात. माया इंडियन लोकांच्या संस्कृतीचीही माहिती थक्क करणारी आहे. त्यांना ग्रहताऱ्यांच्या गतीचे नेमके काळ ठाऊक होते. इजिप्शियन लोकांच्या पिरॅमिडच्या व स्पिंक्सच्या प्रचंड वास्तूतील ग्रंथ व चित्रे इजिप्तचे राजे देवांबरोबर अंतराळात विहार करताना दाखवतात. हेरोडेटेस हा ग्रीक इतिहासकार. त्याने इजिप्तचा दौरा केला तेव्हा त्याला ११३४० वर्षातील ३४१ प्रमुख धर्मगुरूंचे पुतळे दाखवण्यात आले. ३४१ पिढ्यांपूर्वी त्यांचे देव त्यांच्यात राहात होते असेही त्याला सांगण्यात आले. तेथील ममीजचा आणि भूतकाळात पृथ्वीवर आलेल्या अंतराळवीरांचा काही संबंध असेल का असाही प्रश्न काही संशोधकांना विचार प्रवण करीत आहे. प्रक्रिया करून मृतदेह जतन करायचे आणि नंतर त्यांच्यात पुन्हा प्राण भरायचे तंत्र त्यावेळच्या देवांना–अंतराळवीरांना अवगत होते का? जपानमध्ये आयलंड चाइल्डची एक दंतकथा प्रचलित आहे. तो मासेमारीसाठी समुद्रावर गेला. त्याला एक तरुणी भेटली. तू कोण आहेस? तिने म्हटले, मी आकाशातून आले आहे... तू माझ्याबरोबर चल. आपण अनंत काळापर्यंत सुखाने राहू. तो डोळे मिटतो. ती त्याला आपल्या सुंदर बेटावर नेते. तिचे आईवडील त्याला स्वर्ग–पृथ्वी यातला फरक समजावून देतात. त्यांचे लग्न लावून देतात. तीन वर्षांनी त्याला घरची आठवण येते. ती त्याला म्हणते, ``तू क्षणभर डोळे बंद कर. मी तुला घरी पोचवते.`` तो डोळे उघडतो तेव्हा आपल्या गावात असतो. पण त्याला ते गाव अनोळखी वाटते. तो चौकशी करतो तेव्हा कळते की आयलंड चाइल्डची गोष्ट त्या भागात प्रचलित आहे. तीनशे वर्षांपूर्वी तो समुद्रावर गेला पण परत आलाच नाही. तो तरुण अंतराळातून दुसऱ्या ग्रहावर गेला आणि परतला. असा या गोष्टीचा अर्थ लावायचा का? तिबेटी धर्मग्रंथात २७ राजांची नावे आहेत. त्यातील सात राजे शिडीने आकाशात गेले; ते अदृश्य झाले. त्यांना प्रकाशाचे देव मानतात. पृथ्वीवरचे काम आटोपून ते जेथून आले तिथे परत गेले. पद्मसंभव हा धर्मगुरूही अंतराळातून आला. त्याला अपरिचित भाषा अवगत होती. एक दिवस तो सर्वांच्या देखत अंतराळात उडून नाहीसा झाला. देव शब्दाचा अर्थ ढगात फिरणारे असा आहे. (१२१) बायबलमधला देव सर्वज्ञ नव्हता. त्याला इझराच्या अनेक प्रश्नांची उत्तरे ठाऊक नव्हती. तो चुकाही करीत होता. (१२४) `चॅरियट्स् ऑफ दि गॉडस्` वगैरे पुस्तकात एरिक फॉन डॅनिकेन याने देव म्हणजे अंतराळवीर हे पटवून देण्यासाठी माया, इंका व इतर संस्कृतींची अनेक उदाहरणे दिली आहेत. उडत्या तबकड्या हा प्रकारही पाश्चात्य देशात गेली अनेक वर्षे खळबळ उडवून देत आहे. या तबकड्या परग्रहावरच्या असून, त्या पृथ्वीची टेहळणी करण्यासाठी येतात – असा एक समज. १९६६ मध्ये अमेरिकेत खगोलशास्त्रज्ञ कार्ल सेगन आणि रशियन शास्त्रज्ञ श्लोवस्की यांनी इंटेलिजन्ट लाइफ इन दि युनिव्हर्स या पुस्तकात चंद्राचा उपग्रह फीबस हा कृत्रिम उपग्रह असून तो पोकळ आहे असे मत व्यक्त केले. नैर्सिगक चंद्र पोकळ असूच शकत नाही. तेव्हा फीबस हा उपग्रह कोणीतरी अंतराळात उडवला असला पाहिजे. आणि उपग्रह सोडण्याएवढी बुद्धिमता व संस्कृती मंगळावर एकेकाळी असली पाहिजे. फीबसचा व्यास फक्त १० मैल आहे; आणि मंगळाला स्वत:भोवती फिरायला जो वेळ लागतो, त्यापेक्षा फीबसला कमी वेळ लागतो. सूर्यमालेत मंगळाचेच फीबस व डिमोस हे दोन उपग्रह या प्रकारचे आहेत. (फेरीसाठी कमी वेळ लागणारे). – अशी ही वेगवेगळ्या प्रकारची निरीक्षणे आणि त्यावरून काढण्यात आलेले निष्कर्ष. कोणी कोणी हा सगळा केवळ भंपकपणा आहे, कल्पनाविलास आहे, वडाची साल वांग्याला लावण्याचा प्रकार आहे असेही मानतात. परंतु वाचकाला अद्भुत, चमत्कृतिपूर्ण असे कोणी काही सांगितले तर ते ऐकायला मजा वाटते हेही खरेच ! बाळ भागवत यांनी एरिक फॉन डॅनिकेनच्या पुस्तकावरून व इतर संदर्भावरून परग्रहावरील अंतराळवीर म्हणजे देव ही कल्पना वाचकांना पटवून देण्याचा यथाशक्ती प्रयत्न केला आहे. मराठी वाचकांना हा कल्पनाविलास आवडलेला दिसतो. म्हणूनच त्याची दुसरी आवृत्ती निघण्याचा योग आला आहे. ...Read more