* Front & back cover images are for illustration purposes only and the price of book is sold separately.
  • Original Book Title: UGVATI MANE
  • Availability : Available
  • ISBN : 9788177661088
  • Edition : 5
  • Publishing Year : MARCH 2003
  • Weight : 0.00 gms
  • Pages : 156
  • Language : MARATHI
  • Category : SHORT STORIES
  • Available in Combos :ANAND YADAV COMBO SET-33 BOOKS
Quantity
Buying Options:
  • Ebooks:
  • Print Books:
A STORY COMES IN DIFFERENT FORMS, IT SEARCHES THROUGH THE DIFFERENT MODES OF LIFE. NONE OF THE EXPERIENCES OR FORMS OF LIFE ARE FORBIDDEN TO IT. AT THE SAME TIME, THE WRITER UNDERGOES SOME PARTICULAR LIFESTYLE. HE EXPRESSES THIS THROUGH HIS WRITINGS. STILL, HE TRIES TO TAKE AN AIM AT THE UNIVERSAL HAPPENINGS BASED ON HIS PERSONAL EXPERIENCES. THIS IN TURN MAKES THE STORY UNIVERSAL WITH ITS PECULIAR BODY AND FORM. THIS IS A UNIQUE FEATURE OF THE ARTISTIC STORIES. WE TASTE THE TRUENESS OF THIS THROUGHOUT ANAND YADAV`S STORIES SKETCHED IN "ZADVATA`, LITERALLY MEANING THE WAYS IN A JUNGLE. EVEN THOUGH THE AUTHOR IS EXPLAINING HIS PERSONAL EXPERIENCES, THE READERS FIND THEM TO BE UNIVERSAL. EACH AND EVERY LEAF OF ALL THE TREES MAKE THIS COME TRUE.
मानवी जीवनात ‘मूल’ या घटनेला एक अजोड स्थान आहे. वंशसातत्याचं मूळ रुजणं म्हणजे मूल असणं. मूळ म्हणजेच मूल. ते असेल तरच संसारवृक्ष बहरतो, फुलतो आणि फळाला येतो. नसेल तर कोमेजतो, वाळतो, निष्पर्ण होऊन शेवटी नष्ट होतो. मूल असणं म्हणजे स्वत:च पुन्हा नव्यानं जन्माला येणं. नवं शरीर, नवं मन घेऊन पुन्हा जगण्यास प्रारंभ करणं. कुणाचं तरी आईबाप, बहीणभाऊ होऊन जगणं, हे आपल्या सड्याफटिंग, एकट्या जगण्यापेक्षा किती वेगळं असतं, याचे पडताळे येऊन आपण रसिक इथं थरारून जातो; समृद्धही होतो.
राज्य पुरस्कार २००२-०३
Video not available
No Records Found
No Records Found
Keywords
#झोंबी #(महाराष्ट्र राज्य शासन पुरस्कार १९८८-८९) #(महाराष्ट्र राज्य शासन पुरस्कार १९८८-८९) #(दि फेडरेशन ऑफ इंडियन पब्लिशर्स -उत्कृष्ट ग्रंथनिर्मिती पुरस्कार १९८९) #(मारवाडी संमेलन पुरस्कार १९९०) # (साहित्य अकादमी पुरस्कार १९९०) #(प्रवरानगर - विखेपाटील पुरस्कार १९९१) #(संजीवनी साहित्य पुरस्कार, कोपरगाव १९९४) # नांगरणी # (रोहमारे ग्रामीण पुरस्कार १९९०) #घरभिंती #काचवेल #माऊली # (कालीमाता साहित्य पुरस्कार १९८६ #परिमल लेखन पुरस्कार १९८६ # नटरंग #(महाराष्ट्र राज्य पुरस्कार १९८२) # गोतावळा # शेवटची लढाई #(राज्य पुरस्कार २००१-०२) #भूमिकन्या #झाडवाटा # उगवती मने #(राज्य पुरस्कार २००२-०३) # आदिताल # डवरणी #माळावरची मैना # घरजावई #खळाळ #उखडलेली झाडं #सैनिक हो, तुमच्यासाठी... #मळ्याची माती #मायलेकरं #साहित्यिकाचा गाव #मातीखालची माती #स्पर्शकमळे #पाणभवरे #साहित्यिक जडण-घडण # ग्रामसंस्कृती #(रा. ना. सबनीस वाङ्मयपुरस्कार २००२) # मराठी लघुनिबंधाचा इतिहास #साहित्याची निर्मिती प्रक्रिया #ग्रामीणता : साहित्य आणि वास्तव आत्मचरित्र मीमांसा #"ग्रामीण साहित्य : स्वरूप व समस्या #(राज्य पुरस्कार १९८३) # मराठी साहित्य - समाज आणि संस्कृती #१९६० नंतरची सामाजिक स्थिती आणिसाहित्यातील नवे प्रवाह # डॉ. आनंद यादव - एक साहित्यिक प्रवास #ZOMBI #NANGARNI #GHARBHINTI #KACHVEL #MAULI #NATRANG #GOTAVALA #SHEVATCHI LADHAI #BHUMIKANYA #ZADVATA #UGVATI MANE #AADITAL #DAVARNI #MALAVARCHI MAINA #GHARJAWAI #KHALAL #UKHADLELI ZADE #SAINIK HO TUMACHYASATHI #MALYACHI MATI #MAI LEKARA #SAHITYIKACHA GAON #MATIKHALCHI MATI #SPARSHKAMALE #PANBHAVARE #SAHITYIK JADAN-GHADAN #GRAMSANSKRUTI #MARATHI LAGHUNIBANDHACHA ITIHAS #SAHITYACHI NIRMITI PRAKRIYA #GRAMINTA SAHITYA ANI VASTAV #AATMACHARITRA MIMANSA #GRAMIN SAHITYA : SWARUP ANI SAMASYA #1960 NANTARCHI SAMAJIK STHITI ANI SAHITYATEEL NAVE PRAVAH #DR. ANAND YADAV EK SAHITYIK PRAVAS
Customer Reviews
  • Rating StarDAINIK TARUN BHARAT (MUMBAI)

    उमलत्या कळ्यांचा अद्भुत सुगंध... ‘उगवती मने’ हा आनंद यादव यांचा कथासंग्रह आपल्याला एका वेगळ्या विश्वात घेऊन जातो. मानवी जीवनात संसारामध्ये ‘मूल असणे’ या घटनेला एक महत्त्वपूर्ण स्थान आहे. घरात मूल असेल तर संसार बहरतो, फुलतो, नसेल तर सर्व जीवनावर कोमजलेली कळा येते. एकटं जगण्यापेक्षा आई-बाप, बहीण-भाऊ अशा गोतावळ्यात जगणे किती समृद्धीचे आहे हे ज्याचे त्यानेच अनुभव घेऊन पाहायचे असते. घराघरातील, आसपासची, निरनिराळ्या वयाची, वेगवेगळ्या परिस्थितीतील मुलं, त्यांच्या भावना, त्यांचे अजाण वर्तन, त्यांचे मुक्त विचार याने आपले प्रौढ मन नेहमीच गोंधळात पडते. परिस्थितीने गांजलेला, दिवसभर उपाशीपोटी वणवण करणारा बाळक्या अन् त्याच्या आईची त्याच्या पोटाला दोन घास देता यावेत म्हणून चाललेली धडपड आपले मन कासावीस करते. आबा उठत का नाहीत या प्रश्नाचे वेड्यावाकड्या यशवंताजवळ उत्तर नसते. तर आता याचे पुढे कसे होईल हा प्रश्न आपल्या मनात घोळत राहतो. वंशाला दिवा हवा म्हणून कर्मठ आजीने केलेले अग्निदिव्य आपल्याला निरुत्तर करते. सटवीने मांडलेल्या डावात शेवटी दत्तू पार चीतपट होतो. मुलाची आई लहानपणी गेल्याने बापलेक दोघांचीही होणारी फरफट आपल्याला व्यथित करते. असे गरिबीने आणि खेडेगावातल्या वातावरणाने निर्माण झालेल्या मुलांच्या भावविश्वाचे दर्शन आपल्याला चकित करते. शहरी स्पर्श असलेली ‘सार्वचा पुत्र’ ही गोष्ट वडीलकीच्या अभिमानाचे गर्वहरण करणारी आहे. खरंतर मुलंच प्रौढ व्यक्तींना खूप शिकवत असतात. त्यांना नव्या वाटेने विचार करायला भाग पाडतात. बालमनाचे एक स्वतंत्र समृद्ध विश्व असते पण त्याची चाहूल घेण्याएवढा मनाचा मोठेपणा आपल्याजवळ हवा. बालमनाची विविध रूपे अनोख्या शैलीत इथे सामोरी येतात. सूक्ष्म, सखोल पातळीवरचा जीवन व्यापार अनुभवतात आपले जून, निबर मनही कोवळे होऊन जाते. उमलत्या कळ्यांचा हा अद्भुत सुगंध कितीतरी वेळ मनाशी रेंगाळत राहतो. -रजनी वैद्य ...Read more

  • Rating StarDAINIK KESARI 26-10-2003

    कोवळ्या बालमनांच्या कथा... मराठी साहित्यात डॉ. आनंद यादव हे एक महत्त्वपूर्ण असे नाव आहे. ‘उगवती मने’ हा त्यांचा अलीकडे प्रकाशित झालेला कथासंग्रह आहे. या पूर्वी ‘खळाळ’, ‘डवरणी’, ‘उखडलेली झाडे’, ‘आदिताल’, ‘घरजावई’, ‘माळावरची मैना’ इत्यादी कथासंग्रही तयांचे प्रसिद्ध झालेले आहेत. १९६० नंतर मराठी साहित्यात जो ग्रामीण साहित्याचा प्रवाह आला, त्यामुळे ग्रामीण कथाकार म्हणून डॉ. आनंद यादव यांचे योगदान खूप मोठे आहे. ‘उगवती मने’ या कथासंग्रहातून ग्रामीण जीवनाचे विविध पैलू दिसून येतात. ग्रामीण माणसांची सुख-दु:ख हा त्यांच्या कथांचा केंद्रबिंदू आहे. जीवनातल्या ताणतणावांना, संघर्षाला सामोऱ्या जाणाऱ्या या कुटुंबातील बालमनाची विविध रूपे तयांनी टिपलेली आहेत. आजूबाजूच्या परिसराचा, घडणाऱ्या घटनांचा, माणसाच्या कृती-उक्तीचा बालमनावर कसा परिणाम होतो, अनेकविध घटनांचे अर्थ ते कसे लावतात. याचे प्रत्ययकारी चित्रण कथांतून येते. फ्रॉईडने माणसाच्या मनाची जाणीव, अर्धजाणीव आणि नेणीव असे तीन स्तर कल्पिलेले आहेत. या नेणिवेच्या स्तरावरचे अबोधमन डॉ. आनंद यादव यांनी उलगडून दाखविलेले आहे. कुटुंबात मूल असणे हा एक समृद्ध करणारा अनुभव असतो. त्या मुलाच्या जगण्यात पुन: पुन्हा आपणही जगत असतो. ही बालमने प्रौढ मनाला दर क्षणाला वेगळे अनुभव देतात. त्यांचे स्वत:चेही एक आगळेवेगळे बालविश्व असते. या कोवळ्या बालमनाचे दर्शन या संग्रहातील कथांतून होते. संग्रहातील सगळ्याच कथांमधून ग्रामीण परिसर येतो. ग्रामीण माणसाचे जीवन, त्यांची जीवनशैली, नियतीचा खेळ, नशिबाचा घोळ, दारिद्र्य, उपासमार, अज्ञान, निरक्षरता यांना लपेटून या कथा लिहिलेल्या आहेत, असे असूनही या माणसांच्या जगण्याचा आवेश मात्र अभंग आहे. ‘अन’ या कथेतला बाळक्या वडिलांच्या पश्चात आईने दुसऱ्याशी ठेवलेले संबंध पाहून सैरभर होतो. ‘बाप्पा’ कथेतला छोटा यशवंता तिरडीवर ठेवलेल्या वडिलांच्या अंतिम दर्शन घेताना सहजपणे ‘गणपती बाप्पा मोरया’ म्हणतो. काळा धागा मधली म्हातारी महादेवी फक्त मरण येत नाही म्हणून जगत असते, पण घरात जन्मलेल्या पणतवाचे मुख पाहताच पुन्हा हर्षभरीत होते. आपले सरलेले आयुष्य पुन्हा एकदा मागे वळून पाहू लागते. ‘चित्रपट’ ही मूल होत नसलेल्या सरू आणि दत्तू या जोडप्याची कथा हृदयद्रावक आहे. ‘पोरकं घर’ मधला गोंदा बायको गेल्यावर लहान मुलाला सांभाळायला कुणीतरी बाईमाणूस हवे आहे म्हणून पुन्हा लग्न करायला निघतो, पण त्याला कळून चुकलेले असते की या पोरक्या मुलाला सावत्र बहीण भाऊ झाल्यावर ते अधिकच पोरकं होणार आहे. ‘कंदुरी’ कथेत घरातल्या शेरडासाठी जीव टाकणारा हेंदू येतो. ‘पाखर’ या कथेत नामा, गुंडा, शिध्या ही गावातल्या जनीवर प्रेम करणारी मुलं तिच्या लग्नात अनेक आठवणींना मनातल्या मनात उजाळा देत अबोलपणे आपले प्रेम व्यक्त करतात. ‘दाट किर्र गवत’ या कथेत छोटा आन्ध मृत्यू पावलेल्या छोट्या मैत्रिणीच्या आठवणीत गुंतून पुन: पुन्हा जगत असतो. ‘उपाशी जा’ या कथेतील ऐन दिवाळीच्या दिवशी भुकेने अर्धमेले झालेल्या भिक्या, शंकऱ्या, रत्नी या लहानग्या जीवांची घालमेल हृदयाला पीळ पडणारी आहे. या सर्वच कथांतील प्रसंग, पात्र, निसर्ग, परिसर, बोलीभाषा ग्रामीण आहेत. ग्रामीण बोलीभाषेमुळे कथाविषय झालेल्या ग्रामीण जीवनानुभवाला वास्तवाचे भाव आलेले आहेत. सहजता, नेमकेपणा, चित्रमयता ही आनंद यादव यांच्या लेखनाची वैशिष्ट्ये आहेत. अस्सल जीवनानुभव आणि कलात्मक मांडणी यांचा समतोल आनंद यादव यांनी साधलेला आहे. ‘उगवती मने’ या कथासंग्रहातून ग्रामीण बालविश्वाच्या मनोभूमिकेचा घेतलेला वेध परिणामकारक आहे. या कथासंग्रहाचे मुखपृष्ठ अतिशय बोलके आहे. फळातून फुटलेला कोंब मानवी जीवनाविषय बरेच काही सांगून जातो. एकूणच हा कथासंग्रह वास्तवाचे भान देणारा आहे. वाचनीय आहे. -ज्योत्स्ना आफळे ...Read more

  • Rating StarDAINIK LOKSATTA 17-08-2003

    छोट्यांच्या मोठ्या मनाची चित्रे... आजूबाजूच्या समाजात वावरत असताना एखादे सर्जनशील मन अनुभवांचं गाठोडं हाती घेत, निसर्ग आणि प्रत्यक्ष जीवन यांची सांगड घालत जाते. निसर्गातले उमलते रूजते कोंब आणि आसपासची निरागस मुले यातील साधर्म्य ते मन शोधत राहते. विवध वयोगटातील भिन्न परिस्थितीतील मुले, त्यांचे वर्तन, त्यांच्या भावना यांचा मागोवा शब्दांकित करायचा मोह टाळता येत नाही. अशाच काही अबोध बालमनांचा वेध डॉ. आनंद यादव यांनी आपल्या ‘उगवती मने’ या कथासंग्रहातून मोकळेपणाने घेतलेला आहे. डॉ. यादव यांचे ग्रामीण भागांशी, तिथल्या समस्यांशी फळत्या-फुलत्या निसर्गाशी आणि तिथल्या जीवनाशी अतूट नाते आहे. त्यांच्या संवदेनशील मनाने या बालमनाची टिपलेली ही रूपे, त्या साऱ्या व्यक्तिरेखा मनाला वेढून राहतात, असेही काही जगणे असते, असेही त्यांचे प्रश्न असतात, याचे भान या साऱ्याच कथा देतात. ‘ऊन’ कथेतला बाळ्या, दारिद्र्याची पासोडीच अंगावर बाळगणारा, अन्नाला मोताद, वडील नसल्याने पोटाची भुकेने आईने कुणीलातरी जवळ केलेले, तो घरी आला की बाळक्याला घराबाहेर घालवले जायचे. भुकेच्या जाणिवेबरोबर गोंधळलेल्या मनाने वावरणारा बाळक्या आईने घर उघडावे यासाठी आकांत करणारा बाळक्या, त्याचे मनातले कंगोरे अस्वस्थ करून टाकतात. आई-वडिलांविना पोरक्या असलेल्या यशवंताचा जीवापाड सांभाळ करणारे आबा. भाऊबंदकीपासून आपली मालमत्ता आपल्या पाच वर्षांच्या नातवासाठी दूर ठेवणारे हे आजोबा. त्यांच्या मृत्यू नातवाच्या अबोध मनाला जाणवतच नाही. अखेरच्या प्रवासासाठी छान कपड्यातील, फुलांच्या राशीतली आबांची मूर्ती पाहून त्याला प्रेमाचे भरते येते. अन् अभावितपणे तो ओरडतो, ‘गणपती बाप्पा मोरया’ लेखकाने केलेला कथेचा शेवटही समर्पक आहे. ‘‘त्याचा माणसाएवढा उंच गणपती पाण्यात पडायला चालला होता.’’ ‘काळा धागा’ या कथेतल्या महादेवीच्या मनातली आंदोलने ज्या प्रभावीपणे कथेत व्यक्त झालेली आहे, त्याच प्रभावीपणे अपत्याची वाट पाहणाऱ्या सरू आणि दत्तूच्या मनातली स्पंदनेही लेखकाने सहजपणे चित्रित केली आहेत. सरूने मृत मुलाला जन्म दिल्यानंतर दु:खी झालेला दत्तू डॉक्टरांकडून स्वत:च्या पुरुषत्वाविषयी शंका घेतच बाहेर पडतो. पिंजऱ्यातला पोपट आणि पाळलेले मोतीराम माकड वास्तवाची जाणीव त्याला करून देतात. त्यांच्या भुकेल्या नजेरतील तृप्ती त्याचे मन थंड करीत जाते. ‘पोरकं घर’ या कथेतल्या महादेवाच्या मनातील दोलने वाचताना पुरुषांच्या मनाचा तळ किती गहिरवलेला असतो, त्यांच्या मनातले कढ किती तीव्र असतात, याचाही प्रत्यय येतो. दुसऱ्या अपत्याला जन्म देताना पत्नीचा झालेला मृत्यू महादेवाला अस्वस्थ करतो. प्रथम अपत्याच सांभाळ करताना येणाऱ्या समस्यांना तोंड देताना कावलेला महादेव एक डोळ्याने आंधळ्या मुलीशी तडजोड म्हणून लग्न करायला तयार होतो. आपल्या छोट्या पोरग्याला लग्नाचे सांगताना तो आपला आपणच अंतर्मुख होत जातो. दुसऱ्या मुलाची वाट पाहणारा, पहिल्या रोगट मुलावर रागवणारा ‘दिवा’ कथेतला बाबू, पत्नीने मुलीला जन्म दिल्यावर रोगट मुलगा हाच आपला वंशाचा दिवा हे पटून त्याच्याशी वागण्यात बदल करणारा बाबू, हा समाजातील एका वृत्तीचे प्रतिनिधित्व करणारा आहे. ‘पाखर’मधल्या जनीला काळ्या जमिनीसारखा दिसणारा नवरा आई-बापांनी बघून दिल्याचे सोयरसुतक अजिबात नव्हते. आपल्याच नादात ‘लग्ना’चा आनंद घेणारी जनी आणि झाडावरून रानावनात उडणारी पाखरं यांचे एक सुंदर चित्रण या कथेत केलेले आढळते. भिंत खचल्यामुळे त्या खाली गाडल्या गेलेल्या पोरावरची माती दूर करताना सातप्पाची मानसिकता, ‘पावसाचं पोर’ झालेल्या शाम्याला सतावणारी मुलं, पण त्या थट्टेचाही मनमुराद आनंद लुटणारा तो, ही सारी व्यक्तिचित्रणं आनंद यादव यांच्या या कथेतून भेटायला येतात. या साऱ्या व्यक्तिरेखा आपल्याला आपल्या जीवनात वारंवार भेटत असतात, असे या कथावाचनातून जाणवत राहते. या साऱ्या कथासंग्रहात अधीमधी प्रौढ प्रगल्भ मने भेटतात. पण त्यापेक्षा निर्व्याज अबोध बालमनाचा प्रत्ययही यातून अधिक प्रमाणात येतो. या छोट्या मुलांच्या मनोव्यापारातून प्रौढांनादेखील खूप काही शिकायला मिळते. त्यांचा प्रत्येक प्रश्न हा जगण्याशी निगडीत असतो. त्याला पडलेले कोडेदेखील आपल्याला कोड्यात टाकू शकते. त्यांच्या निरागसतेचं मूर्तिमंत चित्र मुखपृष्ठावर आहे. ‘उगवत्या मनांना’ निसर्गप्रतिमांची, ग्रामीण जीवनाची पार्श्वभूमी लाभलेली आहे. चंगळवादी संस्कृतीत वाढलेल्यांना जीवनात असेही काही प्रश्न असू शकतात, याचे भान हे पुस्तक नक्कीच देते. ग्रामीण जीवन, परंपरा यात वावरणाऱ्या या व्यक्ती त्यांचे जगणेच अंतर्मुख करतात. उमलत्या मनामधल्या पुरुष आणि बालमनातले कल्लोळ जाणून घेताना, त्यातले नाट्यपूर्ण अनुभव वाचताना मन अस्वस्थ होते. बहुजन समाजाची भाषा, त्या बोलीचा सहज सोपा आविष्कार आनंद यादव यांच्या पुस्तकातून घडतो. त्यामुळेच हे प्रसंग वाचत राहावेसे वाटतात. -स्वाती खंडकर ...Read more

  • Rating StarDAINIK SAMANA 07-12-2003

    बालमनाची स्पंदने टिपणाऱ्या गावरान कथा... ‘उगवती मने’ हा आनंद यादव यांचा कथासंग्रह मेहता पब्लिशिंग हाऊसने प्रसिद्ध केला आहे. एकूण १५ कथांचा समावेश या संग्रहात आहे. बहुतांश कथा या बालमनाच्या कोवळ्या स्पंदनांशी निगडित आहेत. ग्रामीण भागातल्या वास्तवात डलेल्या या कथा वाचताना वाचकाचं मनही कुठेतरी कोवळीक जपू लागलं तर ते लेखकाच्या कथावस्तूचं, मांडणीचं आणि उभ्या केलेल्या प्रत्ययकारी वास्तवाचं द्योतक आहे. बालमनाचं विश्व हे त्याच्या स्वतंत्र अनुभवाशी निगडित असल्याने त्यांच्या विश्वाचं वेगळेपण हे स्वतंत्रपणेच जपण्यासारखं, हा अनुभव अनेक कथांतून येतो. या कथांतील पात्रांदेखील ग्रामीण मनाची स्पंदनं टिपणारी. राधी, श्यामा, संतराम, सगुणा, दत्तू, बाळक्या अशा वैशिष्ट्यपूर्ण नावांची पात्रं आपल्याला या कथांत भेटतात. गावात आढळणारे भावाभावांचे नातेसंबंध, परस्परांचा वाटणारा दु:स्वास याचं एक आगळं चित्रण ‘दिवा’ कथेत आढळतं. पाचव्यांदा गर्भार असलेली सगुणा, तिचा अशक्त देह, दोन पोरं वर्सावर्साची होऊन मेलेली. उरलेला नाऱ्या हा मुलगा व राधी ही मुलगी. राधी चटपटीत देखणी आणि हुशार. मात्र नाऱ्या हा मुलगा असूनही रोगिष्ट, हातापायाच्या काड्या झालेला आणि सदैव माती खाणारा! म्हणूनच बाप बाबू सदैव नाऱ्यावर डाफरत राहणारा. भावाला असलेल्या दणकट मुलांबद्दल मनात असूया बाळगणारा बाबू आपल्यालाही वंशाचा दिवा घर उजळणारा लाभेल या आशेत असताना सगुणाला परत मुलगीच होते आणि निराश झालेला बाबू कधी नव्हे तो नाऱ्याला (माती खातो म्हणून नेहमी मारणारा) न मारता उचलून घेतो, आधी लेकीला दूर सारतो. नव्या मुलीकडे तर पाहतही नाही. ‘उन’ कथेतील आईचे कदमशी असलेले संबंध न आवडणारा बाळक्या, वडील गेल्याचेही न कळलेला ‘बाप्पा’ कथेतील यशवंता मनाच्या कप्प्यात कुठेतरी घर करून राहतात. या कथांतील प्रसंगदेखील ग्रामीण सवयींवर, ग्रामीण अनुभवांवर बेतलेले. ‘ऊन’ कथेतील बाळक्या सुईचं टोक सरळ ढेकणांच्या पाठीत आत घुसवून ढेकणं ओवायचा उद्योग सुरू करतो. ‘काळा धागा’ कथेतील हे वर्णन - आकडी दुधाचा चहा पिऊन महादेवी आतल्या अंगानं परसात गेली. ‘भिंत’ कथेतील हे वर्णन खेड्याचं - माणसं उठून नशीब काढण्यासाठी शहरगावाकडं जातेली. उरलेली कशीतरी प्रचंड वारूळातल्या चुकारीच्या गोरलीगत जगतेली. वर्णनं करताना वापरलेली भाषा, त्यातल्या उपमादेखील गावाशी प्रतारणा होऊ न देणाऱ्या. ‘एखादं टरफल सोलून टाकावं तशी नारायणाला टाकून गाडी लांब जाताना दिसत होती.’ ‘बोलणाऱ्यांनी काखेत बसलेल्या राधीचं कौतुक केलं, गालाचं गचवारं काढलं.’ ‘जे स्वप्न बाबूनं खूप तंद्री लावून बघितलं, पण शेवटी त्याच्या मनासमोरचं ते चित्र ढेकळांच्या लगुरीगत ढासळलं.’ ‘आभाळाघरचे वैरी’ कथेतल्या ओव्या, ‘पावसाचं पोर’मधलं हे जेवणाचं वर्णन - ‘बोलता बोलता दोघांचीही पोरं पोहणी पडली. भाकऱ्या सोडल्या शाम्याकडे. दीड भाकरी नि तुरीच्या डाळीची उसळ होती. पोटात दुपारची भूक कोळकोळत होती.’ एकंदरीत सर्व कथांत समोर चित्र उभं राहील असं वास्तववादी चित्र, त्याला साजेशी भाषा आणि पात्रांची रेखाटलेली अचूक चित्रणं, त्यांच्या भावनांची आंदोलने टिपणारी, त्यानुसार मुलांची होणारी प्रतिक्रियेगत कृती हे सारं वाचताना आनंद यादव यांचं अचूक निरीक्षण आणि लेखनसामर्थ्य तर जाणवतंच, पण कथा बांधण्याची धाटणी वाचकाला आवडून जाते, एवढं खरं. ‘रसिकलाल मारू’ यांचं आतल्या आशयाला पूरक असं मुखपृष्ठ त्याची रंगसंगती खूप काही सांगून जाते. -सायली ढवळे ...Read more

  • Read more reviews
Write Your Own Review
  • Default typing language is Marathi. To type in English press Ctrl+G key combination
Submit Review
PLEASE SEND YOUR AUDIO REVIEW ON editorial@mehtapublishinghouse.com

Related Books

People Who Bought This Item Also Bought

Latest Reviews

ANUWADATUN ANUSARJANAKADE
ANUWADATUN ANUSARJANAKADE by LEENA SOHONI Rating Star
कौशिक लेले

पुस्तक – अनुवादातून अनुसर्जनाकडे (Anuwadatun Anusarjanakade) लेखिका – लीना सोहोनी (Leena Sohoni) भाषा – मराठी पाने – २३९ प्रकाशन – मेहता पब्लिशिंग हाऊस. फेब २०२४ छापील किंमत – रु. ३७०/- ISBN – 9789357205337 ह्या परिचयाची माझी वेबसाईट लिंक htps://learnmarathiwithkaushik.com/courses/anuwadatun-anusarjanakade/ मराठी पुस्तकांमध्ये सध्या इतर भाषांतून अनुवादित झालेली पुस्तके सुद्धा मोठ्या संख्येने दिसतात. एखादा सरस अनुवाद वाचताना आपल्या डोक्यात सुद्धा आपल्या आवडीच्या परभाषेतल्या पुस्तकांची यादी तयार होते. ही पुस्तकं सुद्धा मराठीत आली तर काय मजा येईल असं वाटतं. भाषा हा ज्यांचा जिव्हाळ्याचा विषय आहे त्यांची इच्छा एक पुढचं पाऊल टाकेल. आपणही स्वतः असा अनुवाद केला तर ? आपल्यालाही दोन्ही भाषा चांगल्या येत आहेत मग अनुवाद का करू नये ? हे पिल्लू डोक्यात शिरेलच. असा अनुवाद करायचा स्वतः काही प्रयत्न केला की लक्षात येईल की हे किती किचकट काम आहे. चांगला अनुवाद करायचा असेल तर सराव लागेल. अभ्यास लागेल. त्याची काही तंत्र मंत्र शिकून घ्यावी लागतील. एखाद्या चांगल्या जाणकार व्यक्तीचं, अनुभवी व्यक्तीचं मार्गदर्शनही मिळायला हवं. जर तुमच्याही मनात अशा भावना आल्या असतील तर लीना सोहोनी यांचं “अनुवादाकडून अनुसर्जनाकडे” हे पुस्तक तुम्हाला नक्की आवडेल. लीना सोहोनी हे नाव मराठीत अनुवादिका म्हणून प्रसिद्ध आहे. आत्तापर्यंत त्यांनी अनुवाद केलेली पन्नासच्यावर पुस्तके प्रकाशित झाली आहेत. त्यांचा अनुभव व अधिकार वेगळा सांगायला नको. त्यांचे हे पुस्तक "अनुवादातून अनुसर्जनाकडे" पुस्तकाचा पहिला भागात लीना सोनी यांनी आपल्या अनुवादाच्या प्रवासाचं सिंहावलोकन केलं आहे. त्यांनी अनुवादाची सुरुवात कशी केली, त्यात प्रगती कशी झाली हे लिहिलं आहे. अनुवादामुळे प्रसिद्ध लेखक जेफ्री आर्चर, सुधा मूर्ती, किरण बेदी यांच्याशी जुळलेले संबंध आणि त्यांच्या भेटीची वर्णनं आहेत. ह्या प्रवासात “मेहता पब्लिशिंग हाऊस” या प्रकाशन संस्थेचा भरभक्कम पाठिंबा त्यांना मिळाला. सुनील मेहता आणि अनिल मेहता यांच्याबरोबरच्या आठवणी सुद्धा पुस्तकात आहेत. पुढच्या भागात अनुवाद या विषयाची एखाद्या शास्त्रीय शोधनिबंधाप्रमाणे माहिती दिलेली आहे. यात अनुवाद प्रक्रियेकडे अतिशय बारकाईने बघितलं आहे. ढोबळमानाने बघितलं तर, अनुवाद म्हणजे तर एका भाषेतल्या शब्दांच्या ऐवजी दुसऱ्या भाषेतले शब्द वापरणे. पण प्रत्येक वेळी एका शब्दाच्या बदल्यात दुसरा भाषेतला एक शब्द असं होतंच असं नाही. त्यामुळे काही वेळा शब्दाची फोड करून दाखवावी लागते. तर काही वेळा मूळ मोठं वाक्य लहान होऊ शकतं. कदाचित तिथे पूर्णपणे वेगळीच शब्दयोजना वाक्यरचना होऊ शकते. या प्रत्येक प्रकाराला एक विशिष्ट शास्त्रीय नाव (पारिभाषिक संज्ञा) आहे हे आपल्याला पुस्तक वाचून कळतं. जे शब्दांच्या बाबतीत तेच वाक्यांच्या बाबतीत. मूळ भाषेतल्या शब्दांसाठी नवीन शब्द वापरून वाक्य तयार झालं तरी ते वाचकाला सहज वाटलं पाहिजे. नाहीतर आपण लगेच म्हणू, “अनुवाद खूप बोजड झाला आहे; ठोकळेबाज झाला आहे”. हे टाळायचं तर वाक्यरचना सुद्धा सुधारायला पाहिजे. याची उदाहरणे पुस्तकात दिली आहेत आणि त्या अनुषंगाने पारिभाषिक संज्ञा (terminology) काय आहे हे मराठी आणि इंग्रजी दोन्हीत दिलं आहे. शब्द, वाक्य ह्यांना लावलेल्या कसोटीचा विस्तार करून ती कसोटी “संकल्पनां”ना लावायला पाहिजे. एखाद्या भाषेत, एखाद्या समाजात असणाऱ्या संकल्पना, प्रथा-परंपरा मराठी भाषेत नसतील तर अनुवाद करताना ते जसंच्या तसं ठेवायचं का तिथे काही वेगळी संकल्पना वापरायची ? का तळ टीप देऊन स्पष्टीकरण द्यायचं? असे एकाच गोष्टीकडे बघण्याचे वेगवेगळे पर्याय उपलब्ध आहेत. हा मुद्दा आपण सोदाहरण स्पष्ट केला आहे. हा ऊहापोह वाचल्यासार अनुवादासाठी दोन्ही भाषांवर आपली किती चांगली पकड पाहिजे हे वाचकाच्या लक्षात येईल. त्याचबरोबर जे पुस्तक आपण वाचतोय त्याची पार्श्वभूमी, त्यातल्या प्रसंगाची सामाजिक पार्श्वभूमी, आणि लेखकाला काय ध्वनीत करायचे आहे हे सगळं समजणं सुद्धा किती महत्त्वाचं हे लक्षात येईल. म्हणजे अनुवाद प्रक्रिया दिसताना शब्दांची दिसली तरी “शब्दांच्या पलीकडले” अनुवादकाला पकडता आले तरच मूळ कृतीला न्याय मिळेल. हे या पुस्तकाच्या वाचनातून अधोरेखित होतं. पुस्तकाचा प्रकारानुसार अनुवादकासमोर असणारी आव्हाने सुद्धा बदलतात. कथा-कादंबरीचा अनुवाद वेगळा तर कवितेचा अनुवाद वेगळा. कारण कवितेमध्ये भावभावनांना महत्त्व आहे तितकेच महत्त्व शब्द, लय, शब्दचमत्कृती यांनाही आहे. म्हणूनच तर ते पद्य आहे गद्य नाही. लीनाजींनी ह्याचाही परामर्श घेतला आहे. नाटकाचा अनुवाद करताना येणारी आव्हाने अजून वेगळी. परिणामकारक संवाद, नेपथ्य, पात्रांची देहबोली, त्याचा प्रेक्षकांवर होणारा परिणाम या सगळ्याचा विचार करून अनुवाद करावा लागतो. म्हणूनच, अनुवाद म्हणजे प्रत्येक वेळी “शंभर टक्के पुस्तक जसेच्या तसे” असं नसतं. तर काही वेळा ते रूपांतर ठरतं. काही वेळा तो स्वैर अनुवाद ठरतो. तर काही वेळा मूळ कलाकृतीवर आधारित नवीन कलाकृती ठरते. हे सुद्धा कितीतरी उदाहरणे देऊन स्पष्ट केले आहे. हे सगळे मुद्दे एकमेकांशी निगडित आहेत त्यामुळे पुस्तकात बऱ्याच वेळा मुद्द्यांची पुनरावृत्ती झाली आहे असं मला वाटलं. ती पुनरुक्ती टाळून कदाचित थोडी पानं कमी करता आली असती. पण मुद्दा वाचकाच्या मनावर ठसावा, कुठलंही विशिष्ट प्रकरण वाचायला घेतले तरी ते त्या मुद्द्यापुरतं पूर्ण असावं हा त्यामागचा हेतू असेल. पुस्तकात पुढे अनुवादकांना नोकरी, व्यवसायाच्या काय संधी आहेत; कुठल्या संस्था याबद्दलचं शिक्षण देतात; कुठले कोर्सेस उपलब्ध आहेत याबद्दलचा तपशील आहे. अनुवाद करायला सुरुवात करायची असेल तर मजकूरनिवड, प्रकाशकांशी संपर्क, परवानगी ह्याचे मार्गदर्शन आहे. त्यांनतर शाळेत आपण जे प्राथमिक व्याकरण शिकतो; म्हणजे कर्ता, कर्म, क्रियापद, ॲक्टिव-पॅसिव्ह व्हॉइस, वेगवेगळे काळ इत्यादींच्या व्याख्या देऊन सगळ्याची उजळणी केली आहे. ज्याला अनुवाद क्षेत्रात उतरायचे आहे त्याला व्याकरणाचा अजून बराच अभ्यास करावा लागणारच आहे. आणि पुस्तकाचा उद्देश व्याकरण शिकवणं नाही तर अनुवादकासाठी व्याकरण अत्यावश्यक आहे हे ठसवणं आहे. त्यामुळे व्याकरणाचा भाग पुस्तकात नसता तरी चालला असता असं मला वाटलं. पुस्तकातील काही पाने वर दिलेल्या लिंकवर शेअर केली आहेत. म्हणजे तुम्हाला पुस्तकाची, लेखनशैलीची अजून चांगली कल्पना येईल. त्यात पुढील मुद्द्यांबद्दलची पाने आहेत १) अनुवादिका म्हणून येणारे कटुगोड अनुभव. २) प्रसिद्ध लेखक जेफ्री आर्चर ह्यांच्या पुस्तकांचा मराठी अनुवाद लीनाजींनी केला आहे. त्यातून जेफ्री आर्चर ह्यांच्याशी भेटीगाठी झाल्या त्यातला एक प्रसंग. ३) अनुवादाचे वर्गीकरण/प्रकार सांगणाऱ्या प्रकरणातली दोन पाने. अनुवाद प्रक्रियेची किती बारकाईने तांत्रिक चिकित्सा केली आहे हे लक्षात येईल. ४) नाटकाचा अनुवाद करताना येणारी आव्हाने ह्याबद्दलच्या प्रकरणातली दोन पाने. लीना सोहोनींचे आत्मकथन असणारा पुस्तकाचा पहिला भाग सर्व वाचकांना वाचायला आवडेलच. पुस्तकाचा दुसरा भाग तांत्रिक आहे. तो सर्वसामान्य वाचकाला वाचायला आवडेलच असं नाही. पण तो वाचल्यावर अनुवादक म्हणून काम करताना किती कटकटी असतात, काय व्यवधानं सांभाळावी लागतात हे वाचकाच्या लक्षात येईल. त्यातून अनुवादकांकडे व त्यांच्या कामाकडे बघण्याचा दृष्टिकोन अजून कौतुकाचा आणि कृतज्ञतेचा होईल हे निश्चित. ज्यांना अनुवाद करायचा आहे, या क्षेत्रात शिरायचं आहे किंवा तशी उमेदवारी सुरू झाली आहे त्यांना हा भाग मार्गदर्शक ठरेल. जाण वाढवेल हे नक्की. त्यामुळे या पुस्तकाच्या वाचनातून अनुवादाचा किडा काही वाचकांच्या डोक्यात गेला आणि त्यातून नवे अनुवादक मराठीत निर्माण झाले तर ते सोन्याहून पिवळे ! मराठीत कथा,कादंबऱ्या, चरित्र, सामाजिक विषयांची चर्चा ह्या पद्धतीचे लेखन भरपूर होत असतं. पण ह्या पुस्तकाप्रमाणे शास्त्रीय/तांत्रिक चिकित्सा करणारी, गंभीरपणे शिकवणारी पुस्तकं कमी दिसतात. ती प्रकाशित झाली तरी ती क्रमिक पाठ्यपुस्तक किंवा “अभ्यासाचे पुस्तक” या प्रकारात ढकलली जातात आणि दुर्लक्षित होतात. पण या पुस्तकाच्या लेखिका आणि प्रकाशक यांनी हे पुस्तक मुख्यधारेतल्या पुस्तकाप्रमाणे सादर केलं आहे. त्यातून हे पुस्तक जास्त वाचलं जाईल; जास्त लोकांना विचार प्रवृत्त करेल असं मला वाटतं. अशा प्रकारची पुस्तकं मराठीत प्रकाशित होणे हे मराठी भाषेला ज्ञानभाषा करण्यासाठी मोठे योगदान आहे. त्याबद्दल प्रकाशक आणि लेखिका दोघांचेही एक मराठी भाषा प्रेमी म्हणून मी मनापासून आभार मानतो. —————————— मी दिलेली पुस्तक श्रेणी —————————— अनुवाद करणारे असाल किंवा करायची इच्छा असेल तर आवा ( आवर्जून वाचा ) इतरांनी जवा ( जमल्यास वाचा ) ——————————— आवा ( आवर्जून वाचा ) जवा ( जमल्यास वाचा ) वाठीनावाठी ( वाचलं तर ठीक नाही वाचलं तरी ठीक ) नावाठी ( नाही वाचलं तरी ठीक ) ...Read more

OMKARACHI REKH JANA
OMKARACHI REKH JANA by MANJUSHRI GOKHALE Rating Star
सौ. जस्मिन जोगळेकर

आमच्या पुस्तकप्रेमी समुहावरचा एकही दिवसाचा खंड न पडता सलग 1730 वा पुस्तक परिचय पुस्तक प्रेमी समूह,पुस्तक परिचय अभियान: एकही दिवस खंड पडू न देता पुस्तकांचा परिचय हे पुस्तकप्रेमी समूहाचे यश ! पुस्तक सत्र:- ३ सप्ताह क्रमांक:- २४८ पुस्तक क्रमांक: १७३० दिनांक: १०/०३/२०२५ पुस्तकाचे नांव:- ओंकाराची रेख जना लेखक:- मंजुश्री गोखले पहिली आवृत्ती: फेब्रुवारी २०१२ पृष्ठ संख्या : ३०८ मूल्य: रु. ३२० प्रकाशन: मेहता पब्लिशिंग हाऊस परिचयकर्ती: सौ. जस्मिन जोगळेकर एखाद्या गोष्टीसाठी वेळ यावी लागते म्हणतात, तसं काहीसं झालं माझं. खरंतर पुस्तक वाचनाच्या बाबतीत असं व्हायला नको होतं पण झालं. `हे खूप सुंदर पुस्तक आहे, तुम्ही वाचाच` म्हणून एक पुस्तक आमच्या हाती आलं. अर्थात ज्यांनी सांगितलं त्यांनी त्यांच्या संग्रहातलं पुस्तक दिलं होतं. तसं बरेच दिवस होतं आमच्याकडे. नवऱ्याने वाचून खूपच सुंदर आहे, वाच नक्की सांगितलं देखील मला. पण पुस्तक परत द्यायची वेळ आली तरी वाचलं गेलं नाही. तरी ते नाव डोक्यात फिट बसलं होतं. अखेर एक दिवस ते एकच पुस्तक नव्हे तर त्याच लेखिकेची चार पुस्तकं विकतच घेऊन आले आणि मग ती वेळ आली…. त्या पुस्तकाच्या, पुस्तकातील भाषेच्या आणि त्या लेखिकेच्या प्रेमात पडण्याची. पुस्तक होतं…मंजुश्री गोखले यांनी संत जनाबाईंवर लिहिलेलं `ओंकाराची रेख जना`. `विठू माझा लेकुरवाळा`, `धरिला पंढरीचा चोर` अशा अभंग रचनेतून जनाबाई आपल्या ओळखीच्या आहेत. किंवा विठूराया त्यांना हर कामात मदत करत असतो वगैरे माहीत आहे. पण त्यांचं संपूर्ण चरित्र सगळ्यांना माहीत असेलच असं नाही. ते माहीत करून देण्याचं सुरेख काम या कादंबरीने केलं आहे. जनाबाईंच्या जन्मापूर्वीची आणि नंतरचीही त्यांच्या कुटुंबाची परिस्थिती, छोट्या जनाला मागे ठेऊन दुखण्याने तिला सोडून गेलेली तिची आई, त्यानंतरची बिकट वेळ याचं वर्णन वाचताना डोळ्यातलं पाणी थांबत नाही. पुढेही काही प्रसंग असे आहेत…भागाबाईचं वागणं असेल किंवा सुळावर चढवायचा प्रसंग असेल… डोळ्यात पाणी येतच राहतं. पण एवढं होऊनही त्यांची पंढरीरायावरची भक्ती मात्र गाढ होती. जनाईसुध्दा त्याला पाहायला आतुर होती. सोसले चटके l पोटी नाही घास l विठ्ठलाची आस l जनाईला ll भेटीसाठी त्याच्या l गोळा तनमन l धाडे आवतान l विठूराया ll अखेर विठुरायाकडून आमंत्रण आल्यावर बापलेक पंढरीची वाट चालू लागतात. काळया देवाला पाहायला आसुसलेली जना आणि लेकीला कायमचं परक्या घरी सोडून यायचं या विचाराने जडावलेला दमा… नशिबाची रेख l भिवरेच्या काठी l विठूराया ओढी l जनाईची ll दोघांचा प्रवास विठ्ठलाच्या विश्वासावर सुरू होतो. पुढं जनाईला दामाशेटींच्या घरी सोडून देणं, त्या घराने जनाला आपलंच म्हणणं, नामदेवांसोबत तिचं मोठं होणं अशा कितीतरी प्रसंगांनी सुखावून जायला होतं. तेव्हाची सामाजिक परिस्थिती, जनाचं अतिशूद्र असणं आणि त्यातून स्त्री असणं…त्यासाठी तिला झेलावे लागणारे त्रास, संत म्हणून मोठेपण मिळाल्यावरही त्यांच्यावर आलेला चोरीचा आळ… त्रास होतो वाचताना. जनाची आणि विठ्ठलाची पहिली भेट आणि तिथून त्यांच्यात दृढ होत जाणारे नाते…वाचताना शहारून जायला होतं. जना ते संत जनाबाई हा प्रवास, त्यात जनाबाईंनी रचलेले अभंग, ज्ञानदेवादि भावंडांचा सहवास आणि मुख्य म्हणजे नामदेव आणि जनाबाई यांचे नाते… गुरू शिष्य ऐसी l जोडी कौतुकाची l जनी नामयाची l संतांमधे ll याबद्दल पुस्तकात आलेले उल्लेख मन लावून वाचण्यासारखे आहेत. विठ्ठलाच्या चरणी झालेला जनाबाईंच्या जीवनाचा शेवट म्हणजे तर 🙏 वृंदा कोमेजली l स्तब्ध वारा पाणी l ओघळले मणी l मंजिऱ्यांचे ll थरारली वीट l कंप राऊळाला l श्वास ओलावला l क्षणभर ll आज नाही घाई l विठोबाला काही l जनाईच येई l चरणाशी ll शांता शेळके यांनी अनुवाद केलेलं `चौघीजणी` जसं मनात कायमचं घर करुन बसलं आहे, त्या जोडीला आता `ओंकाराची रेख जना` हे ही अत्यंत आवडीचं झालं आहे. यापूर्वी संत साहित्य किंवा संतांवर लिहिलेलं साहित्य फारसं वाचलं नव्हतं. लताजी किंवा भीमसेनजींमुळे घराघरात पोहोचलेले अभंग तेवढे माहीत होते. त्यामुळं जनाबाईंवर लिहिलेल्या या पुस्तकाबाबत उत्सुकता होतीच. पहिल्या प्रकरणाच्या अगदी पहिल्या ओळीपासून या पुस्तकाशी जी बांधली गेले ते शेवटपर्यंत. पुस्तकातील सगळं वर्णन अगदी बारीक सारीक तपशील देऊन पुढं जात राहतं आणि त्यात आपल्याला गुंतवून ठेवतं. सुरुवातीची काही प्रकरणं तर डोळ्यात अश्रुंच्या धारा घेऊन, पुसट अक्षरं समोर ठेऊन वाचावी लागतात. प्रसंग सगळे l तपशिलासवे l डोळ्यात आसवे l वाचुनिया ll भाषा ही साजिरी l सत्य हेच वाटे l प्रसंग तो घडे l आसपास ll एकूणच पुस्तकातलं वर्णन इतकं जिवंत आहे की सगळे प्रसंग आपल्या आसपास घडताहेत असंच वाटत राहतं कायम. दमा - कुरुंडचं दुर्दैवी आयुष्य, पोटी मूल नसल्याचं त्यांचं दुःख, विठ्ठलाला त्यासाठी साकडं घालण्यासाठी त्यांनी केलेला पंढरपूरचा प्रवास असो किंवा जनाबाईंच्या खोलीत येऊन विठ्ठलाने त्यांच्याशी मारलेल्या गप्पा, त्यांना कामात केलेली मदत…. सगळे अगदी सगळे प्रसंग आपणच जगतोय असं वाटावेत इतके मनाला भिडून जातात. काही ठिकाणं तर अशी… `अरे विठ्ठला, गडबडीत भलतंच काय उचलतोस. तुझा रत्नहार आणि शेला तर घेऊन जा`...असं आपणच विठ्ठलाला हाक मारून सांगावं असं वाटायला लागतं वाचताना. भाषा, वर्णनशैली फार साजिरी आहे. पुस्तकातला `साजिरी` हा शब्द एकदम आवडून गेलाय. एखादा चेहरा पाहिल्यावर कसं आपल्याला कळून जातं ना की, ही व्यक्ती मायाळू आहे किंवा तुसडी आहे वगैरे…तसं पुस्तकाच्या सुरुवातीलाच यातल्या भाषेबद्दल आपुलकी, प्रेम वाटायला लागतं. भाषा साधी पण सुंदर, शब्दांचा वापर असा की यापेक्षा वेगळा शब्द इथं शोभला नसता असं वाटायला लागेल असा. अनवाणी पायाला चटके बसावेत इतकं हवामान अजून बदललं नव्हतं…यासाठी `अजून मातीने माया सोडली नव्हती`... किती सुरेख वाक्य आहे ना! अशी कितीतरी वाक्य आपल्याला त्यांच्या प्रेमात पाडायला लावणारी यात सापडतील. एकूणच सांगायचं झालं तर पुस्तक अप्रतिम आणि सगळ्यांनी आवर्जून वाचावं असंच आहे. एकाच लेखकाची पुस्तकं सलग एका मागोमाग एक अशी माझ्याकडून वाचली जात नाहीत. पण आता खुणावतंय ते… `जोहार मायबाप जोहार`. ...Read more