WHEN THE COMMON MAN IS CRUSHED UNDER SORROW, HE BLAMES GOD FOR HIS MISFORTUNE. BUT MEERA THANKS HIM. “YOU LIBERATED ME FROM ALL ENTANGLEMENTS,” SHE SAYS. “YOU ENGINEERED ALL THIS SO THAT I CAN WORSHIP YOU”. SHE DOES NO REALIZE WHEN SHE HAS LOST HERSELF COMPLETELY IN THIS WORSHIP. WORSHIP OF GOD FOR HER IS WORSHIP OF LORD KRISHNA AND NONE OTHER. SHE CAN TOTALLY SURRENDER TO HIM WHO HAD COME DOWN AS AN INCARNATION TWENTYFIVE THOUSAND YEARS AGO. SUCH DEVOTION ATTRACTS RIDICULE, STIGMA AND ALSO ATTEMPTS TO KILL SUCH A DEVOTEE. DESPITE THIS THE PLEASANT, PEACEFUL, BEATIFIC SMILE NEVER LEAVES HER. WE HAVE NEVER SEEN MEERA, BUT IN OUR MIND’S EYE, HER IMAGE LINGERS. THE MEERA DEPICTED BY SCULPTORS FILLS OUR IMAGINATION. ‘YES, THIS IS HOW MEERA MUST HAVE LOOKED – BLISSFUL, BEAUTIFUL, AND UNAWARE OF THE WORLD AROUND HER AND ONE WITH HER KRISHNA’.
जेव्हा दु:खाचा भडिमार होतो तेव्हा सामान्य मनुष्य ईश्वराला दोष देतो, वेठीला धरतो आणि मीरा मात्र ईश्वराचे आभार मानते. ‘सर्व मोहपाशातून सुटका केलीस,’ असं म्हणते. ‘ईश्वराराधना व्हावी म्हणूनच अशी तजवीज केलीस.’ असं म्हणते. ती ईश्वराराधनेत कधी रममाण होते, हे तिचं तिलाही कळत नाही. ईश्वराराधना म्हणजे फक्त कृष्णाची आराधना. पंचवीस हजार वर्षांपूर्वी अवतरलेल्या कृष्णावर ती पंचवीस हजार वर्षांनंतर स्वत:ला समर्पित करू शकते. अशा भक्तीला नावं ठेवली जातात, कलंक लावला जातो, जीवे मारण्याचा यत्न केला जातो. तरीही प्रसन्नता, शांतता, सुमधुर हास्य विलसत राहतं. न पाहिलेल्या मीरेचं रूप नजरेसमोर तरळत राहतं. शिल्पकारांनी त्यांच्या कल्पनेनुसार घडवलेली मीरा नजरेसमोर येते आणि वाटून जातं, ‘खचितच, मीरा अशीच दिसत असणार. शांत, सुंदर, जगाचं भान नसलेली, कृष्णमय झालेली.’