THE GOLDEN DREAMS SHATTERED. NANASAHEB, WHEN I SEE YOUR CANDOUR ABOUT INJUSTICE IN THE SOCIETY, I REALLY ENVY YOU. I OFTEN FEEL THAT "THIS IS HOW ONE SHOULD LIVE LIFE.` BUT THEN IMMEDIATELY MY SECOND MIND SNAPS AT ME, SAYING, "PEOPLE LIKE YOU FROM THE PREVIOUS GENERATION WERE LIVING LIFE IN A DREAM WORLD, BEAUTIFUL IN ITS OWN WAY. YOU BELIEVED THAT ALL THE CHANGES WOULD TAKE PLACE ON THEIR OWN, WITHOUT ANY STRUGGLE, WITHOUT ANY EFFORTS. BUT THE FACT IS WE CANNOT EXPECT LIFE TO FOLLOW THE CALCULATIVE MATHEMATICAL RULES. THE CULTURAL VALUES OF THIS ERA HAVE CHANGED TREMENDOUSLY. YOU MENTIONED THE CULTURAL VALUES. YOU WERE RAISED WITH THE VALUES SUITABLE TO THE FAMILY LIFE WITH ITS AGRICULTURAL BACKGROUND. BUT TODAY`S GENERATION IS DIFFERENT. THEY ARE LIVING IN A MECHANICAL BACKGROUND. IN THE YESTER YEARS, PEOPLE WERE SCARED OF GOD, RELIGION. THEY FOLLOWED THE ARTIFICIAL RULES NOT SACREDLY BUT WITH A FEAR IN THEIR MIND. THIS YOUNG GENERATION TODAY IS NOT SCARED OF ANY SUCH THING. HENCE THEY DO NOT CARE FOR IT. BECAUSE THE END OF MAN IS CRYSTAL CLEAR. WHATEVER, WE DO OR HOWEVER WE LIVE, WHAT IS GOING TO REMAIN BEHIND US IS JUST A PINCH OF ASH. SO, EVERYONE AIMS AT SNATCHING, GRABBING AS MUCH HAPPINESS AS POSSIBLE. THEY HAVE NO OTHER AIM IN THEIR LIFE. WHAT YOU ARE SAYING IS PERFECT PRINCIPALLY, BUT NOBODY IN TODAY`S WORLD WANTS TO GIVE A DAMN TO ANY PRINCIPLE.
‘नानासाहेब, खरं सांगू, सामाजिक अन्यायाच्या बाबतीतली तुमची पोटतिडीक पाहून मला तुमचा हेवा वाटतो. माणसानं जगावं तर असं जगावं असं मनात येतं. पण लगेच दुसरं मन म्हणतं, तुम्ही मागच्या पिढीची माणसं एका सुंदर स्वप्नात जगत होता. समाजातले सारे बदल सहज व सुरळीतपणानं होतील असं मानीत होता. पण गणिताचे नियम मानवी जीवनाला लावून चालत नाही. माझ्या मनात येतं, युगधर्म बदलला आहे. मघाशी नीतिमूल्यांविषयी तुम्ही बोललात. कृषिप्रधान जीवनपद्धतीतल्या मूल्यांचे संस्कार तुमच्या मनावर लहानपणापासून झाले आहेत. आजची पिढी निराळी आहे. ती यंत्रप्रधान औद्योगिक संस्कृतीत वाढत आहे. पूर्वीच्या लोकांनी देवधर्माच्या भीतीनं अनेक कृत्रिम नीतिमूल्यं पाळली. तरुण पिढीला आता त्यांची गरज वाटत नाही. शेवटी माणसाचं काय होतं– चिमूटभर राखच ना. मग जिवात जीव आहे तोपर्यंत दोन्ही हातांनी जेवढं सुख ओरबाडून घेता येईल तेवढं घ्यायचं याखेरीज तिच्यापुढं कुठलंही ध्येय नाही. तुमचं म्हणणं तात्त्विक दृष्टीनं अगदी बरोबर आहे. पण आजच्या व्यवहारी जगात तत्त्वांना विचारतो कोण?’