EVERY UPSET MIND SHOULD PEEP WITHIN. HE OR SHE WILL FIND A RESTLESS AND WRETCHED BEING THERE, JUST MOVING TO AND FRO. A HUMAN LIFE, SUCCESSFUL OR NOT, BIG OR SMALL, WILL ALWAYS HAVE A FEELING OF NOT GETTING OR ACQUIRING SOMETHING WHICH HE WANTS, DESERVES. HE IS ALWAYS FULL OF DISCONTENT AND FEELS THAT HE DESERVES MUCH MORE BETTER IN LIFE WHICH HE IS DEPRIVED OF. THIS FEELING TEASES HIM, SHAKES HIM AND TORTURES HIM. BEHIND EVERY DEPRESSION, BIG OR SMALL, EGO IS THE MAIN CAUSE WHICH PLAYS A VERY IMPORTANT ROLE. UNLESS AND UNTIL, WE SHADE OFF THIS EGO, NO AMOUNT OF BLESSINGS WOULD PULL US OUT OF OUR GRUMPY MIND. HOW DO WE COME OUT OF DEPRESSION? HOW WOULD THE BLESSINGS REACH OUR MIND FULL OF EGO? UNLESS AND UNTIL, THE GLASS IS EMPTY HOW CAN WE REFILL IT? POET SHANTARAM CAPTURES THIS FEELING IN PERFECT WORDS, HE SAYS, "THE ONE WHO SMILES, DRINKS NECTAR`; HOW TRUE IS THIS. ONCE YOUR EGO IS EXTINGUISHED THEN WHAT REMAINS WITH YOU? ONLY HAPPINESS AND GOOD HEALTH OF BODY AND MIND TOO. WE ARE THE WORST OBSTACLE FOR THE PEACE OF OUR MIND. IT IS VERY IMPORTANT TO REMOVE THIS OBSTACLE FROM OUR MIND. IN KABIR`S WORD THIS IS "SAHAJYOG`, SOMETHING ACHIEVED EASILY IN THE SIMPLEST MANNER. THE MOMENT THIS EGO IS BURNT, LIFE ENVELOPES INTO A SERENITY. YOUR OWN HOUSE WILL BECOME AN ABODE, WHEREVER YOU MOVE WILL PROVE TO BE A HOLY PLACE. BUT NOT UNLESS YOUR EGO IS SHADE OFF COMPLETELY, TOTALLY, TILL THEN NO MATTER HOW MANY BLESSINGS YOU ACQUIRE, IT WILL BE IN VAIN.
प्रत्येक अस्वस्थ माणसानं थोडं आत डोकावून पाहावं. तिथं त्याला एक अतृप्त जीव येरझारा घालताना सापडेल. माणूस लहान असो, मोठा असो, त्याला जे काही हवं आहे, ते मिळत नसल्याची नांगी सारखा डंख करीत असते. जी काही आपली पात्रता आहे, तीनुसार आपल्याला जे हवं आहे, ते मिळत नाहीये, ही भावना त्याला छळत असते. शांतपणे जगू देत नाही. प्रत्येक छोट्यामोठ्या औदासीन्यामागं एक सुप्त अहंकार असतो आणि जोपर्यंत हा असा अहंकाराचा जागता पहारा आहे, तोपर्यंत कुणाच्याही आशीर्वादानं कोणती शांती मिळणार? औदासीन्य नाहीसं कसं होणार? अहंकारानं मन काठोकाठ भरलेलं असलं, तर आशीर्वादानं आत उतरायचं कसं? भांडं रिकामं हवं, तरच ते भरता येईल. कवी शांताराम आठवल्यांनी एका ओळीत ते सांगितलं, ‘जो हसला, तो अमृत प्याला’ हे अत्यंत सार्थ आहे. अहंकार संपला रे संपला की, स्वास्थ्य आणि आनंदाव्यतिरिक्त उरतं काय? आपल्या शांततेच्या आड आपण स्वत:च येतो. हा अडथळा दूर होणं महत्त्वाचं. कबीर ह्यालाच ‘सहजयोग’ म्हणतात. हा अहंकार मिटला, तर जीवन प्रतिक्षणी पूज्य भावानं व्यापून जाईल. राहत्या वास्तूत प्रतिदिनी गंगास्नान घडेल. तुम्ही जिथंजिथं विहार कराल, तेते तीर्थस्थळ. अर्थात ही प्रचिती येण्यासाठी मूळ अहंकार गेला नाही, तर प्रार्थना, पूजा, तीर्थयात्रा... सगळं व्यर्थ आहे!प्रत्येक अस्वस्थ माणसानं थोडं आत डोकावून पाहावं. तिथं त्याला एक अतृप्त जीव येरझारा घालताना सापडेल. माणूस लहान असो, मोठा असो, त्याला जे काही हवं आहे, ते मिळत नसल्याची नांगी सारखा डंख करीत असते. जी काही आपली पात्रता आहे, तीनुसार आपल्याला जे हवं आहे, ते मिळत नाहीये, ही भावना त्याला छळत असते. शांतपणे जगू देत नाही. प्रत्येक छोट्यामोठ्या औदासीन्यामागं एक सुप्त अहंकार असतो आणि जोपर्यंत हा असा अहंकाराचा जागता पहारा आहे, तोपर्यंत कुणाच्याही आशीर्वादानं कोणती शांती मिळणार? औदासीन्य नाहीसं कसं होणार? अहंकारानं मन काठोकाठ भरलेलं असलं, तर आशीर्वादानं आत उतरायचं कसं? भांडं रिकामं हवं, तरच ते भरता येईल. कवी शांताराम आठवल्यांनी एका ओळीत ते सांगितलं, ‘जो हसला, तो अमृत प्याला’ हे अत्यंत सार्थ आहे. अहंकार संपला रे संपला की, स्वास्थ्य आणि आनंदाव्यतिरिक्त उरतं काय? आपल्या शांततेच्या आड आपण स्वत:च येतो. हा अडथळा दूर होणं महत्त्वाचं. कबीर ह्यालाच ‘सहजयोग’ म्हणतात. हा अहंकार मिटला, तर जीवन प्रतिक्षणी पूज्य भावानं व्यापून जाईल. राहत्या वास्तूत प्रतिदिनी गंगास्नान घडेल. तुम्ही जिथंजिथं विहार कराल, तेते तीर्थस्थळ. अर्थात ही प्रचिती येण्यासाठी मूळ अहंकार गेला नाही, तर प्रार्थना, पूजा, तीर्थयात्रा... सगळं व्यर्थ आहे!