जगात तुम्ही पुर्वला, पश्चिमेला, दक्षीणेला किंवा उत्तरेला कोठेही जा, स्त्रीयांनवर होणारे अत्याचार, बलात्कार हे जवळ,जवळ सारखेच असतात. असेच दुसऱ्या महायुद्धाच्या काळात सैनिकांकडून अनेक वेळा बलात्कार झालेल्या स्त्रीची ही आठवणक गाथा म्हणजेच "मनाचे पंन्नास वर्षे. मुळ इंग्रजी लेखक जँन रफ्-ओ`हर्न आहेत. अनुवाद निला चांदोरकर यांनी केला आहे. पुस्तकाचे थोडक्यात वर्णन करायचे म्हटलेतर भयोत्कुट, ह्रदयस्पर्शी, भीषण, वास्तववादी, मानवीमुल्यांचे हनन होणारे अत्याचार असे करता येईल. मनातल्या खोल कप्प्यात दडवून ठेवलेली नव्हे तर मनात गाडलेली ही गोष्ट, आपल्या मुलींना नातवंडांना कशी सांगायची ? ही गोष्ट साधीसुधी नव्हतीच मुळी. ती एक अत्यंत लाजीरवाणी, दुर्दैवी भोगवाटा होता. असा भोगवाटा की ज्यांच दु:ख, अपमान, लाज, इतक्या प्रदिर्घ काळानंतरही तब्बल पंन्नास वर्षानंतरही यंत्किंचितही कमी झालेली नाही. एक दिवस आपल मन आपल्या मुली, नातवंडांना जवळ मोकळ करावंच लागणार आहे. याची जाणीव तिला होतीच पण ती हे कुठल्या तोंडाने सांगणार होती.. " मग ठरल ते सगळं आपण लिहून काढायचं, कागदावर उतरवायचं." असे तिने ठरवले. आयुष्यांच अर्धशतक- थोडीथोडकी नव्हे, पंन्नास वर्ष जाँननं मनात धुमसत राहीलेला कोंडमारा सहन केला. पण 1992 साली या कोंडमाऱ्याचा उद्रेक झाला. ऐन तारुण्यात जँनला जो शारीरिक आणि माणसिक छळ सोसावा लागला. त्याच ह्रदयद्रावक कथन या पुस्तकात वाचायला मिळेतं. `सुखदायिनी` हे गोड बिरुद्ध ज्या स्त्रीयांना लावण्यात आलं ते एखाद्या इंगळीप्रमाणे त्यांना जन्मभर डसत राहिलं. पण त्यांना तोंडातून वेदनेचा हुंकार काढण्याची सोय नव्हती. कारण मृत्यूची टांगती तलवार तर त्यांच्या डोक्यावर होतीच शिवाय घरदाराची अब्रु वेशीवर टांगली जाईल ही भीतीही होतीच. लैगिक अत्याचारांमुळे जो अपमान, जे दु:ख तिला सोसावं लागलं त्याची ही करुण, ह्रदयस्पर्शी, मनाला चटका आणी हुर, हुर लावणारी कहाणी. वाचणीय पुस्तक ...Read more