* Front & back cover images are for illustration purposes only and the price of book is sold separately.
Quantity
Buying Options:
  • Ebooks:
  • Print Books:
HOW CAN SHIVAJI’S WORK GUIDE TODAY’S SECULAR DEMOCRACY? WHAT IS THE TRUE MEANING OF SHIVAJI MAHARAJ’S SWARAJYA? WHAT IS THE INTERPRETATION OF SHIVAJI MAHARAJ’S CORONATION? WHAT DO THE HISTORIANS EXPECT FROM LITERATEURS? DR. JAISINGRAO PAWAR PRESENTS ANSWERS TO MANY SUCH QUESTIONS THROUGH THIS BOOK. HE HAS ALSO INCLUDED VARIOUS ARTICLES ON SHIVAJI’S NAVY, COMMANDER-IN-CHIEF HAMBIRRAO MOHITE, ATTEMPT OF SHIVAJI’S ASSASSINATION, ETC.IN THIS BOOK.
आजच्या आपल्या धर्मनिरपेक्ष लोकशाही राज्यात शिवचरित्र आम्हास कसे मार्गदर्शक होऊ शकते?.... शिवछत्रपतींच्या ‘स्वराज्याचा’ खरा अर्थ कोणता?.... शिवराज्याभिषेकाचा अन्वयार्थ काय?.... ऐतिहासिक ललित साहित्यिकांपासून इतिहासकारांची कोणती अपेक्षा आहे?... इत्यादी प्रश्नांचा ऊहापोह महाराष्ट्रातील ज्येष्ठ इतिहास संशोधक डॉ. जयसिंगराव पवार करत आहेत. याशिवाय शिवछत्रपतींचे आरमार, त्यांचे मुंबईकर इंग्रजांशी असलेले सबंध, सरसेनापती हंबीरराव मोहिते, शिवछत्रपतींवरील खुनी हल्ला इत्यादी विषयांवरील महितीपूर्ण लेख.

No Records Found
No Records Found
Keywords
#SHIVCHARITRAPASUN AAMHI KAY SHIKAVE #JAYSINGRAO PAWAR #SHIVAJI #HAMBIRRAO MOHITE #शिवचरित्रापासून आम्ही काय शिकावे? #शिवाजी #जयशिंग पवार #हंबीरराव मोहिते
Customer Reviews
  • Rating StarPratik Patole

    इतिहासातून प्रेरणा घ्यायची असते.इतिहास विसरून ही चालत नाही. जे राष्ट्र इतिहास विसरत (किंवा चुकीचा समजून घेत) ते राष्ट्र कधीच इतिहास घडवू शकत नाही. छत्रपती शिवाजी महाराज तर संपूर्ण जगासाठी नवसंजीवनी. युगपुरूष छ.शिवराय हे आपल्या मातीत जन्मले हे आपल्यासठी मोठी अभिमानास्पद गोष्ट आहे. शिवचरीत्रातील प्रत्येक घटनेतून काहीतरी घेण्यासारखे आहे. अश्या वेळी *शिवचरित्रापासून, आम्ही काय शिकावे..?* या पुस्तकात लेखक डॉ.जयसिंगराव पवार अगदी सोप्या शब्दात शिवचरित्रातून आपण काय शिकावे सांगतात. डॉ.जयसिंगराव पवार हे वर्तमानातील निपक्ष इतिहासकार म्हणून ओळख आहे. वाचताना ही वाचकांना हे लगेच समजते. 45 हुन अधिक शोधनिबंध, 25 हुन अधिक इतिहासविषयक ग्रंथ लेखन त्यांनी केले आहे. ◆हा नऊ लेखांचा लेखसंग्रह आहे. त्याप्रकरणांची माहिती पुढीलप्रमाणे- *१)शिवचरित्रापासून आम्ही काय शिकावे.* शिवचरित्र अभ्यासाचा आजच्या घडीला व आजच्या पिढीला काय फायदा..? शिवाजी महाराज हिंदूधर्म रक्षक होते का..? किंवा ते केवळ हिंदूंचेच राजे होते का..? शिवाजी महाराजांनी इस्लामी प्रजेला कशाप्रकारे वागणूक दिली. महाराजांनी स्वभाषेचं (मराठी) महत्व ओळखून कशापद्धतीने भाषेच संवर्धन केले. हिंदुत्व म्हणजे काय..? या सर्व प्रश्नांची उत्तरे या प्रकरणामध्ये सापडतात. यावेळी लेखकांनी जेव्हा हिंदूंवर जिझिया कर लादला तेव्हा महाराजांनी औरंजेबाला लिहलेल्या पत्राचा संदर्भ,तसेच विविध संदर्भ लेखक देतात. *या प्रकरणातील काही निवडक वाक्य-* ◆शिवाजी महाराजांनी हिंदू धर्माचे जितके रक्षण केले हे जितके खरे तितके त्यांनी दुसऱ्या धर्माचा तिरस्कार केला नाही. ◆महाराजांनी शत्रू ज्या धर्माचा होता,त्या धर्माच्या लोकांच्या कत्तली अथवा प्रार्थना स्थळे सूडबुद्धीने उद्ध्वस्त केले नाहीत. ◆धर्मवेडाने राज्य (प्रगती)होत नाही. ◆खरे हिंदुत्व हे वैश्विक बंधुभावाचा पुरस्कार करते, ते अन्य कोणाचा व्देष करत नाही. ◆महाराजांनी इस्लामी शत्रूशी संघर्ष केला पण इस्लामी जनतेशी नाही. *२)शिवछत्रपती:रयतेचा राजा* राज्याभिषेक करण्याची का गरज होती..? रयतेच्या पैशावर ऐशोआराम करणाऱ्या जमीनदारांवर महाराजांनी लादलेली बंधने. वतनदारांच्या कडून होणारी रयतेची पिळवनुक कशाप्रकारे थांबवली..? मोरया गोसावींच्या देवस्थानच्या कचाट्यातून रयतेची मुक्तता व देवस्थानचे संवर्धन. रयतेला त्रास होऊ नये म्हणून महाराजांनी लावलेली सैन्याला शिस्त. आर्थिकदृष्ट्या दुर्बल रयतेला अनेक योजना राबवून कसे स्वावलंबी बनवले. याची माहिती आपल्याला या प्रकरणातून मिळते. यातून आजच्या राज्यकर्त्यांनी काहीतरी घेतले पाहिजे. *या प्रकरणातील काही निवडक वाक्य* ◆शिवछत्रपतींचे स्वराज्य हे वतनदारासाठी नव्हते. ते बहुजनांच्या,रयतेच्या सुखासाठी,कल्याणासाठी होते. ◆राज्याभिषेक ही कामगिरी शिवछत्रपतींची त्यांच्या लष्करी पराक्रमाइतकीच महत्वाची आहे. ◆स्वराज्याचे सैनिकच जर रयतेस लुबाडू लागले तर मग स्वराज्य ते कसले?आणि मग मोगलांईत आणि आपल्यात फरक तो काय..( मावळ्यांना रयतेला त्रास झाला नाही पाहिजे हे समजवतानाचे महाजांच्या तोंडचे वाक्य..) *३)शिवछत्रपतींची एक आरमारी मोहीम* शिवाजी महाराजांची बसरूरची एकमेव आरमार मोहीम. बसरूरच्या मोहिमेचे वैशिष्ट्ये, बसरूर स्वारीचे ऐतिहासिक महत्त्व, शिवछत्रपतींचे शत्रूच्या प्रदेशातील रयतेसोबत चे संबंध. शत्रू प्रदेशातील रयतेला ही स्वराज्य प्रेरणा महाराजांनी कशी दिली. शिवछत्रपतींचे आरमार. याची माहिती या प्रकरणात मिळते. *प्रकरणातील काही निवडक वाक्य.* ◆अखिल हिंदुस्थानात मोगली सत्तेला आव्हान देण्याचे सामर्थ्य व मनोधैर्य कोणाही हिंदू अथवा मुस्लिम राजाकडे नव्हते. अशा परिस्थितीत दक्षिणेतील मराठ्यांच्या राजाने -शिवछत्रपतींनि- दिले. ◆बादशहा अकबरापासून औरंजेबापर्यंतचे हे दिल्लीपती सागरावर मात्र हतबल ठरले. ◆शिवछत्रपतींचे पश्चिम किनाऱ्यावर स्वतंत्र आरमाराची स्थापना आणि उभारणी केली; एवढेच नव्हे तर सागरावर अधिराज्य गाजवणाऱ्या उपरोक्त परकीय सत्तांच्या हृदयात विलक्षण दहशद निर्माण केली. ◆शिवचरित्रामधील अफजलखान वध, शाहिस्तेखानावरील छापा यासारखे महाराजांचे प्रसिध्द पराक्रम सर्वांनाच परिचित असतात. त्या मानाने महाराजांचे हा सागरावरील पराक्रम तसा उपेक्षित राहिला आहे. *४)मराठा आरमाराचे जनक:शिवछत्रपती* महाराजांनी परकीय शत्रूला तिलांजली देत कशाप्रकारे मराठा आरमाराची उभारणी केली. मराठा आरमाराचे महत्व. सिद्धी कोण होते...? आंतरराष्ट्रीय कीर्तीचे राजे शिवछत्रपती. आरमार बांधणीचे तंत्र हिंदुस्थानातील कोणत्याच सत्तेला अवगत नसताना आरमाराची उभारणी कशी केली. परकीय पोर्तुगीजांचे सहकार्य कशाप्रकारे घेतले. महाराजांचे आरमारी सामर्थ्य, महाराजांचे आरमारी सत्तांशी संधर्ष. अंधश्रद्धेला महाराजांनी दिलेली तिलांजली(समुद्र उल्लंधन,समुद्रपर्यटन-निषिद्ध). ही सर्व माहिती या प्रकरणात मिळते. *काही निवडक वाक्य* ◆नव्यानेच स्थापन झालेल्या मराठी आरमाराकडून इंग्रजांसारख्या युरोपियन आरमारी सत्तेचा पराभव व्हावा, ही गोष्ट सर्व युरोपियन राष्ट्रांना नामुष्कीची, तर सर्व हिंदुस्थानात मोठी अभिमानाची होती! ◆हिंदू लोकांच्या मूर्ख समजुतीपैकी `समृद्रपर्यटन-निषिद्ध`ही एक होती.शिवछत्रपतींनी या समजुतीला तिलांजली देऊन स्वतंत्र आरमार दलाची स्थापना केली. ◆`The Father of the Maratha Navy And Creator of the Indian Merchantil Marine` *५)शिवछत्रपतींवरील एक खुनी हल्ला* संबंध हिंदुस्थानाला व व्यापार करणाऱ्या युरोपियन लोकांना धास्तावून सोडणाऱ्या सुरत लुटीचे वर्णन याप्रकरणात केले आहे. सुरतेचे मोघलांच्या दृष्टीने असणारे महत्व, सुरतेला जाण्यापूर्वी केलेले नियोजन, इनायतखानाचा भष्ट्राचार, सुरतेच्या लुटीवेळी तहा दरम्यान झालेला महाराजांच्या वरील खुनी हल्ला, गुन्हेगारांना दिली जाणारी शिक्षा याची माहिती मिळते. *६)शिवछत्रपतींच्या राज्याभिषेकाचा अनव्यार्थ* राज्याभिषेक कश्यासाठी..? राज्याभिषेकासाठी झालेला विरोध. राज्याभिषेक समयीचे प्रश्न,राज्याभिषेकाचे महत्व.पृथ्वी नि:क्षत्रिय सिद्धांत, ही माहिती या प्रकरणात मिळते. *प्रकरणातील काही निवडक वाक्य.* ◆समाज्याच्या धारणेसाठी जे स्वतःला धर्मवेत्ते म्हणवून घेत होते, समाज्याचे वैचारिक नेतृत्व करीत होते, त्यांनीच क्षत्रियांचे खच्चीकरण करण्यासाठी `पृथ्वी नि:क्षत्रिय` सिद्धांत शोधून काढला. ◆समाज्याचे संरक्षण करण्याची जबाबदारी ज्या क्षत्रियांवर होती, त्यांचे अस्तित्व आमच्या धर्मपंडितांनी नाकारले.तेव्हा क्षत्रियच नसतील तर राजा कसा होणार.(परशुरामाने 21 वेळा पृथ्वी नि:क्षत्रिय केली.) ◆(राज्याभिषेका मुळे)या राज्याच्या धार्मिक, सांस्कृतिक व राजकीय अधिष्ठान प्राप्त झाले.मराठ्यांचा अभिषिक्त राजा `छत्रपती` म्हणून जाहीर झाला. डोईवर छत्र धारण करणारा हा राजा म्हणजे मराठ्यांच्या स्वतंत्र व सार्वभौम सत्तेचे प्रतीक बनला. ◆"या युगी सर्व पृथ्वीवर म्लेंच्छ बादशहा. मऱ्हाठा पातशहा येवढा छत्रपती जाला." *७)शिवछत्रपती व मुंबईकर इंग्रज* शिवछत्रपतीना मुंबईकर इंग्रजनच्याकडून काय हवे होते.इंग्रज रंग बद्दलणाऱ्या सरड्याप्रमाणे परिस्थितीनिरुप कसे रंग बदलत होते. इंग्रज हे फक्त व्यापारासाठी आलेले नाहीत याची शिवरायांना आलेली कल्पना, महाराजांनी स्वराज्यात व्यापारासाठी इंग्रजांना घालून दिलेले नियम. खांदेरीची लढाई याची माहिती या प्रकरणात होते. *निवडक वाक्य..* ◆`टोपीकर`व्यापारी म्हणजे आपल्याकडील बनियांप्रमाणे निरुपद्रवी नसून,प्रसंगी उपद्रव निर्माण करणारे आहेत,याचीही जाणीव त्यांच्याकडे(महाराजांच्याकडे) होती. म्हणूनच त्यांच्याशी वागताना केव्हा गरम तर केव्हा नरम धोरण महाराजांनी स्वीकारले होते. *८)शिवछत्रपतींचा सेनापती:हंबीरराव मोहिते* हे प्रकरण म्हणजे सरसेनापती हंबीरराव मोहिते यांचे छोटेसे चरित्रच आहे. यामध्ये माणसे निवडन्याची महाराजांची पद्धत, व हंबीरराव मोहिते यांनी गाजवलेली पराक्रम तसेच गनिमी कावा म्हणजे काय..? छत्रपतींच्या घराण्यातील गृहकलश महाराजांनी कशापद्धतीने थांबवला, सेनापती कसा असावा यांची माहिती मिळते. *प्रकरणातील काही निवडक वाक्य* ◆सेनापती म्हणून हंबीररावांची निवड ही वंशपरंपरेच्या तत्वाने न होता गुणांच्या निकषावर झाली होती. ◆प्रत्येक लढाई आपल्या प्रतिष्ठेची समजून आपल्या सैनिकांची प्राणहानी करीत नाही. बऱ्याच वेळा यशस्वी हल्ला व त्याहून महत्वाचे म्हणजे यशस्वी माघार हे गनिमी काव्याच्या यशाचे रहस्य. *९)इतिहास आणि ऐतिहासिक ललित साहित्य..* इतिहासकार व ऐतिहासिक ललित साहित्यिक(कादंबरीकार) यांच्यामधील नाते, इतिहासकार व ललित साहित्याकांचे संधर्ष व त्यामागील कारणे, ललित साहित्यिकांकडून होणारे इतिहारासची विद्रुपीकरण व त्यामागील कारणे, समर्थ रामदासांना शिवरायांचे गुरू ठरवण्याचा झालेला प्रयत्न(लेखक यावेळी वर्तमान साहित्यिकांचे संदर्भ ही देतात), सोर्याबाईना खलनायिका ठरवण्याचा झालेला प्रयत्न या सर्वांची माहिती या प्रकरणातून होते. *प्रकरणातील काही निवडक वाक्य.* ◆इतिहासकार सत्य कथन करताना बुद्धीचा अवलंब करत असतो, तर साहित्यिक भावनेचा अवलंब करत असतो. ◆साहित्यात इतिहासाच्या विकृतीकरणाचा दोष प्रामुख्याने तीन कारणामुळे संभवतो. पाहिले कारण साहित्यिकांचे ऐतिहासिक अज्ञान. दुसरे कारण साहित्यिकाला आपली साहित्यकृती अधिक नाट्यमय करण्याचा झालेला मोह आणि तिसरे कारण म्हणजे *साहित्यिकांचे विशिष्ट अशा विचारप्रणाली अथवा पक्षाशी असणारी निष्ठा.* शिवचरित्रातील विविध धटनांवर प्रकाश टाकणारे, शिवरायांच्या विविध पैलूंचा दर्शन घडवणारे व सद्यस्थितीत आपण शिवचरित्रातून काय शिकावे हे सोप्या शब्दात सांगणारे, शिवरायांच्या जीवनातील काही घटनांचे ऐतिहासिक महत्त्व सांगणारे,छोटेखानी शिवचरित्र आपण एकदा वाचावे, संग्रही ठेवावे. धन्यवाद..! आपलाच-प्रतीक पाटोळे. विद्यार्थी-तात्यासाहेबांचा कोरे अभियांत्रिकी महाविद्यालय वारणानगर. 7559198475 ...Read more

  • Rating StarAjay Bobade

    छत्रपती शिवाजी महाराज यांच्या जीवनातील काही घटनांबाबत ऐतिहासिक माहिती देणारे पुस्तक आहे. यांमध्ये छत्रपती शिवाजी महाराजांची हिंदवी स्वराज्याची संकल्पना, त्यांचे धर्मनिरपेक्ष धोरण, रयत व कल्याणकारी प्रशासन, त्यांचा राज्याभिषेक यासंदर्भात लिहीलेले छोटेलेख आहेत. त्याचबरोबर छत्रपती शिवाजी महाराजांचे आरमार, छत्रपती शिवाजी महाराजांनी जीवनात केलेली एकमेव आरमारी मोहीम म्हणजेच `बसरूर ची मोहीम` याबाबत माहिती आहेच, त्याचबरोबर छत्रपती शिवाजी महाराज व इंग्रंज यांचे संबंध व छत्रपती शिवाजी महाराजांवर सुरतेच्या मोहिमेदरम्यान झालेला खुनी हल्ली याबाबत माहिती आहे. सर्वांनी जरूर वाचावे असे. मला पुस्तकातील आवडलेले एक वाक्य :- "शिवाजी राजा हा इतिहासावरही मात करणारा राजा होता." ! ...Read more

  • Rating StarSandeep Chavan

    जेष्ठ इतिहास संशोधक डॉ. जयसिंगराव पवार यांनी मराठ्यांच्या इतिहासाबद्दल आणि शिवरायांच्या कामगिरीवर वेळोवेळी आणि प्रसंगानुरूप अनेक लेख लिहले आहेत. त्यातील नऊ लेखांचा संग्रह म्हणजे ‘शिवचरित्रापासून आम्ही काय शिकावे?’ हे छोटेखानी पुस्तक होय. सुरवातीच्या हिल्या लेखाचे नावच पुस्तकाला दिलेले आहे. शिवछत्रपतींचा काळ आणि आताचा काळ यात कमालीचा बदल झालेला असला तरीही शिवनीती आजच्या घडीला कशी उपयुक्त आहे, शिवचरित्रातून आपण काय बोध घ्यायला हवा, शिवरायांना रयतेचा राजा का संबोधले गेले, त्यांनी रयतेच्या सुखासाठी लोकाभिमुख प्रशासनाची निर्मिती कशी केली इत्यादी प्रशांची उत्तरे ‘शिवचरित्रापासून आम्ही काय शिकावे?’ आणि ‘शिवछत्रपती : रयतेचा राजा’ या पहिल्या दोन लेखात आपल्याला सापडतात. ज्या काळात हिंदुस्थानात समुद्र पर्यटन हे निषिद्ध समजले जात होते आणि हिंदुस्थानच्या सर्व सागरावर पोर्तुगीज‚ सिद्दी‚ इंग्रज‚ डच‚ फ्रेंच‚ अरब यांची सत्ता होती, त्या काळात शिवरायांनी एक सशक्त आरमार उभारले आणि सागरावरील गुलामगिरी संपवली. हिंदुस्थानच्या इतिहासात स्वकीय सत्ताधीशांपैकी फक्त शिवरायांनी आरमाराचे महत्व ओळखले आणि त्याची बांधणी केली, समुद्री सीमांचे रक्षण करण्यासाठी अभेद्य सागरी किल्ले बांधले. म्हणूनच शिवचरित्रकार डॉ. बाळकृष्ण यांनी : ‘The Father of the Maratha Navy and Creator of the Indian Merchantile Marine’ असे शिवरायांचे वर्णन केले आहे. शिवरायांच्या या कामगीरीबद्दलची माहिती लेख क्रमांक तीन ‘शिवछत्रपतींची आरमारी मोहीम’ व लेख क्रमांक चार ‘मराठा आरमाराचे जनक : शिवछत्रपती’ यामध्ये मिळते. तळहातावर प्राण घेऊनच शिवरायांनी आणि त्यांच्या मावळ्यांनी स्वराजांची कल्पना सत्यात उतरवली. अनेक संकटाना ते सामोरे गेले. असाच प्रसंग सुरतेवर केलेल्या पहिल्या हल्ल्यावेळी घडला. सुरतेमध्ये शिवरायांवर अगदी अनपेक्षित झालेला खुनी हल्ला आणि सरंक्षणास असलेल्या मावळ्यांचे प्रसंगावधान याची माहिती पाचव्या लेखात दिलेली आहे. १७ व्या शतकात दक्षिणेतील एका मराठी राजाने स्वत:ला राज्याभिषेक करवून ‘स्वतंत्र व सार्वभौम’ राजा म्हणून घोषित करणे अभूतपूर्व होते. त्या काळी देशात फक्त मोगल बादशाहीच स्वतंत्र व सार्वभौम मानली जात होती. आता असेच एक स्वतंत्र व सार्वभौम राज्य मराठ्यांच्या रूपाने देशात निर्माण झाले. ही घटना सामान्य नव्हती. औरंगजेबला या गोष्टीचा मोठा धोका वाटत होता. औरंगजेब शिवरायांना व स्वराज्याला ओळखून होता. म्हणूनच हे शिवराज्य संपवायला तो स्वतः दक्षिणेत उतरला होता. अखिल हिंदुस्थानच्या इतिहासात शिवराज्याभिषेकाचे असलेले अनन्यसाधारण महत्व विशद करणारा सहावा लेख आहे. सातव्या लेखामध्ये स्वराज्य व इंग्रज यांच्यामध्ये संबंध कसे होते. शिवरायांना इंग्रजांकडून काय हवे होते. इंग्रज रंग बदलणाऱ्या सरड्यासारखे परिस्थितीनुरूप कसे बदलत होते. इंग्रज हे फक्त व्यापारी नाहीत याची शिवरायांना आलेली कल्पना व त्यांना स्वराज्यात व्यापारासाठी घालून दिलेले नियम इत्यादी गोष्टींचा मागोवा ‘शिवछत्रपती आणि मुंबईकर इंग्रज’ या लेखात घेतला आहे. ‘शिवछत्रपतींचा सेनापती : हंबीरराव मोहिते’ हा आठवा लेख म्हणजे पराक्रमी, निष्ठावंत, मुसुद्दी, संयमी, कर्तबगार परंतु मराठ्यांच्या आणि एकूणच हिंदुस्थानच्या इतिहासात उपेक्षित राहिलेल्या सरसेनापतीचे छोटेखानी चरित्रच आहे. हंबीरराव असण्याने स्वराज्याच्या सीमा कश्या वाढल्या व त्यांच्या जाण्याने कोणता अनर्थ घडला याचा उहापोह सदर लेखात केला आहे. अगदी शेवटी ‘इतिहास आणि ऐतिहासिक ललित साहित्य’ या नवव्या लेखात इतिहास व त्यावर आधारित ऐतिहासिक ललित साहित्य यांच्या संबंधांची, इतिहासकार आणि साहित्यिक यांच्या लिखाणातील फरक, इतिहासकाराचे आणि साहित्यिकाचे मतभेद कशामुळे होतात. इत्यादी बाबींची चर्चा केलीली आहे. पुस्तकातील एकूण लेख व त्यांची नावे:- १)शिवचरित्रापासून आम्ही काय शिकावे? २)शिवछत्रपती : रयतेचा राजा ३)शिवछत्रपतींची आरमारी मोहीम ४)मराठा आरमाराचे जनक : शिवछत्रपती ५)शिवछत्रपतींवरील एक खुनी हल्ला ६)शिवछत्रपतींच्या राज्याभिषेकाचा अन्वयार्थ ७)शिवछत्रपती आणि मुंबईकर इंग्रज ८)शिवछत्रपतींचा सेनापती : हंबीरराव मोहिते ९)इतिहास आणि ऐतिहासिक ललित साहित्य पुस्तकाबद्दलचे माझे मत:- शिवकालीन इतिहासातील काही महत्वाच्या घटनांवर प्रकाश टाकणारे व सद्यस्थितीत शिवचरित्रातून काय बोध घ्यायला हवा याचे उत्तम विश्लेषण असणारे हे पुस्तक संग्रही ठेवावे असे आहे. काय बदल हवा:- पुस्तकाच्या आठव्या लेखात (शिवछत्रपतींचा सेनापती : हंबीरराव मोहिते) संभाजीराजांच्या हत्येच्या संदर्भात दोन वेळा चुकीचा शब्द (वध) प्रिंट झाला आहे तो पुढील आवृत्ती मध्ये प्रकाशक, लेखकानी दुरुस्त करावा अशी विनंती आहे. हत्या(खून) आणि वध यात खूप मोठा फरक आहे. तो दुरुस्त करण्यात यावा. @संदिप रामचंद्र चव्हाण ...Read more

Write Your Own Review
  • Default typing language is Marathi. To type in English press Ctrl+G key combination
Submit Review
PLEASE SEND YOUR AUDIO REVIEW ON editorial@mehtapublishinghouse.com

Related Books

People Who Bought This Item Also Bought

Latest Reviews

NADIMUKH
NADIMUKH by PERUMAL MURUGAN Rating Star
गार्गी म्हात्रे

पेरुमाल मुरुगन ह्या तामिळ लेखकाच " नदीमुख" हे अनुवादित पुस्तक वाचले. मराठी मध्ये दाक्षिणात्य भाषां मधल्या तामिळ भाषेच्या उत्तम साहित्याची वाचन संधी या पुस्तकाच्या निमित्ताने मिळाली. साठच्या दशकात जन्मलेल्या पिढीला वेगाने ,खर तर अती वेगाने बदलत जाणाऱ्ा तंत्रज्ञान व तरुण पिढीची मानसिकता यांचे सुंदर चित्रण या कादंबरी मध्ये करण्यात आले आहे. माणूस किंवा असुर पालक असला की मुलांच्या भविष्याची चिंता त्यामधून उद्भवणारा संघर्ष साध्या सोप्या पण प्रवाही भाषेमधून आपल्या समोर उभा राहातो. कुमारासुराच्या एकसुरु झापडे लावून घेतलेल्या आयुष्यात `नदीमुख` दर्शना नंतर झालेली तगमग व बदल यांचे खूप सुंदर वर्णन शेवटी आलेल आहे. डॉ. मानसी जयंत केळकर यांनी अतिशय प्रवाही भाषेत व उत्कृष्ट समर्पक शब्दात पुस्तक अनुवादित केल्यामुळे कांदबरीची मजा घेता येते. मराठी व्यतिरिक्त अन्य भाषेतील साहित्य वाचनाला उपलब्ध करुन दिल्या बद्दल मेहता पब्लिशिंग हाऊस व डॉ मानसी केळकर यांचे आभार ! ...Read more

KHULBHAR DUDHACHI KAHANI
KHULBHAR DUDHACHI KAHANI by SUNANDA AMRAPURKAR Rating Star
साधना साप्ताहिक ३ ऑगस्ट २०२४ ... अशोक राणे

सुनंदा अमरापूरकर यांनी त्यांचं `खुलभर दुधाची कहाणी` हे आत्मकथन पाठवलं तेव्हा `आता हे वाचायचं केव्हा` असा प्रश्न सर्वप्रथम मनाशी आला. देणेकरी दाराशी ठाण मांडून बसावेत तशी अनेक पुस्तकं, कोणी कोणी पाठवलेल्या त्यांच्या फिल्म्स आणि माझे सतराशे साठ व्याप सोर असताना कसा वेळ काढायचा? माझं सबंध आयुष्य सिनेमा, तो आकाराला आणणारे दिग्दर्शक, कलावंत, तंत्रज्ञ, त्यांच्या निर्मितीमागच्या प्रेरणा आणि त्यांच्यातला माणूस याचा शोध घेण्यात गेलं. एका गोष्टीचं कुतूहल होतं आणि ते म्हणजे या सर्वांच्या पलीकडे असलेलं, परंतु क्वचितच कळलेलं असं त्यांच्या कुटुंबातल्याच व्यक्तीने वर्णिलेलं अमरापूरकरांचं चरित्र ! सगळी व्यवधानं बाजूला ठेवून सुनंदा अमरापूरकरांचं आत्मकथन वाचायला हे कुतूहल पुरलं. मनोगतातलं पहिलंच वाक्य आहे... `मी या आठवणी का लिहिल्या ?` ...आणि मला चट्‌कन थोर अभिजात अभिनेत्री इंग्रीड बर्गमन हिचं `माय स्टोरी` आठवलं. तिनेही अशीच सुरुवात केलीय. तिची मुलं म्हणाली, `तुझ्या आयुष्याविषयी कुणी तरी तिखटमीठ लावून काहीबाही लिहील, त्याआधी तूच सारं खरं मोकळेपणानं सांगून टाक. तिने जाडजूड ग्रंथात अभिनेत्री म्हणून तिचा सारा प्रवास कसलाही आडपडदा न ठेवता सविस्तर सांगितला. सुनंदाताईंचं पुस्तक आणि त्यातलं हे पहिलं वाक्य वाचताना मला हे का आठवावं? त्यांची पहिली ओळख म्हणजे नाट्य-चित्रसृष्टीतला एक मोठा अभिनेता, दिग्दर्शक सदाशिव अमरापूरकर यांच्या पत्नी आणि अलीकडचा परिचय म्हणजे एक उत्तम अनुवादकर्त्या. तर आता त्या आपल्या प्रसिद्ध नवऱ्याविषयी काय आणि कसं सांगतात, त्याचबरोबर त्यांचं वैवाहिक सहजीवन, एकूणच त्यांचं कौटुंबिक जीवन कसं उलगडून दाखवतात याचं कुतूहल होतं. मुख्य म्हणजे त्यांची मध्यमवर्गीय पार्श्वभूमी आणि सदाशिव अमरापूरकरांना मुंबईत स्थैर्य लाभेपर्यंत नगरसारख्या छोटया शहरातला त्यांचा वावर यातून पुढला सारा अचंबित करणारा प्रवास त्या का मांडतात याचीही उत्सुकता मनात होतीच, अमरापूरकर कुटुंबाचा प्रवास हा केवळ नगर ते मुंबई नव्हता. एखाद्या नवख्या नटाने रंगमंचाच्या अंधाऱ्या अवकाशात प्रवेश करावा आणि अचानक त्याच्यावर सर्व अंगांनी प्रखर प्रकाशझोत यावा, त्याचे डोळे इतके दिपून जावेत की त्याला ते नीट उघडून सभोवताल पाहता येऊ नये असाच काहीसा अनुभव या कुटुंबाने घेतला आहे. प्रायोगिक वे व्यावसायिक रंगभूमी हे स्थित्यंतर तसं फार तर कनिष्ठ ते उच्च मध्यमवर्गीय याच काहीशा परिचित अवकाशातलं; परंतु हिंदी सिनेमातली प्रसिद्धी तर भिरभिरावून टाकणारी. ते अंगावर घेत, वागवत या कुटुंबाने कशी वाटचाल केली हे जाणून घेण्याची उत्सुकता होती. एवढी प्रचंड प्रसिद्धी आणि वलय लाभूनही अमरापूरकर कधी फिल्मी झाले नाहीत हे वाटतं तितके सोपे नाही. `खुलभर दुधाची कहाणी यातून ते उलगडणार होते... वाचायला सुरुवात केल्यावर ते खूप तपशीलवार आणि पसरटही वाटलं. पण वाचत गेलो तसतसं लक्षात आलं की, सुनंदाताईंनी चितारलेला परिसर तप‌शिलातल्या काही फरकाने आपलाही आहे. आपणच प्रत्यक्ष जगलेले, पाहिलेल वाचतो आहोत. साठ-सत्तर वर्षांपूर्वीच्या आमच्या शाळकरी वयापासून वाचलेल्या साहित्यातून हेच सर्व पाहत आलोय. आपल्या मुलांच्या आणि नातवंडाच्या पिढीला तर हा काळ अवकाश सर्वस्वी अपरिचित. हे त्यांच्यासाठीही आहे. आजच्या नव्या पिढीला 2000 चा चित्रपट जुना वाटतो, तेव्हा त्याआधीच्या त्यांच्या आजोबा, पणजोबा, खापर पणजोबा यांच्या सिनेमाशी आपण जसा त्यांचा परिचय करून देतो तसंच आहे हे. शिवाय या कथनाच्या नायिकेने पुढे अपरिहार्य असं जे वळण गाठलं आहे, त्यासाठी हे आवश्यकच आहे. संथ लयीत सुरू झालेलं आणि काहीसं रेंगाळल्यासारखं वाटणारं गाणं उत्तरोत्तर हलक्याशा द्रुत लयीत समेवर यावं असं हे आत्मकथन आहे. तरीही पूर्वार्धावर थोडे अधिक संपादकीय संस्कार झाले असते, तर आवश्यक असणाऱ्या संथ लयीला रेंगाळावं लागलं नसतं. `प्रत्येक यशस्वी पुरुषामागे एक स्त्री असते` या प्रसिद्ध उक्तीच्या पलीकडे इथे काहीतरी आहे. ही नायिका इथे केवळ एवढ्याच भूमिकेत नाही. ही भूमिका पार पाडताना तिने सर्व प्रकारे गांगरवून टाकणाऱ्या परिस्थितीतही स्वतःला जपलं, स्वतःमधल्या गुणांना जमेल तसं आणि तेवढं खतपाणी घालत जोपासलं आणि आपली म्हणून एक ओळख निर्माण केली. ज्या संपूर्णतः अकल्पित, अनपेक्षित जबाबदाऱ्या येऊन पडल्या, त्या लीलया पार पाडत तिने आपलं व्यक्तिमत्त्व जपलं. `मीच एकटीने सारं पहायचं` असा सतत तक्रारखोर धोशा लावत एखादी कर्कशा झाली असती; परंतु सुनंदाताईंचं तसं झालं नाही. म्हणून पुस्तक वाचून झाल्यावर फोनवर मी त्यांना एवढंच म्हणालो, `माउली, कुठून गं इतकी ऊर्जा आणलीस?` 1950 चं दशक, त्याआधीचा आणि नंतरचाही काळ तसा गरिबीचा आहे. समाजाच्या सर्व थरांत अभावग्रस्तता आहे. कसला अभाव आहे याचीही त्या काळ अवकाशाला जाण नाही. आहे ते गोड मानून घेत जगण्याचा हा काळ. या सामाजिक स्तराखाली असाहाय्यपणे जगणारा एक वर्ग आहे. त्याचीही वास्तपुस्त करण्याची गरज या वातावरणात आहे. परंतु सर्वांत महत्वाची गोष्ट म्हणजे संस्कारक्षम घडण्याची, घडविण्याची, अभावग्रस्तता तिथे महत्त्वाची भूमिका बजावते. आपल्या या नायिकेला हे पर्यावरण लाभलं आहे. त्यांचे वडील मुलं लहान असतानाच गेले. नंतर घरही गेलं आणि मुलांना घेऊन आईला देवळात राहावं लागलं. आहे त्या परिस्थितीतून वाट काढावी या धारणेत सभोवतालच्या सुसंस्कृत वातावरणाचाही मोठा आधार होता. ते सारं मुळातून वाचण्यासारखं आहे. यात गरिबीतले दिवस, हलाखी, अभावग्रस्तता यांपेक्षा हे संस्कार सर्वांत महत्त्वाचे आहेत हे सहजपणे अधोरेखित केलेले आहे. वर ज्या ऊर्जेचा उल्लेख केलाय ती इथूनच सुनंदाताईंना मिळाली आणि म्हणूनच यशस्वी नवन्याच्या पाठीशी उभ्या राहताना त्या स्वतः सर्वप्रकारे यशस्वी ठरल्या आहेत. त्यांच्या आणि अमरापूरकरांच्या कथेला कुठून कुठे नेऊन ठेवणारं वळण शाळा-कॉलेजच्या वयातच आलं. नाटक ! अमरापूरकर म्हणजे नाटक आणि नाटक म्हणजे अमरापूरकर असं हे रसायन होतं. सुनंदाताईही नगरच्या त्या छोट्या नाट्यअवकाशात मनापासून वावरत होत्या. सोबत, साथ होती अमरापूरकरांची. परंतु हा माणूस स्वतःमधल्या रंगकर्मीत इतका खोलवर बुडालेला होता की, जिच्या तो प्रेमात पडलाय; तिलाही नाटकाची आवड आहे; नोंद घेण्याजोगे कलागुण आहेत, तिच्यातला कलावंत घडविण्यात मात्र त्याने रस दाखविला नाही. इतकंच नाही तर पुढे मुंबईत यश मिळविल्यानंतर, बऱ्यापैकी स्थिरस्थावर झाल्यानंतरही सुनंदाताईंनी `यशस्वी पुरुषामागे...` ची सर्व प्रकारची भूमिका यशस्वीपणे पार पाडल्यानंतर जेव्हा ऑफिसच्या नाटकात काम करायचं ठरवलं, तेव्हा यांनी त्यास ठाम नकार दिला. इथे पुस्तकातला एक प्रसंग आठवतो. नगरमध्ये नाटकाची तालीम चालली होती. अमरापूरकर खूप सिगरेट्स ओढतात म्हणून पाकीट लपवून ठेवण्यात आलं होतं. पण जसजशी तलफ अनावर होत गेली, तसतसे ते अस्वस्थ होत गेले. नाटकावरून त्यांचं लक्ष उडत चाललं होत. तेव्हा सुनंदाताईनी आपल्या पर्समध्ये लपवून ठेवलेल्या पाकिटातून दोन सिगरेट्स आणून दिल्या. हीच लग्ना आधीची प्रेयसी नंतर पत्नी, गृहिणीच्या भूमिकेतही त्याला असंच सांभाळते. अमरापूरकरांची नाट्यवेडापायी अडलेली त्यांची पदवी या पद‌वीधारक मुलीशी लग्न ठरल्यानंतर ते पूर्ण करतात. इथे लग्न पार पडतं आणि हे भाऊ म्हणतात, `मला पुण्यात राहून एम.ए. करायच आहे. ही बाई हो ला हो करते. नववधू म्हणून तक्रार करत नाही. शिक्षण पूर्ण करून नोकरी करणारी ही मुलगी नोकरीधंदा न करणाऱ्या मुलाशी लग्न करते. तो काळ आणि लहान गाव हे लक्षात घेतलं, तर कदाचित कल्पना येईल की किती अवघड होतं ते. यांचं भांडवल काय तर पिढीजात वाडा आणि व्यवसाय. बरं त्या व्यवसायात तरी सहभाग तर तोही नाही. दिवसरात्र एकच ध्यास. एकच नाद... नाटक पुढे मिळणारे अमाप यश आणि वैभव यांची काही अंशी तरी शक्यता आणवली असेल, तर तसंही काही नव्हतं. आपलं मानलं आणि निभावलं. असेल तर एक विचार मनाशी असेल आधार द्यायला, याची कलानिष्ठा सोळा आपणे सच ! तिथे अन्य गोष्टीला थारा नाही. ते मात्र खरंच होतं. अमरापूरकरांमधला अस्वस्थ रंगकर्मी त्यांना कायमचा मुंबईत घेऊन आला आणि मग सर्वाच्या वाट्याला येतो तसा स्ट्रगल करत ते आधी व्यावसायिक रंगभूमीवर अभिनेता, दिग्दर्शक म्हणून यशस्वी होता होता अनपेक्षितपणे सिनेमात जाऊन पोहोचले आणि `अर्धसत्य` नंतर रेस्ट इज द हिस्टरी असा पुढला प्रवास घडला. या आत्मकथनात तो तपशीलवार वाचायला मिळेलच. परंतु त्यात महत्त्वाचं आहे ते भाड्याच्या घरात पितळी स्टोव्ह आणून मुंबईतल्या संसाराला केलेली सुरुवात ते नंतर ऑडीसारख्या महागड्या परदेशी गाड्यांपर्यंत झालेला प्रवास... आणि त्याहीपेक्षा हे घबाड सहजपणे घेणं, हाताळणं, स्वतः सुनंदाताईंनी, अमरापूरकरांनी आणि त्यांच्या तीन मुलींनीही. एकीकडे हे वैभव आणि दुसरीकडे मध्यमवर्गीय साध्या राहणीचे संस्कार ! दस्तुरखुद्द अमरापूरकर तसेच होते, परंतु त्यांच्या प्रचंड बिझी शेड्यूलमध्ये घरच्या आघाडीवर निगुतीने सांभाळलं, निभावून नेलं ते सुनंदाताईंनी. बरं हे करता करता आपली नोकरीही सांभाळली. मुलींची शाळा- कॉलेज, त्यांची जडणघडण, इतर साऱ्या सांसारिक बाबी, अमरापूरकरांच्या वाढत्या उत्पन्नाचं व्यवस्थापन, त्यासाठी नेमावयाचा चार्टर्ड अकाउंटंट वगैरे. आणि हे सारं करताना जे जग कालपरवापर्यंत आपल्यापासून दूर होतं तिथे सहज शिरकाव करण्याची, तिथल्या स्टार मंडळींमध्ये बावरण्याची संधी असताना ते स्वतःहून दूर ठेवणं, आपल्या मुलींनाही त्याचं आकर्षण वाटणार नाही याची काळजी घेणं हे अवघड काम या माउलीने सहज केलंय. अशीच कमाल त्यांनी केली ती त्यांच्या आई, सासू- सासरे आणि अमरापूरकरांच्या घरातच असलेल्या आत्याबाई ताई यांच्या व्यक्तिरेखा, त्यांच्याशी असलेलं नातं आणि रोजचा संबंध यांविषयी लिहिताना. त्यातून त्या वेळचा काळ अवकाश आणि बदलता कौटुंबिक सामाजिक - पोतही सहजपणे दिसून येतो. सासरे म्हणजे घरातला अखेरचा शब्द हे मनाशी कायम मानलेलं. स्वीकारलेलं. परंतु एक वेळ अशी येते की, मागल्या पिढीतलं कुणी दुखावलं तरी त्याची क्षिती न बाळगता, नव्या पिढीला आपली वाट काढावी लागते. कारण तिच्या काळ - अवकाशाचा तो रेटा आहे. तो मागल्या पिढीला कळणे शक्य नाही. स्वतःचा विचार करण्याची ही प्रेरणा खऱ्या अर्थाने मार्गदर्शक ठरते. आणखी एक नोंद घेण्याजोगी गोष्ट म्हणजे, स्वतंत्रपणे स्वतःचं आयुष्य घडवणारी तरुण मुलगी कट्टर पुरुषसत्ताक सासरी जाते, तेव्हा तो विरोधाभास पेलणं किती अवघड असतं याचंही उदाहरण इथे प्रस्तुत होतं. या दरम्यान वेगळा विचार करणारा, सर्वांना समजून घेणारा संवेदनशील नवराही मधूनच नवरेपणा गाजवतो, पण अशा वेळी `आम्ही यांच्यासाठी एवढं करतो ,पण आमच्याबद्दल काही वाटत नाही` असा तक्रारखोर विचार दूर सारत आपलं काम करत राहणं यासाठी साधनाच लागली असेल. `स्वतःची समजूत घातली यापेक्षा `परिस्थिती नीट समजून घेतली` हा मा हा मार्ग पत्करला की सोपं होतं. मन शांत होतं. कडवटपणा तर कणभर राहात नाही. सर्जनशीलता आणि मनाचा प्रसन्नपणा ताजा टवटवीत राहतो. आणि मग आपल्याला जे करावंस वाटते ते करता येतं. त्याचं व्यवस्थापन सुचतं, जस सुनंदाताईंना त्यांच्या अनुवादाच्या कामाच्या नियोजनात सुचलं. घर आणि एकूणच कुटुंबाचे सर्व करताना त्यांना त्यांच्या लेखनासाठी वेळच काढता येईना, तेव्हा पहाटे लवकर उठून त्यांनी निवांत दोन तास काढले आणि आपलं काम केलं. एवढंच नव्हे तर कॉलेज, अभ्यास हे चाळीसेक वर्षे मागे पडल्यानंतर पुन्हा त्या मुंबई विद्यापीठात हजर झाल्या आणि मायथोलॉजीवरच्या एक वर्षाच्या घनघोर अभ्यासक्रमात स्वतःला झोकून दिलं आणि त्यात उत्तम गुण मिळवून पासही झाल्या. वयाच्या या टप्प्यावर घरगुती जबाबदाऱ्यांत, लेकींच्या बाळंतपणाचीही एकीचं तिकडे अमेरिकेत भर पडली. आरंभी मी म्हटले तस `कुठून आणते ही ऊर्जा ही माउली...!` असं करता करता आता कुठे स्वतः साठी वेळ मिळतोय असं वाटेवाटेपर्यंत अमरापूरकरांचं शेवट गाठणारं आजारपण सुरू होतं. आता पुन्हा नव्याने सारं नियोजन, आता दिवसाचा प्रत्येक क्षण त्यांची सेवा करण्यासाठी आणि त्यांच्यासोबत राहण्यासाठी. अमरापूरकरांची कामं कमी होत चालली होती. जिथून आयुष्याची सुरुवात केली, तिथे जाऊन तिथल्या घरात दोघांनी पुढली वर्ष काढायची असं ठरवता ठरवता तोच सारा वेळ मुंबईत हॉस्पिटलमध्ये काढावा लागला. नगरला पोहोचला तो अमरापूरकरांचा निष्प्राण देह... `खुलभर दुधाची कहाणी` ही एका समजदार आणि कर्तृत्ववान स्त्रीची कहाणी आहे. त्या कहाणीतून मला जाणवलेलं तिचं व्यक्तिमत्त्व अतिशय महत्त्वाचं आणि मोलाचं आहे. सुनंदा अमरापूरकर यांना सलाम! ...Read more