IT IS A FACT THAT IN EACH VILLAGE OF MAHARASHTRA THERE IS A TEMPLE OF HANUNMANJI. EACH VILLAGE HAS A ROUND PLATFORM SURROUNDING THE PEEPUL TREE. A SPRING KEEPS ON FLOWING. THE SOIL OF EACH VILLAGE HAS A UNIQUE FRAGRANCE AND A CHARM. AND LAST BUT NOT THE LEAST, IS THE HUMOUR. THE QUALITY OF HUMOUR FOUND IN EACH VILLAGE HAS ITS OWN PECULIAR QUALITY. THE VILLAGERS OFTEN END UP FAKING THINGS. THE ILLITERATE MISCALCULATE AND THE EXTRA CLEVER ONE TAKE PRIDE IN PROVIDING SOLUTIONS, WITHOUT EVEN BEING ASKED ONCE. THE OLD PEOPLE SHARE THEIR LINGERING MEMORIES WITH THE YOUNGSTERS WHILE THE YOUNG PEOPLE SAVOR CHATTING ABOUT THEIR AFFAIRS, NOT SO SERIOUS ONES. EACH DAY BRINGS SUN SHINE AND LOTS OF SMILE. DA MA SUCCEEDS IN CAPTURING THE ESSENCE OF ALL OF THESE IN ‘MAKADMEVA’ AS THE NAME SUGGESTS.
महाराष्ट्राच्या प्रत्येक खेड्यात जसे एक मारुतीचे देऊळ असते, एक पार असतो, एक ओढा असतो, त्या मातीत पिकणारे खास पीक असते तसा गावरान विनोदही असतो. गावओढ्यासारखाच तो सतत खळाळत असतो आणि हरेक पाण्याची चव, तशी या विनोदाची चवही वेगळी असते, खास असते. भंपक माणसांनी मारलेल्या बढायांतून, अडाण्यांच्या आणि अस्त्रापांच्या सहज वागण्यातून, बेरकी लोकांच्या गप्पांतून, जुन्या माणसांच्या आठवणीतून, तरण्यांच्या हुंदडण्यातून विनोद उसळ्या घेत असतो. रोज हसावे असे काही घडत असते. हरबयाची आंब, रात्री कोवळ्या पिकावर फडके पसरून सकाळी धरता येते, पण पाणी दिलेल्या, कणसं, लोंब्या धरलेल्या उभ्या पिकांचा वास धरणे कठीण. मिरासदारांची शहाम्मत अशी की त्यांनी हा विनोद धरला आणि तोसुद्धा त्याच्या खास चवीसकट.