व्यंकटेश माडगुळकर यांचे "जनावनातली रेखाटणे" हे पुस्तक दुकानात बघून, विशेष वाटलं होतं. व्यंकटेश माडगूळकरांचा परिचय साहित्यिक म्हणून होता, `बनगरवाडी` शाळेपासूनच माहिती होतं, त्यांचं रेखाटण्याचं कौशल्य अगदीच अपरिचीत. हे छोटेखानी पुस्तक चाळता क्षणीच वित घेण्याचा मोह आवरला‌ नाही. याची 6/7 पानी‌ प्रस्तावना प्रचंड भावली.‌ इतकी कि द़ोन तीनदा वाचन झाल्यावर, इतर कोणाकोणाला पकडून `हे जरा वाचते, एक ना` , म्हणून वाचनाची पारायणं झाली. `रेषांकडे कसे वळालो` हे सांगताना, चित्रकलेची पहिली गुरु असलेल्या आईबद्दलचं त्यांनी केलेलं वर्णन प्रेमात पाडतं. मग चित्रकलेचे पहिले शिक्षक कलाल गुरुजीबद्दल. गुरुजींबद्दल तर एक गोष्ट फार मजेदार आहे, "कलाल गुरुजी चित्राखाली सही करतांना फक्त `क` अक्षर लाल रंगात काढत असत. असं का म्हणून विचारलं तर म्हणले, `क` लाल आहे. " :) या साहित्यिकाने, चौथीत असताना रस्त्यावरचे मैलाचे दगड रंगवण्याचं आणि त्यावर आकडे घालण्याचं सरकारी काम केलं होतं, अश्या कितीतरी नवल वाटाव्या अश्या गोष्टी समजतात. शिकारीची आवड त्यांना वनातील रेखांकनांकडे घेऊन गेलीय हे जाणवतं. त्यांच्या आवडत्या चित्रकार व्हान गाॅग ह्याच्या गावाला, त्याच्या समाधीला दिलेल्या भेटीचं वर्णन एक कलाकारच करू जाणे. चित्रकलेपासून साहित्यापर्येंतच्या वाटचालीचा मागोवा घेताना , ते हे ही अधोरेखित करतात की, " मध्ये अनेक वर्ष काही केलं नसताना, माळावर पडलेल्या कोरफडीच्या पात्याप्रमाणे माझ्या जवळच्या रेषेने अंगच्या रसावर पोषण करून आपली मुळे जमिनीत पसरली होती, त्याचमुळे त्यांचं रेखाटन वयाच्या आठव्या वर्षापासून म्हातारपणापर्यंत टिकून राहीलं" "ग दि माडगूळकर हे वडील बंधू यवतमाळ साहित्य संमेलनाचे अध्यक्ष झाले होते, अध्यक्षांचा भाऊ असल्यामुळे, आपल्याला व्यासपीठावर कधीही,केव्हाही जाता येई‌, रेखाटणे करता येत असत" किती प्रांजळपणा! या पुस्तकात तेव्हाची साहित्यिकांची रेखाटनं, नागझिरा, राजस्थान, धायरीच्या रानातली, काझीरंगा आणि‌‌ इतर आणि बरीच ठिकाणी केलेली रेखाटनं आहेत. या पुस्तकामुळे व्यंकटेश‌ माडगूळकर माणूस म्हणून जास्त कळतात. रेखाटने अप्रतिम‌ आहेत.‌ नक्की अनुभवावी अशी जनावनातली रेखाटणे..! रेखाटनांखालीच्या तळटीपा मस्त. ...Read more