प्रकाश पिटकर आपण गोष्ट वाचत जातो .. पीटर मिलरच्या आणि त्याच्या जग्वार गाडीच्या मागोमाग जात राहतो ... खरं तर त्या गाडीतून आपण पण जात राहतो ... त्याचा बेधडक मागोवा ... त्यातले जीवावरचे धोके ... त्याच्या मागे असलेले अनेक गुप्तहेर .. आपण हा थरार अनुभवत राहतो ... सालोन टौबरच्या डायरीतल्या अनेक गोष्टींनी आपण देखील हललेले असतो .... पुस्तकातली गोष्ट राहत नाही .. आपली होऊन जाते ... आपली राजकीय मतं काहीही असली तरी ते कल्पनेपलीकडचे अत्याचार बघून आपण दिग्मूढ होत जातो ....
फ्रेडरिक फोर्सिथने वास्तवावर आधारित अफलातून पुस्तक लिहिलंय... हे त्याचं दुसरं पुस्तक ..१९७२साली प्रकाशित झालं.... त्याला जगभरात प्रसिद्धीच्या शिखरावर नेतं झालं. .. त्यावर रोनाल्ड निम (Ronald Neame) याच्या दिग्दर्शनाखाली तेव्हडाच अफलातून सिनेमा निघाला...
पुस्तक आपल्याला दुसऱ्या महायुद्धाच्या दिवसात घेऊन जातं ...आपण अगोदर कुठेतरी धूसरपणे वाचलेलं असतं... मतं ठाम केलेली असतात ... पण हे पुस्तक वाचून मात्र आपण हादरतो ... पुस्तकातल्या पिटर मिलरच्या मागे आपण जात राहतो .... मोसाद आणि अनेक गुप्तहेर यांच्या देखील मागोमाग जातो ... खूप थ्रिलिंग आहे .... मोसादने मिलरच्या सुरक्षितेसाठी आपला एक कडक गुप्तहेर लावलेला असतो ... मिलरला हे अजिबात माहित नसतं.... मिलर प्रत्येक भयानक संकटातून वाचत राहतो .. एकदा तर त्याच्या जॅग्वारमध्ये बॉम्ब लावतात... जॅग्वार त्यात पूर्णपणे नष्ट होते पण मिलर मात्र वाचतो ... शेवटी तरी तो भयानक जखमी होतो .. मोसादचा गुप्तहेर त्याला वाचवतो ... फ्रँकफर्टमधल्या हॉस्पिटलमध्ये जेव्हा चार पाच दिवसांनंतर त्याला शुद्ध येते तेव्हा तो गुप्तहेर बाजूलाच असतो .... तो त्याचा हात हातात घेतो ... मिलर त्याच्याकडे प्रश्नार्थक मुद्रेने बघून विचारतो... मी तुला ओळखलं नाही ... तो मिश्किलपणे हसत म्हणतो ... मी मात्र तुला उत्तम ओळखतो ... तो खाली वाकतो आणि त्याच्या कानात हळू म्हणतो ... ऐक मिलर ... तू हौशी पत्रकार आहेस .... अशा पोचलेल्या लोकांच्या मागे लागणं तुझं काम नाहीये ... तू या क्षेत्रात पकलेला नाहीयेस ... तू खूप नशीबवान आहेस .. म्हणून वाचलास ... टौबरची डायरी माझ्याकडे ... म्हणजे मोसाद कडे सुरक्षित आहे .. ती मी घेऊन आता इझ्रायलला जाणार आहे ..... तुझ्या खिशात मला सैन्यातल्या एका कॅप्टनचा फोटो मिळालाय .. तो कोण आहे ? तुझे बाबा आहेत का? मिलर मान डोलावून होय म्हणतो .. मग तो गुप्तहेर म्हणतो ... आता आम्हाला कळतंय की तू जीवावर उदार होऊन एड़ुयार्ड रॉस्चमनच्या एवढ्या मागे का लागलास ... तुझे बाबा जर्मन असूनही रॉस्चमनमुळे त्यांना जीव गमवावा लागला होता .... मग तो गुप्तहेर विचारतो ... की तुला मिळालेली ओडेसा फाइल कुठे आहे? मिलर त्याला ती पोस्टाने कुणाला पाठवली ते सांगतो ... जोसेफ ... तो गुप्तहेर मान डोलावतो .... मिलर त्याला विचारतो ... माझी जग्वार कुठे आहे ... जोसेफ त्याला सांगतो की त्यांनी तुला मारण्यासाठी त्यात महाशक्तिशाली बॉम्ब ठेवला होता ... त्यात ती पूर्णपणे जळली ... कारची बॉडी न ओळखण्यासारखी आहे ...... जर्मन पोलीस ती कोणाची आहे, हे शोधणार नाहीयेत .. तशी व्यवस्था केली गेल्येय ... असो ... माझ्याकडून एक छोटासा सल्ला ऐक ... तुझी गर्लफ्रेंड सिगी ... फार सुंदर आणि चांगली आहे ...हॅम्बर्गला परत जा .. तिच्याशी लग्न कर .... तुझ्या जॅग्वारच्या insurance साठी अर्ज कर .. तीही व्यवस्था केली गेल्येय .. तुझ्या गाडीचे सगळे पैसे तुला ते परत देतील ...जग्वार परत घेऊ नकोस .... त्या सुंदर कारमुळेच नेहेमीच तुझा ठावठिकाणा त्यांना लागत होता ... आता मात्र तू साधी अशी Volkswagen घे ... आणि शेवटचं ... तुझी गुन्हेगारी पत्रकारिता चालू ठेव ... आमच्या या क्षेत्रात परत डोकावू नकोस ... परत जिवंत राहण्याची अशी संधी मिळणार नाही .... त्याच वेळी त्याचा फोन वाजतो ... सिगी असते ... फोन वर एकाच वेळी ती रडत असते आणि आनंदाने हसत देखील ... थोडया वेळाने परत एक फोन येतो ... Hoffmannचा ... त्याच्या संपादकाचा .... अरे आहेस कुठे ... बरेच दिवसात तुझी स्टोरी आली नाहीये .. मिलर त्याला सांगतो .. नक्की देतो ... पुढच्या आठवडयात ... इकडे तो गुप्तहेर ... जोसेफ ... तेल अव्हीवच्या लॉड विमानतळावर उतरतो ... अर्थात त्याला न्यायला मोसादची गाडी आलेली असते ... तो त्याच्या कमांडरला सगळी गोष्ट सांगतो ... मिलर वाचल्याचं आणि बॉम्ब बनवण्याची ती फॅक्टरी नष्ट केल्याचं देखील सांगतो ... कमांडर त्याचा खांदा थोपटून म्हणतो .. वेल डन ..... !
पुस्तक जरूर वाचा... भाषा खूप सोपी आणि सहज समजणारी आहे .... जगातलं एक नामांकित आणि लोकप्रियतेचा उच्चांक गाठलेलं पुस्तक आहे ... ...Read more
BAAJIND by PAHILWAN GANESH MANUGADE 
टकमक टोक म्हणजे फितुर,अन्यायी लोकांसाठी शेवटची शिक्षा,हे आपल्याला माहीत आहेच पण या टोकावरुन फेकली जाणारी लोकं खोल दरीत पडत कितीतरी हजारो फुट,तळाला.
आणि पै.गणेश मानुगडे सुद्धा आपल्याला एका कल्पनेच्या तळालाच घेऊन जातात,एखाद्या भोवर्यात अडकावं आणि अतीवगानं तळाशी जावं तशीच ही कादंबरी तितक्याच वेगाने जाते,
`बाजिंद.`
टकमक टोकावरुन ढकलुन दिलेल्या लोकांची प्रेतं धनगरवाडीच्या शेजारी येऊन पडत,ती प्रेतं खाण्यासाठी आजु-बाजूचे वन्यजीव तिथे येत आणि धनगरवाडीवरही हल्ला करत,याच गोष्टीला वैतागुन गावातली काही मंडळी सखाराम आणि त्याचे तीन साथीदार या समस्येचं निवारण काढण्यासाठी रायगडाकडे महाराजांच्या भेटीच्या हुतुने प्रस्थान करतात आणि कादंबरी इथुन वेग पकडते ती शेवटच्या पानावरच वेगवान प्रवास संपतो,
या कादंबरीत `प्रवास` हा नायक आहे,किती पात्रांचा प्रवास लेखकांनी मांडलाय आणि १५८ पानाच्या कादंबरीत हे त्यांनी कसं सामावुन घेतलं हे त्यांनाच ठाऊक.
एखादा ऐतिहासिक चित्रपट पाहील्यावर अंगात स्फुरण चढतं,अस्वस्थ व्हायला होतं तसंच काहीसं `बाजिंद` ने एक वेगळ्या प्रकारचं स्फुरण अंगात चढतं,
मनापासुन सांगायचं झालं तर बहीर्जी नाईक यांच्याबद्दल जास्त माहीती नव्हती,कारण आम्ही इतिहास जास्त वाचलेला नाहीये,ठळक-ठळक घटना फक्त ठाऊक आहेत,
फारतर फार `रायगडाला जेंव्हा जाग येते` हे नाटक वाचलंय,इतिहास म्हणुन एवढंच.
पण अधिक माहीती या पुस्तकानं दिली,
कथा जरी काल्पनिक असली तरी सत्याला बरोबर घेऊन जाणारी आहे,
अगदी उत्कंठावर्धक,गुढ,रहस्य,रोमांचकारी अश्या भावनांचा संगम असलेली बाजिंद एकदा वाचलीच पाहीजे.
धन्यवाद मेहता पब्लीकेशन्सचे सर्वेसर्वा Anil Mehta सर आणि बाजिंद चे लेखक गणेश मानुगडे सर तुम्ही मला हे पुस्तक भेट दिलंत त्याबद्दल आभार आणि हे भेट नेहमी हृदयाजवळ राहील,
कारण भेटीत पुस्तक आलं की भेट देणार्याला नेहमी भेटावसं वाटत राहतं,
बाकी तुमच्या सहवासात घुटमळत राहीन आणि तुमचं लिखान वाचुन स्थिर होण्याचा प्रयत्न करीन...
-प्रमोद पुजारी ...Read more