THIS IS AN AUTOBIOGRAPHICAL TYPE BUT STILL THE "ME` IN IT IS NEVER HARSH UPON US. THIS OFTEN HAS HAPPENED IN MANY AN AUTOBIOGRAPHICAL WRITINGS LATELY. YADAV IS AN EXCEPTION TO THIS RULE. THE PERSONALITY OF HIS "ME` DOES NOT RANKLE IN OUR EYES. ON THE CONTRARY, THE "ME` IS VERY SHY, BASHFUL, VIRTUOUS. IT LOVES OTHER PEOPLE WITHOUT ANY EXPECTATIONS. IT HAS A LONGING FOR THE NATURE. THE WRITER DOES NOT IGNORE THE CURRENT ACTUALITY. THERE IS A FEELING OF BEING UNSAFE IN THIS MODERN WORLD IN SPITE OF ALL THE PRECAUTIONS, THERE IS TERRIBLE MENTAL TANGLING. THE COMMON MAN IS DUBIOUS ABOUT HIS LIFE. HIS LIFE IS FULL OF ARTIFICIAL AND MECHANICAL FEELINGS. HIS MIND IS AT TWO ENDS WHILE TRYING TO BALANCE HIS VIRTUOUSNESS. HIS LIFE STILL POSSESSES THE CULTURAL VALUES INCULCATED SO DEEPLY AND SO THOROUGHLY PRACTICED. HE HAS EYESIGHT WHICH IMMEDIATELY FINDS THE REALITY. HE HAS THE WEFTS AND WARPS WEAVE TIGHTLY TOGETHER WITH THE EMOTIONS. THESE ARE ALL THE DIFFERENT ASPECTS OF AN URBANITE, THEY MAKE THE MAN REALIZE THAT HE IS A MERE PUPPET IN THE HANDS OF FATE. THESE ARTICLES SHOW THE AUTHOR`S COMMAND OVER HANDLING DIFFERENT SENSATIONS, POETIC SENSE, AND THE EXPERIENCES WITH SUBTLE IMAGINATION.
‘पाणभवरे’ मधील ‘मी’चे लक्षात घेण्याजोगे वैशिष्ट्य हे की, हा ‘मी’ आत्मचरित्रात्मक असूनही तो आपल्या नजरेत कधीच खुपत नाही. जे उघडउघड आत्मचरित्रात्मक, ते आत्मप्रदर्शनात्मक होण्याची भीती असते. अलिकडच्या आत्मचरित्रात्मक लेखनातून अशी कितीतरी उदाहरणे देता येतील. यादवांच्या लेखनात आत्मप्रदर्शनाचा हा भाव किंचितही आढळत नाही. या ‘मी’चे व्यक्तित्व भडक नाही. ते लाजरे, बुजरे, पापभीरू, माणसांवर नितांत प्रेम करणारे, निर्सगाची विलक्षण ओढ असणारे आहे. यादव जीवनानुभवाचे दर्शन घडवीत असताना कलार्थाने ‘मी’ला विसरतात. शिवाय लेखनात बदलत्या वास्तवाचे भान आहे. आधुनिक जीवनातील मानसिक गुंतागुंत आहे. सुरक्षिततेची सर्व खबरदारी घेतल्यावरही क्षणोक्षणी जाणवणारी असुरक्षितता आहे, धपापलेपण आहे. सामान्य माणसाची दैनंदिन जीवनातली साशंक भीती आहे. यांत्रिक जीवनातली कृत्रिमता आहे. पांढरपेशी प्रतिष्ठा जपताना होणारी मनाची तगमग आहे. संस्कारांची गिरवलेली, न पुसली जाणारी वलये आहेत. वास्तवाचे निदान करणारी शोधदृष्टी आहे. तरल, भावस्पर्शी संवेदनेची वीण आहे. यांत्रिकतेने जखडलेल्या शहरातील हे विविध अनुभव, आज माणसाला प्राप्त झालेल्या ‘प्रलयपुरातील बाहुली’च्या स्वरूपाची जाणीव करून देतात... संवेदना, काव्यात्मता, तरलता, अनुभवातील चैतन्य यादवांची भाषा उत्तमपणे पेलू शकते, असा अनुभव या लेखनामधून येतो. (आलोचना)