PAPAJI, AN ARCHITECT DRAWS THE PLANS OF A HOUSE, AND THE CONTRACTOR CONSTRUCTS IT. BUT WHO STAYS IN IT? WHEN THE CONSTRUCTION IS COMPLETED, THE RUBBLE, LEFT-OVER CEMENT, BRICKS, AND MORTAR ARE DISCARDED. THE CONTRACTOR DOES NOT DWELL THERE. ONLY THE ONE WHO HAS THE DESIRE TO MAINTAIN THE ‘HOMELINESS’ OF THE PLACE DOES. ALL YOUR LIFE YOU PURSUED THE DREAM OF INDEPENDENCE, BUT YOU NEVER REALISED THAT YOU DID NOT POSSESS THE CAPACITY TO NURTURE THE NEWLY-INDEPENDENT COUNTRY. THE DREAM WAS DEFINITELY THERE. BUT YOU HAD NEITHER THE VISION, NOR THE STRENGTH TO GIVE SHAPE TO THIS DREAM…
“…WHO IS ENJOYING THE FRUITS OF THIS INDEPENDENCE OVER THE YEARS? ONLY THE LOOTERS, THE SELFISH, AND THE CHARLATANS…”
THIS PLAY IS A CANDID CRITIQUE OF THE POLITICS OF POST-INDEPENDENCE INDIA.
‘‘पापाजी, आर्किटेक्ट घराचा नकाशा देतो. कॉन्ट्रॅक्टर घर बांधून देतो. पण राहतो कोण? घर पुरं झालं की, समोर पडलेली वाळू, चुना, सिमेंट, विटांचे तुकडे यांचे ढीग फेकून द्यावे लागतात. त्या घरात कॉन्ट्रॅक्टर राहत नसतो. ज्याच्याठायी घराचं घरपण टिकवण्याची हौस असते, तोच राहतो. स्वातंत्र्याच्या एका स्वप्नानं आयुष्यभर धावणारे तुम्ही, स्वातंत्र्यानंतर नवीन देश फुलवण्याची कुवत तुमच्यांत नव्हती, हे कधीच तुमच्या ध्यानात आलं नाही. स्वप्नं जरूर होती. ते साकार करण्याची दृष्टी वा बळ नव्हतं... ‘‘...आजवर जोपासलेल्या स्वातंत्र्याचा उपभोग घेतला कुणी? एवढ्या वर्षांत फक्त लुटारू, ढोंगी आणि स्वार्थी माणसांनीच स्वातंत्र्याची मजा लुटली....’’ स्वातंत्र्योत्तर भारतातील राजकारणाची परखड समीक्षा करणारं नाटक.