गाेतावळ्यातला नारबाचा संसार वाचला. मतलबी मालक अन् निष्ठावान चाकर याची सांगड घालून कथेत चपखलपणे जम बसवला. काेंबडं, बकरं, बैलं,कुतरं आणि मुके प्राणी केवळ यांच्यातच नव्हे तर झाडं, पीके, खाेपटी, शेत आणि एकूणच चराचरात गुरफटलेला कुटुंबप्रमुख म्हणून सर्वथव मान्यता मिळालेला नारबा मालकासाठी अहाेरात्र गुलामगिरी करुन त्याच्या भल्यासाठी सदैव हित पाहणारा. त्याला स्वतःचं असं काही अस्तित्व शेष न उरलेला गडी. शेती-माती व प्राणिमात्रांत रमून आयुष्य कंठताना पुर्णपणे स्वार्थाचा स्पर्श न हाेता चंदनासारखं उगाळला पण त्याचा गंधही कुणाला लागला नाही. निसर्ग चक्राप्रमाणे ठाेकताळा मनाशी बांधून आपल्या मस्तीतच गाेतावळा हाकणारा नारबा वाचकांना आचंबित करुन साेडल्याबिगर राहत नाही. स्वार्थी मालकाला आधुनिकतेची कास लागल्याने एक एक करता नारबाचा गाेतावळा कमी करताना त्याच्या जीवाची हाेत असलेल्या घालमेलीशी काडीचाही संबंध ठेवत नाही. मागील काही काळात अशी स्थिती सरंजामदारांमध्ये फाेफावलेली पाहायला मिळत. सर्व प्राणीमात्रांत एकरुप झालेल्या नारबाच्या आयुष्यात आधुनीकतेने घाला घालून त्याचे मनच उध्वस्त करुन त्याला घरका ना घाटका असे करुन साेडले. एका ट्रॅक्टरने ही किमया करुन साेडली..! नारबा हा पारंपरिक शेती व्यवस्थेचा पुरस्कर्ता त्याला आधुनिक जीवन व्यवस्थेशी काही देणे घेणे नाही. मालकाशी त्याने हयातभर निष्ठा घालवली. डॉ. आनंद यादवांच्या या दीर्घ कथेत नारबा हीरो ठरला तर, मालक पार झिरो. कथेत ग्रामीण भाषेचा बाज असल्याने समजायला व उमजायला एखाद्या चढणीसारखीच लागली अन् उत्कृष्ट कथा वाचावयास मिळाली. ...Read more

`गोतावळा` ही खरं तर यांत्रिकतेपेक्षाही वीस वर्षे मळ्यात राबून तिथल्या कुत्रे कोंबडी गुराढोरात जीव अडकून शेवटी नात्यांबद्दल भ्रमनिरास झालेल्या नारबा या सालकरी गड्याची जीवाला चटका लावणारी गोष्ट आहे. कादंबरीचा शेवट ` जिवाला बंर नसल्यागत मळा दिसत हुता.. सबंध माळावर कुठं झाड, डगरी, वारूळ काय बी दिसत नव्हतं... आता माळावर ढोरं कशाला येतील नि पोरं तरी कशाला येतील?... चला! रग्गड झालं आता. आता नगंच रह्यायला... समदा गोतावळा घेऊन असंच मळानं माळ हुडकत जाऊ. माळ हुडकत जाऊ. हितं आता कोण हाय आपल?` असा विमनस्क करणारा आहे. ...Read more

छान आहे

अप्रतिम गोष्ट!